Καταλονία: Πολιτικό άσυλο και όχι…

Πολιτικό Άσυλο αντί Έκδοση στην Ισπανία

Καταλονία Η σύλληψη του Carles Puigdemont κάνει τη Γερμανία μέρος της κρατικής κρίσης στην Ισπανία και δεν μπορεί πλέον να παραμείνει εκτός.

Conrad Lluis Martell 13/2018                                                                                                   THS 30032018  Διάβασμα σε 2 ‘

Κατά ένα ειρωνικό τρόπο, έπρεπε να συμβεί αυτό στη Γερμανία, σε μια χώρα, όπου οι αποφάσεις της δικαστικής εξουσίας απολαμβάνουν πολλές φορές περισσότερο σεβασμό από ότι οι αποφάσεις του κοινοβουλίου. Όμως γιατί ο Καταλανός πρώην πρόεδρος Carles Puigdemont συνελήφθη στο δρόμο από τη Φινλανδία προς το Βέλγιο μέσα στη Γερμανία και όχι σε μια από τις σκανδιναβικές χώρες από όπου και πέρασε, παραμένει άγνωστο. Το Γερμανικό κράτος δικαίου πάντως δεν έκλεισε τα μάτια: Ο Puigdemont συνελήφθη μετά τη διέλευση των συνόρων στο Schleswig-Holstein - χάρη σε μια συντονισμένη δράση της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Δίωξης Εγκλήματος με την Ισπανική υπηρεσιακή ομόλογό του, Centro Nacional de Inteligencia. Η απόφαση για την έκδοση πρέπει να παρθεί προφανώς σύντομα. Τα εγκλήματα της εξέγερσης και της κατάχρησης του δημοσίου χρήματος(μέσω της διαδικασίας δημοψηφίσματος της ανεξαρτοποίησης) , του οποίου η Puigdemont κατηγορείται είναι βαριά. Η Γερμανική συνεργασία με την Ισπανία είναι αναμφισβήτητη. Για άλλη μια φορά, η πολιτική βρίσκεται πίσω από μια φαινομενικά ουδέτερη δικαστική εξουσία. Στην πραγματικότητα, η σύλληψη του Puigdemont είναι όχι μια και μια πολιτική πράξη.

Η κυβέρνηση Μέρκελ εγκρίνει την αδιάλλακτη σκληρότητα του Mariano Rajoy κατά του κινήματος της ανεξαρτησίας στη Καταλονία, επειδή είναι πρόθυμη χωρίς επιφύλαξη να στηρίξει την φερόμενη ως διασφαλισμένη μέσω της Ισπανίας σταθερότητα στη νότια Ευρώπη. Ο συντηρητικός πρωθυπουργός θεωρείται στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες ως αξιόπιστος υποστηρικτής της υποδειγματικής λιτότητας. Θεωρήθηκε σαν ο βασιλικός δρόμος για να ξεπεραστεί η χρηματοπιστωτική κρίση και να διατηρηθεί η κοινωνική αναταραχή σε ανεκτά πλαίσια. Αλλά μια πορεία που πάντα βασίζεται και επικεντρώνεται σε σκληρές «σιδηρές» πολιτικές σταθερότητες και μέτρα, δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα. Σε κάποιο σημείο, το κρατικό πλοίο θα πέσει πάνω σε ύφαλο. Αυτό ακριβώς συνέβη στην Ισπανία με την Καταλονία.

Για χρόνια, η πολιτική ελίτ στη Μαδρίτη έκλεινε τα μάτια της στο γεγονός ότι γίνονται κάποιες ζυμώσεις στην Καταλονία. Η μετατόπιση της προσπάθειας για ανεξαρτησία από το περιθώριο που κατέληξε να γίνει ένα μαζικό κίνημα έχει και μια ημερομηνία: τον Ιούνιο του 2010, όταν το Ισπανικό Συνταγματικό Δικαστήριο περιόρισε το με δημοτικό δημοψήφισμα της Καταλονίας ένα περιφερειακό σύνταγμα, με τέτοιο τρόπο που εξόργισε πολλούς Καταλανούς. Οι δικαστές αρνήθηκαν όσο αφορά την «εθνική πραγματικότητα» της Καταλονίας από πλευράς πολιτικής και νομικής ισχύς και πρόσβαλε και όλους εκείνους που δεν υποστήριζαν την Ανεξαρτησία αλλά επιθυμούσαν την αναγνώριση της ιστορίας, του πολιτισμού και της γλώσσας τους ως έθνος. Αυτή η αυθόρμητη καταγγελία προήλθε από τους συντηρητικούς, τότε ακόμα στην αντιπολίτευση, αλλά ήδη ηγούταν ο Rajoy. Με μια πρωτοβουλία συλλογής υπογραφών ξεκίνησε η δημαγωγία για την «υπεράσπιση του ισπανικού έθνους».

Τότε, όπως και σήμερα, ένα είναι ξεκάθαρο: Οι δικαστικές αποφάσεις δεν προκύπτουν μέσα σε ένα κενό, διαμορφώνονται από πολιτικό κλίμα μέσα στο οποίο δημιουργούνται. Αυτό ισχύει για τον λανθάνοντα Αντικαταλανισμό της σημερινής εποχής, όπως και για την επιθετική αντιαποσχιστική τάση, που τρέφει το παρόν κυβερνόν Λαϊκό Κόμμα και ανατροφοδοτείται από τη δεξιά φιλελεύθερη πτέρυγα των Ciudadanos . Η συμπεριφορά τους δεν θα μπορούσε να είναι πιο καταστροφική: Πρώτα αγνοήθηκε το κίνημα ανεξαρτησίας και τώρα επιπλέον διώκεται.

«Ελπίζω ότι ο δικαστής Pablo Llarena να μη βάλει πολιτικούς ανεξαρτησίας στη φυλακή . Αποσχιστικές τάσεις δεν μπορούν να καταστραφούν, αλλά μόνο πολιτικά να ηττηθούν.» Η αξιολόγηση του σοσιαλιστή πρώην πρωθυπουργός Φελίπε Γκονζάλες, κάθε άλλο παρά φίλος της Καταλονίας, δίνει μια περιγραφή το τι θα έπρεπε να γίνει, κάτι για το οποίο η Μαδρίτη μόνο που το σκέπτεται τρομοκρατείται: να αδράξουν την πολιτική πρωτοβουλία, και μη οχυρώνονται πλέον πίσω από εισαγγελείς και δικαστήρια. [Αυτό δείχνει κοινωνικό φόβο και πολιτική ανασφάλεια.]

Με όλες τις επικρίσεις των δυνάμεων ανεξαρτησίας, οι οποίες συχνά συμπεριφέρονται πεισματάρικα και μη ρεαλιστικά δύσκολα μπορεί κανείς να αρνηθεί κάτι: το σχεδόν αφελές και με ειρηνικό σκοπό κίνημα. Σε κάποιο σημείο, το κεντρικό κράτος θα διαπραγματευόταν, έτσι ήλπιζαν. Αλλά αυτό προσπαθεί να κόψει τα κεφάλια της του κινήματος ανεξαρτησίας. Είναι ένας αναχρονισμός πέρα από το να συγκρίνουμε ότι δημοκρατικά νομιμοποιημένοι πολιτικοί, όπως ο Carles Puigdemont, κηρύσσονται προδότες, σαν να ήταν χουντικοί. Αυτό δεν αξίζει να αποκαλείται πολιτικός πολιτισμός της Ευρώπης του 21ου αιώνα και τροφοδοτεί μια αντιδραστική αποκατάσταση του ζητήματος με ένα τρόπο, που εξουσιοδοτεί το κεντρικό κράτος της Ισπανίας να δράσει με αυταρχικό τρόπο ενάντια σε πολιτικά διαφωνούντες. Όποιος από τις Βρυξέλλες ή τη Γερμανία πιστεύει σοβαρά ότι μπορεί να παραμείνει εκτός κρίσης, δίδει άφεση σε ένα καταστροφικό δόγμα που λέει, ότι το ισπανικό κράτος μπορεί να σωθεί υπό την τρέχουσα ισχύ της εδαφικότητας και Συντάγματος της από τι δυσκολίες μόνο με τη εφαρμογή σκληρότητας.

Σε όλες τις προσπάθειές της για αποφυγή της κρίσης, η Γερμανία έγινε κράτος συμμετέχον στη κρατική κρίση, με τη σύλληψη του Puigdemont. Η κυβέρνηση Μέρκελ βρίσκεται υπό πίεση για να χρησιμοποιήσει την επιρροή της στην ΕΕ, και να δηλώσει στο σύντροφό Rajoy της, ότι το κρίση του κράτους στην Ισπανία δεν μπορεί να λυθεί αν το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης αποτελέσει αποτρεπτικό παράδειγμα. Όσο στη Μαδρίτη δεν χρησιμοποιείται αλλαγή πλεύσης και σκέψης, δεν μπορεί να υπάρχει άλλος τρόπος παρά να αφήσεις τον Puigdemont πίσω στην εξορία του στο Βέλγιο ή να του χορηγήσεις άσυλο στη Γερμανία. Αυτό που οι αρχές του Βελγίου και πιθανώς και στη Φινλανδία, οι οποίες δήλωσαν ότι ο Puigdemont «δεν βρίσκεται πουθενά», θα έπρεπε να ήταν δυνατό και για τις υπηρεσίες της Γερμανίας. Οι πολιτικά διωκόμενοι έχουν δικαίωμα προστασίας και ασύλου.

Ενδοοικογενειακή βία: Οι άνδρες δεν κλαίνε…

Οι άνδρες δεν κλαίνε

Βία Όποιος χτυπιέται και ταπεινώνεται από την σύντροφο του σπάνια βρίσκει βοήθεια

Melanie Schröder                                                                                                                                                                                            Διάβασμα σε 3 ‘

Μαλακοκαύλη, του φωνάζει. Στη συνέχεια τον κλωτσάει στο καλάμι. Μερικές φορές, όταν ο … και η …μαλώνουν, ο θυμός της … δεν γνωρίζει πλέον όρια. Στη συνέχεια δεν έχει υπό έλεγχο ούτε τις γροθιές της αλλά ούτε και τα πόδια της. Γρατσουνάει, κλωτσάει, και βρυχάται σαν ζώο. Ο … το ξέρει, αλλά είναι πολύ αδύναμος για να την αντιμετωπίσει. Το τέλος? Μώλωπες και πολλές φορές και σοβαρούς τραυματισμούς.

Αυτό το ζευγάρι, τα ονόματα των οποίων έχουμε αλλάξει, δεν είναι το μόνο που εμπλέκεται σε βία συντρόφων. Σύμφωνα με μια μελέτη του Υπουργείου Οικογενειακών Υποθέσεων, κάθε τέταρτη γυναίκα στη Γερμανία αντιμετωπίζει σωματική και ψυχολογική βία τουλάχιστον μία φορά στη ζωή της. Οι εκτιμήσεις μιλούν για περίπου το 20% των ανδρών θύματα. Οι αντιπροσωπευτικές στατιστικές για την ενδοοικογενειακή βία κατά των ανδρών είναι σπάνιες όπως μπορούμε να καταλάβουμε. Φαντάζομαι και εδώ στην Ελλάδα τα ίδια θα είναι, όσο αφορά τουλάχιστον τη στατιστική.

Η ντροπή μεταξύ των ανδρών που βιώνουν βία, για να μιλήσουμε γι 'αυτό, είναι μεγάλη. Εάν πάρουν οι άντρες με βιώματα βίας το θάρρος να ασχοληθούν ανοιχτά με τις εμπειρίες τους, ακόμη και οι φίλοι τους και η οικογένειά τους αντιδρούν τελείως παράδοξα και χωρίς κατανόηση: Τι, αφήνεις τον εαυτό σου και σε δέρνει η γυναίκα σου? Δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό.

Η βοήθεια για τα αρσενικά θύματα της ενδοοικογενειακής βίας είναι σπάνια. Ενώ υπάρχουν περίπου 400 γυναικεία καταφύγια σε εθνικό επίπεδο και συμβουλευτικά κέντρα για γυναίκες σε όλες τις μεγάλες περιοχές, οι άνδρες βρίσκουν καταφύγιο σε τρία καταφύγια μόνο.

Οι φίλοι μένουν άφωνοι

"Η βία εναντίον ανδρών τι περισσότερες φορές γελοιοποιείται", λέει ο Rolf Weinert της οικιακής βοήθειας των ανδρών στην Κάτω Σαξονία Oldenburg. Ο Weinert όχι μόνο ξέρει πόσο δύσκολα οι άνδρες βρίσκουν βοήθεια και στήριξη. Ξέρει επίσης πως αισθάνεται κάποιος με μια τέτοια βία. Τη βίωνε πριν λίγα χρόνια. Και άντεξε όλα αυτά τα χρόνια μέχρι που μπούκωσε και δεν άντεχε άλλο αυτές τις διαμάχες και τις κακοποιήσεις από την σύντροφό του και έφυγε από το σπίτι.

Ο Weinert εξεπλάγη από τις αντιδράσεις στο κοντινό του περιβάλλον. Μερικοί από τους φίλους του έμειναν με ανοιχτό το στόμα όταν άκουσαν για βία στον κύκλο των γνωστών - και όμως παρέμεινα παρ’ όλα αυτά σιωπηλοί. Αυτό που συμβαίνει και με τις γυναίκες. Λίγοι στάθηκαν δίπλα του. Όταν τελικά αποφάσισε να πάει στην αστυνομία, οι περισσότεροι είπαν: Την σύζυγό μας δεν την κατηγορούμε και δεν την καταγγέλλουμε ποτέ. Μια συγγενής τον ρώτησε, λέει, γιατί «δεν της έδωσες μια δυνατή για να ηρεμήσει».

Τον χωρισμό από την σύντροφό του ακολούθησε μια μάχη με τις αρχές, τα δικαστήρια, την αστυνομία, μαζί με όλα αυτά ήταν και ένας αγώνας για το παιδί τους. Συνάντησε λίγη κατανόηση και όλη η διαδικασία ενάντια της ενδοοικογενειακής βία από τη και κατά της συζύγου του σταμάτησε. 

Ο Weinert λέει: "Το οικογενειακό δικαστήριο και το γραφείο των νέων είχαν παρατηρήσει τη βία, αλλά το αγνόησαν." Η κατοικία του κοινού παιδιού παραχωρήθηκε στη μητέρα. Μια εμπειρογνώμονας είχε σημειώσει ότι υπήρξε βία από τη πλευρά της συντρόφου , αλλά ο Weinert δεν ήθελε να αναγνωρίσει το δικό του μερίδιο ευθύνης.

Ο Weinert έφυγε από το κοινό διαμέρισμα, μόνος του, χωρίς τη βοήθεια μιας 'οργάνωσης για άντρες που εχουν πληγεί από βία'. Δεν υπήρξε κανένας άλλος τρόπος, όπως αυτό το σημείο επικοινωνίας και επαφής για περιπτώσεις όπως αυτόν που υπάρχει τώρα στο Oldenburg, όπου ζει ακόμα. Αυτό δεν μπορεί να παραμείνει έτσι, είπε ο ίδιος. Έτσι αποφάσισε να ξεκινήσει ένα σύλλογο. Μαζί με τον Walter Dinninghoff και τον Wolfgang Rosenthal ίδρυσαν το 2002 την στήριξη διαμονής για άνδρες που κακοποιούνται στο Oldenburg.

Έκτοτε, περισσότεροι από 80 άντρες όλων των ηλικιών έχουν επισκεφτεί εκεί το ίδρυμα, με μέση ηλικία περίπου 40 ετών. Στο καταφύγιο, μπορούν να μείνουν δύο άνδρες μέχρι και τρεις μήνες, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών τους. Ακριβώς όπως σε ένα γυναικείο καταφύγιο, οι άνδρες πρέπει να οργανώσουν την καθημερινή τους ζωή και εδώ: πλύσιμο, μαγείρεμα, ξεσκόνισμα. Τα σπίτια των γυναικών και των ανδρών δεν είναι ξενοδοχεία.

Για τη στέγαση πρέπει να πληρώσουν ένα ενοίκιο, στο Oldenburg σήμερα 90 ευρώ ανά εβδομάδα. Αν υπάρχουν δύο άνδρες, μπορούν να μοιράζονται το ενοίκιο, οπότε όλοι πληρώνουν μόνο 45 ευρώ.

Στο σπίτι αυτό του Oldenburg, τα θύματα βίας μπορούν να πάνε, προτού φτάσουν σε χειροδικίες μεταξύ τους. Ο Rolf Weinert το ονομάζει αυτό "προληπτική" προσέγγιση. Πάνω απ 'όλα, μπορούν οι πατέρες να τις χρησιμοποιούν μαζί με τα παιδιά τους και θα μετακομίζουν προσωρινά. Ο Dinninghoff λέει: «Πιστεύουμε ότι οι πατέρες, προς το συμφέρον των παιδιών τους και με έντονο αίσθημα ευθύνης για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, επιλέγουν να συνεχίσουν την οικογένεια με τη συνήθη μορφή τους».

Το διαμέρισμα του Oldenburg είναι σχεδόν πάντα κατειλημμένο. "Υποθέτουμε ότι θα μπορούσαμε να λειτουργήσουμε ένα ή δύο επιπλέον διαμερίσματα στο Oldenburg με παρόμοιο φόρτο εργασίας", λέει ο Dinninghoff. Παρ 'όλα αυτά, δεν γνωρίζουν πώς θα συνεχίζει να λειτουργεί ο σύλλογος καθώς η διοίκηση της πόλης δεν τον στηρίζει πλέον από το 201. Το κέντρο παροχής συμβουλών των ανδρών έπρεπε να είχε κλείσει το 2016, γιατί δεν υπήρχαν χρήματα. Ο Dinninghoff υποψιάζεται ότι πίσω από αυτό υπάρχει ένας "παρεξηγημένος φεμινισμός" των αρχών, μια προσφορά βοήθειας για τους άνδρες να παρερμηνεύεται μια βοήθεια κατά των γυναικών.

Ότι το πιο φυσικά ανώτερο άτομο γίνεται θύμα της βίαιας συντρόφου του, φαίνεται δύσκολο να φανταστεί κανείς. Αν και το ξεπερασμένο, αλλά ακόμα διαδεδομένο αρσενικό στερεότυπο υπαγορεύει, ότι ένας άνδρας δεν επιτρέπεται και δεν μπορεί να είναι θύμα . Η αντοχή και η κυριαρχία θεωρούνται παραδοσιακά αρσενικά χαρακτηριστικά.

Ένα παραδοσιακό πολιτιστικό κατασκεύασμα που διαμορφώνει τα αγόρια ήδη από την παιδική ηλικία: δεν πρέπει να κλαίνε και να μην δείχνουν αδυναμία. Αργότερα, ως έφηβοι, έχουν του είναι δύσκολο να εκφράζουν ανοιχτά τα συναισθήματά τους και έτσι να αντέχουν στο πόνο και την ψυχική πίεση. Στις περισσότερες καθημερινές καταστάσεις, για παράδειγμα στον επαγγελματικό τομέα, αυτές οι ιδιότητες θεωρούνται προνομιακές.

Εντωμεταξύ είναι πλέον σαφές ότι τα στερεότυπα φύλου αυτού του είδους είναι ιδιαίτερα επιβλαβή για τους ίδιους τους άνδρες - και πολλοί νεότεροι γονείς εκπαιδεύουν τα παιδιά τους με διαφορετικό τρόπο. Τα αγόρια μπορούν να κλάψουν, να παίζουν με κούκλες και να φορούν ροζ καλσόν και φυσικά τα κορίτσια να παίζουν με το μικρό γερανό.

 

Τοξικός κύκλος

Είναι πλέον σαφές ότι οι άνδρες που έχουν εκπαιδευτεί ως παιδιά και νέοι σε "αληθινούς αρσενικούς τύπους", που σαν παιδιά μερικές φορές έπρεπε να χρησιμοποιήσουν τις γροθιές τους, μπορούν να γίνουν βίαιοι και ως ενήλικες. Ή, αντιστρόφως, παραμένουν σε βίαιες σχέσεις επειδή τη βία την έχουν μάθει σαν στρατηγική για τη λύση των προβλημάτων τους. 

Δεν τολμούν να αναζητήσουν βοήθεια. Επιπλέον, εάν βρεθούν και σε ένα περιβάλλον που παίζονται οι ίδιοι ρόλοι όπως αυτό που είχε μάθει, φαίνεται σχεδόν αδύνατο να μπορέσει να ξεφύγουν από τον τοξικό κύκλο της βίας.

Αποτελεί καθήκον για την κοινωνία στο σύνολό της να σπάσει αυτόν τον κύκλο: οι άνδρες δεν πρέπει να φοβούνται να μιλάνε για την εμπειρία τους από τη βία · οι γυναίκες πρέπει να το αναγνωρίζουν αυτό. Πρέπει να δημιουργηθούν ιδρύματα ενίσχυσης και πρέπει να χρηματοδοτούνται από την πολιτεία. Τελευταίο αλλά όχι ασήμαντο, πρέπει να υπάρχει και μια κοινωνική πολιτική, αναφορικά με την ενδοοικογενειακή βία κατά των ανδρών

Καταλονία:Τα φρόνιμα παιδιά της Ευρώπης οι Γερμανοί…

Οι Γερμανοί έμπλεξαν ίσως άσχημα αναλαμβάνοντας, με την επιμέλεια που τους χαρακτηρίζει, το ρόλο μιας Ευρωπαϊκής Αστυνομίας

Διάβασμα σε 1,5 ‘

Φωτογραφία: berlinertageszeitung.de

Η ΕΕ έχει δείξει τα τελευταία χρόνια το σπάνιο χάρισμα να κάνει συχνά αυτό που την βλάπτει. Και να ακολουθεί μια πολιτική που χτυπά τα διακηρυγμένα ιδανικά της στο πρόσωπο. Όσο δεκτό έγινε το δικαίωμα της πολιτικής αυτοδιάθεσης μεταξύ των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου, τόσο λιγότερο ισχύει κάτι τέτοιο για τους Καταλανούς, ιδίως και για μια πρώην περιφερειακή κυβέρνηση.

Μέχρι στιγμής, όχι μόνο έχουν εγκαταλειφθεί όλες οι προσπάθειες αλληλεγγύης και κατανόησης από τις Βρυξέλλες, έχει εγκαταλειφθεί και η προσπάθεια να προσφερθεί για διαμεσολάβηση. Εκπληκτική εσωτερική πολιτική, ιδιαίτερα όταν κάποιοι θέλουν και οραματίζονται μια ομοσπονδία στην Ευρώπη. Τόσο η κατασταλτική δράση των Ισπανικών αστυνομικών αρχών στο Καταλανικό δημοψήφισμα για ανεξαρτησία 1 Οκτωβρίου 2017, όσο και η νομική αντίποινα μετά, που φάνηκε καθαρά σαν μια βεντέτα, δεν κατηγορήθηκαν από την ΕΕ, πόσο μάλλον  πως να περιμένεις να εκφραστεί κριτική ή μια αποδοκιμασία και επίπληξη, βλέπε πρόσφατα Πολωνία, Ουγγαρία σε διαφορετικές περιπτώσεις.

Έτσι, η συντηρητική κυβέρνηση Rajoy μπορεί να συνεχίσει ‘όπως και κάνει μέχρι σήμερα την άκαμπτη συντηρητική της πορεία, η οποία επιδιώκει ανοιχτά να αμφισβητήσει στα κόμματα της ανεξαρτησίας στην Καταλονία να έχουν τα δικαιώματα που έχουν το δικαίωμα να έχουν, αλλά πάνω απ' όλα αφαιρεί από του ηγέτες της την κοινωνική και πολιτική τους ύπαρξη, καταδιώκοντας και φυλακίζοντάς τους.

Ο Turull κατηγορείται και φυλακίζεται Τόσο στις Βρυξέλλες, όσο και στο Βερολίνο, διατηρούν μια ουδετερότητα, μια μη παρέμβαση, η οποία ισοδυναμεί στην πραγματικότητα με μια συνθηκολόγηση με την αδιάλλακτη σκληρότητα της Ισπανικής εκτελεστικής εξουσίας ενάντια στην κυριαρχία του αιτήματος της πλειοψηφίας στην Καταλονία. Τέλος, στις περιφερειακές εκλογές στις 21 Δεκεμβρίου κέρδισαν και πάλι τα κόμματα ανεξαρτησίας, αλλά εμποδίζονται να σχηματίσουν κυβέρνηση. Ο ορισθείς Περιφερειακός Πρόεδρος Jordi Turull κατηγορείται από το Ανώτατο Δικαστήριο της Μαδρίτης, μαζί με άλλους 13 Καταλανούς πολιτικούς, της εξέγερσης, και βρίσκεται στη φυλακή και θα πρέπει να περιμένουμε μια καταδίκη σαν ένοιχοι, όπου είναι δυνατή και μια ποινή έως και 30 χρόνια.

Ταιριάζει λοιπόν στην όλη εικόνα, όταν πλέον ο πρώην Περιφερειακός Πρόεδρος Carles Puigdemont συλλαμβάνεται μόνο στη Γερμανία μετά από μια σχετική κατάσταση ασύλου που του είχε χορηγηθεί από το Βέλγιο. Όσον αφορά βεβαίως στο ότι επικαλούνται οι Γερμανοί την αναπόφευκτη εκτέλεση της ανανέωσης από την Ισπανία του Ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης, η σύλληψη και η πιθανή έκδοση του είναι ένα πολιτικό ζήτημα πλέον, και που κάνει την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία σε όλες τις προσπάθειες της για αποφύγει μια σύγκρουση, να βυθίζεται και να εμπλέκεται περισσότερο σε μια σύγκρουση. Ενώ οι Φινλανδικές αρχές αρνήθηκαν προφανώς μια πρόσβαση τους στον Puidgemont και δήλωσαν, ότι αυτός «δεν μπορούσε να βρεθεί» στο Ελσίνκι, οι αρχές στο Schleswig-Holstein εργάστηκαν επιμελώς και με νομικίστικο ζήλο για το ένταλμα σύλληψης. Λέγεται ότι υπήρχαν στοιχεία από τους Ισπανούς μυστικούς πράκτορες για τον διωκόμενο Puigdemonts. Όσον αφορά την έκδοση, οι Γερμανικές αρχές θα εμφανιστούν ως εκτελεστές ενός πολιτικά χρωματισμένου συστήματος ποινικής δικαιοσύνης.

"Επικίνδυνοι προδότες" Η ενδικοφανή προσφυγή στους ισχύοντες κανόνες της ΕΕ σαν δικαιολογία για τη σύλληψη, ωστόσο, δεν θα μείνει αρκετά σαν τεκμηριωμένη. Με το τρόπο που η σύγκρουση στην Ισπανία ολοένα και περισσότερο πολιτικά τεταμένη γίνεται, πρέπει να επηρεάσει την ΕΕ. Και δεν φτάνει αυτό αλλά είναι πρόθυμη να στηρίξει κάποιους εάν πρόκειται να κυνηγηθούν "προδότες" και να τους εξουδετερώσει. Αυτό δεν μπορεί να ισχύσει σαν ένδειξη έξυπνης πολιτικής λογικής, τουναντίον είναι καταδικασμένο σύντομα να χρεοκοπήσει.

“Και η Γερμανία που είναι αρχηγός της ΕΕ? Η ηθική βλάβη του συγκεκριμένου προβλήματος είναι προγραμματισμένη. Τουλάχιστον το Βέλγιο δεν ήταν διαθέσιμο για τους διώκτες του Carles Puigdemont, και του χορήγησε κατοικία και άσυλο. Ίσως μπορεί να φανταστεί κανείς ότι υπάρχει τουλάχιστον τόσοι εξυπνάδα να κρατήσουν υπό κράτηση τον Puigdemont αλλά να μη τον παραδώσουν στις Ισπανικές αρχές. Θα ήταν επίσης ένα θέμα ιστορική ευαισθησίας, καθώς ο Καταλανός Περιφερειακός Πρόεδρος Lluis Companys, δηλωμένος Ρεπουμπλικάνος, ο οποίος εκδόθηκε το 1940 από τις Γερμανικές δυνάμεις κατοχής στη Γαλλία στις Δικαστικές αρχές του Ισπανού Φράνκο εκτελέστηκε στη Βαρκελώνη στις 15 Οκτώβριου 1940.”

Όχι μόνο λόγω της κλιμακούμενης σύγκρουσης και πάλι στην Καταλονία, λαμβάνοντας επίσης υπόψη τις παραδόσεις της ΕΕ, ή άρνηση να αναλάβει την ευθύνη μιας αποκλιμάκωσης είναι δύσκολο κατανοητό. Κάτι τέτοιο δεν υπήρξε ποτέ σε σχέση με άλλα κινήματα για πολιτική αυτοδιάθεση. 1990/91, υποστηρίχθηκαν ρητά οι φιλοδοξίες ανεξαρτησίας των σοβιετικών δημοκρατιών της Βαλτικής κατά της ΕΣΣΔ. Στη Κύπρο εδώ και δεκαετίες προσπαθείται μια διαμεσολάβηση, όπως και στην απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία, η ΕΕ υπεύθυνη έκανε την εμφάνισή της και έχει αναλάβει τμήματα της πολιτικής και νομικής διαχείρισης από τις αρχές του 2008. Εάν η ΕΕ στο τέλος ιδιοποιηθεί την ισπανική επίσημη θέση και διαχείριση της σύγκρουσης στη Καταλονία, τότε υποβαθμίζει τη θεωρία της Ευρώπης των περιφερειών σε φάρσα.

Dr. Nicolas Theodosakis/Lutz Herden

Αποψίλωση δασών για τους Ευρωπαίους

Πατήστε στην εικόνα

ΚΑΤΑΛΟΝΙΑ: ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ ΧΘΕΣ … ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ ΣΗΜΕΡΑ

Το περιβαλλοντικό ΕΓΚΛΗΜΑ στη Κρήτη (power point 2005/Σήμερα)

ΦΡΑΓΜΑ ΠΟΤΑΜΟΥ ΑΠΟΣΕΛΕΜΗ

 

ο ταμιευτήρας σήμερα

Δείτε πώς η ΕΕ διαχειρίζεται τους χρηματοδοτικούς πόρους των Ευρωπαίων πολιτών. Φράγμα του Αποσελέμη στην Κρήτη. Μια επένδυση με μακροπρόθεσμες αρνητικές συνέπειες για το περιβάλλον. 60.000 δέντρα  κόπηκαν πριν από 10 χρόνια. Δεν άκουγαν τις σχετικές επιστημονικά τεκμηριωμένες προειδοποιήσεις μας τότε ούτε ο OLAF ούτε η ΕΕ ούτε η Ελληνική Κυβέρνηση όταν κάναμε το 2005 καταγγελία στον OLAF. Την καταγγελία προς OLAF την συνέταξε τότε  ο Dr. rer.pol. Νίκος Θεοδοσάκης, σαν Σύμβουλος Περιβαλλοντικής Συνοχής για την περιοχή με την συμβολή ενός αγωνιστή από την Περιοχή του κ. Γεωργίου Β.  εκ μέρους του τότε Δημάρχου Χερσονήσου Σπύρου Δανέλλη για τον Δήμο Χερσονήσου. Αριθμός καταγγελίας στον OLAF: OF/2005/0377

22 εκατομμύρια κυβικά νερό έχουν υπολογίσει ότι χρειάζεται ο βόρειος άξονας Ηράκλειο-Αγ Νικόλαος.

Εκείνο που δημοσιεύεται τις μέρες  (Μάρτιος 2018) είναι ότι, το φράγμα έχει σήμερα περίπου 2 εκατ. κυβικά νερό και από αυτά θα δώσουν στο δίκτυο για κατανάλωση περίπου 1,2 εκατ. τους καλοκαιρινούς μήνες και μέχρι τότε θα μείνει κλειστό λειτουργώντας μια φορά το μήνα για τις  ανάγκες συντήρησης του διυλιστηρίου μόνο. Δηλαδή θα μείνει μέσα στο φράγμα ποσότητα  περίπου 0,80 εκατ. ενώ σύμφωνα με τα λεγόμενα των μελετητών η απαιτούμενη ποσότητα  που πρέπει να παραμένει για τη "συντήρηση"των τοιχωμάτων του πρέπει να είναι 5 - 6 εκατ.  κυβικά. Το άλλο κουφό που ακούγεται (από διάφορα κοράκια) είναι η πρόταση για κατασκευή  μεγάλης μονάδας αφαλάτωσης στη Χερσόνησο της οποίας το νερό θα  τροφοδοτεί το φράγμα Αποσελέμη.

ΣΥΝΕΠΑΓΕΤΑΙ    ΟΤΙ    ΟΙ    ΤΥΠΟΙ    ΚΑΙ    ΕΚΕΙ   ΚΑΤΩ  ΕΙΝΑΙ ΑΜΙΛΕΙΚΤΟΙ

ΣΗΜΕΡΑ

Ένας από τους παρακάτω που κατάγεται και από τη περιοχή και είναι κατακλυσμένο το χωριό των γονιών του, πήρε την εργολαβία να κόψει τα 60.000 δένδρα περίπου στη Λαγκάδα του Αποσελέμη. Μαντέψτε ποιος?

Δείτε σε μορφή powerpoint  για ποια πράγματα προειδοποιούσαμε τόσο θεσμούς όσο και κατοίκους  το 2005 (πατήσετε πάνω στο εικονίδιο). Πως να βρει το δίκιο του το περιβάλλον σήμερα ?

Η ανάπτυξη που πονάει και αρρωσταίνει: Οικονομική αλληλεγγύη, Πολιτικός κοσμοπολιτισμός, Πολιτισμικός κρεολισμός

Η ανάπτυξη που πονάει                  

Οικονομική αλληλεγγύη, Πολιτικός κοσμοπολιτισμός,   Πολιτισμικός κρεολισμός

Georg Seeßlen                                                                                                   THS 22032018 Διάβασμα σε 5’

Μια ανθρωπιστική, δημοκρατική ‘αριστερά’ που εγκαταλείπει τον κοσμοπολιτισμό έχει ήδη χάσει και έχει χαθεί η ίδια.

Η προφανής αναστροφή των ανθρώπων, των κοινωνιών, των πολιτισμών και των χωρών όλο και περισσότερο προς τα δικά τους υπάρχοντα, τα οποία πρέπει να προστατευθούν έναντι των ξένων,  το ότι καταφεύγουν σε όρους όπως «λαός», «έθνος», ακόμη και «φυλή», και, λίγο ηπιότερα όταν μιλούν  για «ταυτότητα», «πολιτισμό» και «σπίτι», απλά φαίνεται να είναι το κύριο θέμα σε ένα αιώνα, στον οποίο οι επόμενες γενιές, εάν αυτές ακόμα θα υπάρχουν, θα  τον περιγράφουν σαν ένα «χαμένο» αιώνα, τουλάχιστον όσο αφορά του να εξελιχθείς σε άνθρωπο και τον ανθρωπισμό. Λόγοι φαίνεται να υπάρχουν σε αφθονία: ο ανελέητος ανταγωνισμός στον turbo-καπιταλισμό με νέους αγώνες και συγκρούσεις  για τη διανομή πόρων (όχι κοινωνικής αναδιανομής), η υποχώρηση του κράτους από τις ευθύνες του για τις κοινωνικές του υποχρεώσεις, η άνοδος των αυταρχικών, τρομοκρατικών και φονταμενταλιστικών κρατών και κινημάτων, ο διαχωρισμός της κοινωνίας σε μια φιλελεύθερη-δημοκρατική από την μια και λαϊκίστικη(populistic)  από την άλλη, και η πολυπλοκότητα του παγκόσμιου γίγνεσθαι που απαιτεί την απλοποίηση, και την απορρύθμιση  συνοδευόμενη με το ξαφνικό ‘θάνατο’ θεσμικών οργάνων και εγγυήσεων της κοινοβουλευτικής/ συνταγματικής δημοκρατίας στη «μετά-δημοκρατία», η έλλειψη της ενότητας και της εσωτερικής αλλά και  της εξωτερικής ειρήνης δημιουργούν συνεχείς αντιπαραθέσεις (οι manager της συναίνεσης δεν υπάρχουν και δεν λειτουργούν πιά όπως σε παλαιότερες και αγριότερες πολιτικές εποχές), η απομόνωση των ατόμων στα πλαίσια της συνεχούς κατανάλωσης τόσο των αγαθών όσο και μέσων μαζικής ενημέρωσης,  η ωμότητα και η αποβλάκωση που εξελίσσεται στο λαό δίδοντας λευκή επιταγή για διαχείριση του πολιτισμού  από τους ηγέτες της αγοράς, ανόητη και διεφθαρμένη συνέχεια από την παρούσα πολιτική τάξη και ούτω καθεξής. Και έχουμε και αυτούς ακόμα: τους ξένους. Διακινούμενοι εργαζόμενοι, άθλιοι μετανάστες, πολυτελείς μετανάστες. Πάνω απ' όλα, και όπως το όλο δίλημμα αυτής της χαμένης εποχής εκφράζεται σε ένα: τους πρόσφυγες.

Οι κύριες χώρες αυτού του συνδυαστικού καπιταλισμού και της λεγομένης συνταγματικής δημοκρατίας, οι οποίες  προφανώς έφτιαξαν το πιο σταθερό, πλεονεκτικότερο και ανθρώπινο σύστημα κυβέρνησης, κοινής ωφέλειας και καθημερινότητας, που υπήρξε ποτέ, τόσο τέλειο και βαρετό που θα μπορούσε να σημαίνει και «το τέλος της ιστορίας» πλημμυρίζονται  και αποσταθεροποιούνται, οι κοινωνίες τους " βρίσκονται στο χείλος της ανθεκτικότητας ", τα κοινωνικά συστήματα δεν μπορούν να «αντιμετωπίσουν» τους νεοφερμένους και επιπλέον δεν λειτουργεί ο  μηχανισμός της ενσωμάτωσης.  Μέσα στους νεοαφιχθέντες δεν είναι λίγοι αυτοί, οι οποίοι έχουν προσαρμοστεί στις ευλογίες του καπιταλισμού (συμπεριλαμβανομένης και της ιδέας του ότι θα μπορούσε κανείς να απελευθερώσει δυνάμεις να πετύχει τη χειραφέτησή του και από εκμεταλλευόμενος να γίνει εκμεταλλευτής), που όμως δυστυχώς δεν ξέρουν ή ακόμα μπορεί και να μη θέλουν να έχουν σχέση με την Δημοκρατία,  τον φιλελευθερισμό και τα πολιτικά δικαιώματα. Συναντιόνται με μια κουλτούρα, που έχει χάσει εδώ και καιρό τα μεγάλα ιδανικά της,  με φθίνουσες, αποσταθεροποιημένες, επισφαλείς και σε ατελείωτες πολεμικών κρίσεων βρισκόμενες καταστάσεις χώρες, σε κοινωνίες με αποσύνθεση και παρακμή. Εδώ και εκεί οι ξένοι είναι ένα πρόβλημα. Αλλά το μεγαλύτερο αδίκημά τους είναι ότι καθιστούν εμφανή τα προβλήματα των χωρών στις οποίες αναζητούν καταφύγιο και πατρίδα.

Οι άνθρωποι που αισθάνονται ότι απειλούνται από τους ξένους, λένε συνήθως ότι αισθάνονται ξένοι στη χώρα τους. Το ανόητο είναι, ότι θα  αισθάνονται  έτσι και χωρίς τους ξένους. Μόνο δεν θα τολμούσαν να το πουν ποτέ.

Το όνειρο παραμένει

Στο σημείο αυτό, αν και φαίνεται ότι κάνουν έκκληση για «αλληλεγγύη», (στην πραγματικότητα απαιτούν κάτι πολύ απλούστερο, ένα όχι μόνο μετά-χριστιανικό αυτονόητο, αλλά το ερέθισμα να βοηθηθούν άνθρωποι) οι ξένοι μας δείχνουν, ότι η έννοια της αλληλεγγύης στις χώρες της Ευρώπης και της ΕΕ έχει αποτύχει, ή καλύτερα,  έχει απλά καταργηθεί. Και μάλιστα μαζί με άλλα δύο projects που, μετά φυσικά από τις εμπειρίες με τον  φασισμό και τους παγκόσμιους πολέμους βρισκόταν στην ημερήσια διάταξη. Από τη μία: Με τον  «κοσμοπολιτισμό» σαν μια  βάση μιας πολιτικής που δεν προσανατολίζεται μόνο στο συμφέρον μεμονωμένων κρατών, οικονομιών και κοινωνιών,  αλλά στην ευημερία όλων των ανθρώπων και σε μια κοσμολογική κατανόηση που δεν βασίζεται στις λέξεις «πατρίδα» και «ξένος», αλλά που δημιουργείται και βασίζεται πάνω στις λέξεις περιέργεια και το ανοικτοί  ορίζοντες. Δεν πρέπει ασφαλώς να αγνοείται ότι στον κοσμοπολιτισμό σε εποχές καπιταλιστικής  ευημερίας τα οικονομικά, ιδεολογικά και πολιτικά συμφέροντα θα μπορούσαν επίσης να κρυφτούν και ότι ο ενεργός κοσμοπολιτισμός,  η επιθυμία, να διερευνήσεις και να αντιληφθείς τον κόσμο [σαν ένα κλειστό] σύνολο, για να μπορείς να αισθανθείς μέσα σε αυτό  σαν στο σπίτι σου, να μη  σήμαινε ένα παθητικό Κοσμοπολιτισμό, δηλαδή κάτι τέτοιο που σήμερα με μια ελαφριά απόχρωση θα ονομάζαμε  «welcome culture».

Και όμως, αυτό το κοσμοπολίτικο όνειρο υπήρξε επίσης στην αριστερή, δημοκρατική και ανθρωπιστική μορφή, δηλαδή στο ότι ήταν αδιαχώριστο από την έννοια της αλληλεγγύης.  Και με μια τρίτη δύναμη αλλαγής, μια αντίδραση, πάνω στην αρχή του  πολιτιστικού ανοίγματος και την ετοιμότητα να έρθει σε επαφή με  τους δικούς της κώδικες με άλλες πολιτιστικές γλώσσες, να δεχτεί τα θετικά άλλων χωρών όχι σαν ληστεία, αλλά σαν δώρο, και να αλλάξουν προς κάτι άλλο με την βοήθεια των συναντήσεων μεταξύ τους και να δημιουργήσουν από τα διαφορετικά στοιχεία κάτι Νέο. Ας το ονομάσουμε κάπως διαφορετικά, ώστε να μην ακούγεται σαν μια μη δεσμευτική ανταλλαγή απλώς ενός σουβενίρ μεταξύ ξένων: Κρεολισμό. Ακριβώς όπως η αστική επανάσταση (Γαλλική) ανακήρυξε την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και την αδελφοσύνη ως τους εσωτερικούς στόχους της, θα μπορούσε η συμπεριφορά  προς τα έξω να συνδέεται μόνο με αυτή την τριάδα για να γίνει υπαρκτή: Αλληλεγγύη, Κοσμοπολιτισμός, Κρεολισμός. Το γεγονός ότι από αυτό δεν έχει εξελιχθεί απολύτως τίποτα, πιθανότατα έχει να κάνει με το γεγονός, ότι αυτή η αστική κοινωνία, της ήταν ευχάριστο τελικά να έχει γίνει  [και να έχει παραμείνει] καπιταλιστική, εθνικιστική και ιμπεριαλιστική. Αλλά παρέμεινε ένα όνειρο, ένα αριστερό, δημοκρατικό, ανθρωπιστικό όνειρο. Μια ελπίδα για ένα διαφορετικό μέλλον. Χάνουμε σήμερα και αυτό ακόμα?

Ο πολιτικός επιστήμονας Wolfgang Merkel έθεσε αντιμέτωπους  τον κοσμοπολιτισμό_[1] και  τον κομμουνιταρισμό_[2] («κοινοτισμό» παλαιότερα), και εδώ ήταν οι περισσότερο δυσάρεστες προφανείς συγκρούσεις διανομής «στο τελευταίο τρίτο» της κοινωνικής σκάλας του πληθυσμού. Και σαν να είναι ο ίδιος ο κοσμοπολιτισμός, ο οποίος αντιπροσωπεύει την ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων, προϊόντων-υπηρεσιών και εργασίας και ο οποίος επίσης υποστηρίζει  τα ανοιχτά σύνορα για τους πρόσφυγες και τους αιτούντες μια ελπίδα στη ζωή τους.  Και σαν να είναι οι κομουνιταριστές που είναι ενάντια σε μια καθολική έννοια της δικαιοσύνης και μια ισχύουσα  ανθρώπινη αλληλεγγύη, ειρηνική και λιτή, εάν τους αφήναν επιτέλους να ζήσουν ειρηνικά εντός των συνόρων τους,  και να τους γλυτώνανε από  τους ξένους. Ένας παράδοξος κύκλος κλείνει, όταν ο Merkel αντιμετωπίζει αρκετά κριτικά τις «θετικές χειρονομίες» της κοσμοπολίτικης αλληλεγγύης και αγγίζει τα θέματα  των «ελεγχόμενων συνόρων» και  της «ποσόστωσης εισαχθέντων προσφύγων και μεταναστών»  σε κάποιες χώρες (οι πολιτικοί τα ονομάζουν αυτό/α «ανώτατο όριο»), γιατί  ο ρεαλιστικός Kommunitarismus «εξαρτιέται από τα σταθερά πλαίσια γειτνίασης και κοινότητας» ^[3]. Τώρα, όμως η ιστορική προέλευση της λέξης «αλληλεγγύης», λέει ότι προέρχεται από το ρωμαϊκό δίκαιο και την έννοια του «„obligatio in solidum“» (υποχρέωση στη σταθερότητα)  προσανατολισμένη ακριβώς στη σταθεροποίηση των σχέσεων. Φέρνει κοντά ξένους μεταξύ τους ανθρώπους και αντικρουόμενα συμφέροντα και είναι ένα  απαραίτητο στοιχείο αλλά και δίκαιο το οποίο βρίσκεται πάντα δίπλα στις φιλικές σχέσεις, οικογενειών, γειτονιών και οικονομικών ή πολιτιστικών κοινοτήτων. Το αντίθετο αυτού είναι μια επαρχιακή, και μάλιστα "λαϊκίστικη" και εθνικιστική επιμονή στα δικά τους προνόμια και τις χέσεις τους, που αποκλείει πάντα  το ξένο. Αυτό δεν εννοεί μόνο τον ξένο σαν άτομο, αλλά και την ξένη προς τον λαό του σκέψη per se, για το οποίο είναι υπεύθυνο τόσο η παγκόσμια διαλεκτική «ελίτ» όσο και ένας φιλελεύθερος «fake τύπος.»

   

Φυλακή του περιορισμού

Κοσμοπολιτικό, αλληλέγγυο, κρεολικό: Αυτό ήταν το τρίγωνο που είχαμε ονειρευτεί  για να μπορέσουμε δραπετεύσουμε από την φυλακή της στενότητας, δηλαδή τη βίας και της ηλιθιότητας. Τα τρία αυτά πράγματα μαζί, μας οδηγούν σήμερα πλέον σε αυτό το ουτοπικό περιεχόμενο. Κοσμοπολίτης θα μπορούσε να είναι  και κάποιος όπως ένας αποικιοκράτης, ένας επενδυτικός τραπεζίτης ή ένας τουρίστας αν δεν υπήρχε ταυτόχρονα η διάσταση της αλληλεγγύης και του κρεολισμού. Είναι τρεις όψεις του ίδιου κινήματος, και συγκεκριμένα όσο αφορά την υπέρβαση των συνόρων, της "φυλής", του έθνους, της θρησκείας και της ιστορικής ιδεολογίας. Δεν μπορείς να έχεις το ένα χωρίς το άλλο.

Κατανοητό λοιπόν  γιατί η «συντηρητική επανάσταση» και η «νέα Δεξιά», για να μην αναφερθούμε στα παλαιά και νέα  ολοκληρωτικά ναζιστικά καθεστώτα, πάντα επιτίθενται καταιγιστικά σε αυτή τη τριγωνική θεώρηση. Αν η επίθεση καταφέρει να σπάσει ένα από τα τρία αυτά στοιχεία (κρίκους)του project - την οικονομική αλληλεγγύη, τον πολιτικό κοσμοπολιτισμό ή τον πολιτιστικό κρεολισμό -  και να το απομονώσει, το project στο σύνολό του θα βρεθεί  σε κίνδυνο. Μια ανθρωπιστική, δημοκρατική αριστερά, που είναι πρόθυμη να της πάρουν ακόμη και ένα μόνο από αυτά τα τρία στοιχεία ή είναι πρόθυμη να θυσιάσει οικειοθελώς κάτι, έχει (ήδη) χαθεί και σίγουρα και χάσει.

Η επανάκτηση του κοσμοπολιτισμού μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω μιας κοινής προσπάθειας σε δουλειά σε μια επερχόμενη κοινωνία. Και αυτό επειδή, η επιμονή με την οποία γίνεται προσπάθεια  να διατηρηθούν οι  "παλιές" αξίες και παραδόσεις έχει επίσης να κάνει με την έλλειψη του «κάτι» καινούργιου. Η αιώνια παρουσία του τούρμπο-καπιταλισμού δεν προσφέρει καμία βάση για κάτι τέτοιο. αλλά και εδώ υπάρχει μια αντανάκλαση που υπάρχει σαν αντίστροφο της ανάπτυξης του παγκόσμιου καπιταλισμού και των πολιτικών του συνεπειών, δηλαδή αυτό που αναφέρεται στην αποκέντρωση, την περιφερειακότητα ή ακόμα και την κοινοτικοποίηση της οικονομίας. Με αυτό τον τρόπο αντιτίθεται στον πειρασμό κάποιος να συνδέσει την οικονομική αναδιάρθρωση με μορφή «εγγύτητας» με τις παραδόσεις και τα φαντάσματα (μεταφορικά σαν παραίσθηση) των ανθρώπων και του έθνους. Περιφερειακή οικονομία από κάτω- bottom up process -, προσανατολισμένη  στις πραγματικές  ανάγκες και όχι στα κέρδη για πραγματικά ανοικτές αγορές σε κοσμοπολίτικα και κρεολιστικά  και αλληλέγγυα πλαίσια.

Είναι σημαντικό, αυτές οι έννοιες επίσης να μη τις καταντήσουμε σαν ιδεολογία, σαν δόγμα  ή ακόμα και σαν μια ίδια κατηγορία: είναι ένα ατελές, πράγματι ένα ατελείωτο, έργο σε εξέλιξη στο οποίο ανήκουν αμφιβολίες και αμφισβητήσεις, κριτική και επιβράδυνση ακριβώς όπως και το να υποφέρεις για την ανάπτυξη. Αλλά μόνο αυτή η ανάπτυξη του ανθρώπου σημαίνει ότι μπορεί να έχει και κάποιο θετικό μέλλον.

[1] Οι κοσμοπολίτες είναι συνήθως καλά και συνήθως πανεπιστημιακά μορφωμένοι, λαμβάνουν πάνω από το μέσο όρο εισόδημα και φυσικά φροντίζουν για προνομιούχες εκπαιδευτικές ευκαιρίες για τα παιδιά τους. Είναι οι νικητές της παγκοσμιοποίησης των κοινωνιών μας. Στις κοινωνικές κουζίνες συνήθως δεν τους βρίσκεις. Πιθανόν να μην είναι από τις δύο πλευρές της διάθεσης ούτε να λαμβάνουν αλλά ούτε και να προσφέρουν. Αυτό δεν τους εμποδίζει να προσεγγίζουν τους κοινωνικούς βοηθούς της κουζίνες και να τους φέρνουν αντιμέτωπους με ηθικά maximes .

[2] Οι Κομμουνιταριστές έχουν μια τάση να ελέγχουν, μερικές φορές να κλείνουν και τα σύνορα. Δεν επιθυμούν πλέον να πιστεύουν στις διαδεδομένες δήθεν συνέπειες της ανάπτυξης μέσω απεριόριστων οικονομικών συναλλαγών ( ανταλλαγής  εργατικού δυναμικού ή κεφαλαίου π.χ.) και μάλλον σωστά. Όχι , δεν μπορούν να το δεχτούν μετά από τρεις δεκαετίες αυξανόμενης ανισότητας και φτώχειας στη σκιά ενός κόσμου απεριόριστων οικονομικών συναλλαγών. Δεν θα μπορούσαν ποτέ να κερδίσουν τίποτα από το διάχυτο "μπορούμε να το καταφέρουμε" [όπως είχε πει μια φόρα πριν 13 χρόνια η Μέρκελ στο λόγο της στοπ Ομοσπονδιακό κοινοβούλιο, ή όπως το έλεγε ο Obama ή όπως το λένε όλοι οι κυβερνήτες χωρίς κοινωνικό και πολιτικό όραμα.] Θέλουν να έχουν ένα σταθερό περιβάλλον, μια ήσυχη γειτονιά και μια δική τους κοινότητα. Η επιθυμία για ελεγχόμενα σύνορα, όπως και η μετρίως ποσοστικοποιημένη  μετανάστευση, δεν πρέπει κατά ουδένα τρόπο να προέρχεται από ένα εθνικιστικό και ρατσιστικό συναίσθημα. Η αντιδράσεις από γειτονιές με υψηλότερα εισοδήματα παράγει αυτή την πικρή γεύση.

[3] Παρατηρήστε και κρυφακούστε – ναι κρυφακούστε στον περίπατό σας- συζητήσεις ατόμων  και ιδιαίτερα εμφανώς κοσμοπολίτικων ατόμων- στη νέα παραλία της Θεσσαλονίκης ανοιξιάτικους και καλοκαιρινούς μήνες όταν οι ξένοι πωλούν την πραμάτεια τους  ή ακόμα διαβάστε και σχεδιαστές του δημόσιου χώρου αυτού όταν εκφράζονται  στα λεγόμενα ‘κοινωνικά μέσα επικοινωνίας’ για την τέχνη στη νέα παραλία και πως πρέπει να αντιμετωπίζεται ‘ο εισβολέας’ και κάθε ξένος σε σχέση με την τέχνη και το δημόσιο χώρο.

zaungastnic: Καταλονία- Κοντά για μια Περιφερειακή κυβέρνηση αλλά…

Αποκαμωμένοι και ζορισμένοι

Ισπανία Οι Καταλανοί αυτονομιστές είναι κοντά να κάνουν μια νέα περιφερειακή κυβέρνηση, αλλά δεν προχωρούν όσο έπρεπε πραγματικά

Conrad Lluis Martell | Τεύχος 10/2018                                                                                             Διάβασμα σε 2,5’

  

Ο Carles Puigdemont φαίνεται σαν Κυβερνήτης Περιφέρειας Καταλονίας να έχει επιβιώσει, αλλά όχι σαν φάντασμα.

Foto: Zuma Press/Imago

Την 1η Μαρτίου, το Κοινοβούλιο de Catalunya πραγματοποίησε την πρώτη του συνεδρίαση μετά τις περιφερειακές εκλογές της 21ης Δεκεμβρίου. Η συνεδρίαση διαφημίστηκε πολιτικά ως "sessió de desbloqueig" (απεμπλοκαρίσματος) επειδή ήταν απαραίτητο να ξεπεραστεί ο αποκλεισμός στον οποίο βρίσκεται η Καταλονία, όχι μόνο από τον Δεκέμβριο 2017, αλλά το αργότερο μετά το βίαια από την κυβέρνηση Rajoy κατεσταλμένο δημοψήφισμα για ανεξαρτησία την 1η Οκτωβρίου 2017. Αλλά αντί να ενεργήσουν χαλαρά [για να βοηθηθούν όλοι], δημιουργήθηκαν τεταμένες καταστάσεις. Πρώτο η συνεδρίαση άρχισε μερικές ώρες αργότερα, επειδή τα κόμματα ανεξαρτησίας έπρεπε να συμφωνήσουν σε μια διακήρυξη της τελευταίας στιγμής που ικανοποιούσε όλους - συντηρητικούς, φιλελεύθερους, σοσιαλδημοκράτες και αριστερούς ριζοσπάστες. Όταν άνοιξε η σύνοδος, το αντι-αυτονομιστικό κόμμα του Ciutadan - με 25% και 35 βουλευτές, έχει και την ισχυρότερη παράταξη - προσπάθησε να μποϋκοτάρει την ατζέντα καταγγέλλοντας κατηγορηματικά διαδικαστικές παραβιάσεις από τους αυτονομιστές.

Όταν άρχισε τελικά η ουσιαστική συζήτηση, τα μέτωπα είχαν σκληρύνει παντού. Κάθε μία από τις επτά παρατάξεις ακολούθησε τη δική της ατζέντα και πήγε σε γενική κριτική σχετικά με την πορεία κάθε αντιτιθέμενου μπλοκ - το στρατόπεδο των αυτονομιστών ή των αντί-αποσχιστικών. Υπήρχαν και δηλητηριώδη βέλη ακόμα και προς στους συμμάχους τους, δημιουργώντας ατμόσφαιρα μόνιμου ερεθισμού. Πρώτον, ο αριστερός Xavier Domènech, ηγέτης της παράταξης Podemos, προσπάθησε να τοποθετηθεί αλλά τελικά έκανε μια φάρσα. Από τη μία πλευρά, υπερασπίστηκε το δημοψήφισμα της 1ης Οκτωβρίου ως μια από τις πιο σημαντικές κινητοποιήσεις «των τελευταίων ετών», από την άλλη πλευρά, περιέγραψε τη συμβολική ανακήρυξη της ανεξαρτησίας στις 27 Οκτωβρίου, η οποία στηρίχθηκε σε αυτήν ακριβώς την ψηφοφορία ως ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της Generalitat που έχει κάνει ποτέ και που είναι περιφερειακή κυβέρνηση της Καταλονίας. Επιπλέον κατηγορούσαν οι του Domenech τους αυτονομιστές να θέλουν να ανατρέψουν το κοινοβούλιο και να δημιουργήσουν πολιτικές παράλληλες δομές στον πρώην πρόεδρο Carles Puigdemont για να εξασφαλίσει μια θέση κλειδί στο εκτελεστικό ."Σας ενώνει περισσότερο το παρελθόν παρά το μέλλον. Δημιουργείτε σύμβολα, όχι πολιτική, "λέει ο Domènech, ο οποίος αποκρύπτει όμως τη λύση που πρότειναν οι Podemos. Αντ' αυτού, τονίζει μέσα από ένα μάθημα ιστορίας για το 1930, όταν ο τότε Πρόεδρος Περιφερειακής Lluís Εταιρείας υπερασπίστηκε το Κοινοβούλιο της Καταλονίας ως ένα ενιαίο παράδειγμα της Καταλανικής κυριαρχίας. Ο κ. Domènech ξέχασε όμως να αναφέρει ότι είναι δύσκολο να αρνηθεί κανείς την κυριαρχία στην τρέχουσα κοινοβουλευτική περίοδο. Εξάλλου, τα κόμματα της ανεξαρτησίας έχουν νόμιμη απόλυτη πλειοψηφία στην εκλογική περιφέρεια.

Τάση για παζάρια

Quim Torra, μέλος της Junts per Catalunya, στη κέντρο-δεξιά συμμαχία που κάποτε ιδρύθηκε από τον Puigdemont για να προωθήσει την ανεξαρτησία, κατέφυγε και αυτός ιστορικά στο παρελθόν παρά στο παρόν. Ο μόνος νόμιμος εκπρόσωπος για παράδειγμα των Καταλανών είναι το περιφερειακό κοινοβούλιο, και μάλιστα από τον 14ο αιώνα. Απέναντι σε αυτό βρίσκεται συνέχεια μια ολοένα και περισσότερο αυταρχική Ισπανία, από τη δικτατορία του Miguel Primo de Rivera (1923 - 1930), την εποχή του Φράνκο (1939 - 1975) και μέσα από την λεγόμενη «αποκατάσταση Bourbon,» της Ισπανίας γνωστή ως δημοκρατική μετάβαση του βασιλιά Χουάν Κάρλος (1975 - 2014). Σε αυόλα αυτά τα χρόνια η Καταλονία βρισκόταν συνέχεια σε βάναυση καταστολή από το κέντρο είπε ο Quim Torra. «Μόνο με την Καταλανική Δημοκρατία θα είμαστε ελεύθεροι», δήλωσε στον επίλογό του και έφυγε σιωπηλά χωρίς να αναφερθεί, στο ότι η δεξιά στην Καταλονία τα ‘έκανε πλακάκια’ με αυτή την «αρχαϊκή» και «κατασταλτική» κεντρική κυβέρνηση για μεγάλο χρονικό διάστημα, που ακόμα , και ο Συντηρητικός Artur Mas μεταξύ 2010 και το 2012 εμφανίστηκε ως το μοντέλο του μαθητή που υπερασπιζόταν την πολιτική της λιτότητας από τη Μαδρίτη.

Η τόσο μισητή στην Καταλονία «κουλτούρα της μετάβασης» με την αυταρχική κατανόηση για δημοκρατία όπου μόνο η πολιτική ελίτ μπορεί να λειτουργήσει, καταδικάζοντας τον λαό να παρακολουθεί απλά – [ούτε να παρατηρούν δεν τους αφήνουν πλέον, ένα γενικότερο χαρακτηριστικό του σημερινού διαπλεκόμενου νεοφιλελεύθερου πολιτικό-οικονομικού συστήματος] , είναι πολύ περισσότερο εμφανές στο στρατόπεδο της ανεξαρτησίας, από ότι πολλοί στη βάση το επιθυμούν. Τις τελευταίες εβδομάδες παρείχαμε πολύ επεξηγηματικό υλικό. Οι ηγέτες της Junts per Catalunya και η κοινωνικοφιλελεύθερη Esquerra Republicana de Catalunya (ERC), το άλλο μεγάλο Κόμμα Ανεξαρτησίας, προσπάθησε μαζί με τον εξόριστο Puigdemont στα παλίσια ενός παζαριού ένα σχηματισμό κυβέρνησης. Στην αρχή λεγόταν, ότι ο Puigdemont ήθελε να επιστρέψει για να γίνει πρόεδρος. Μετά φημολογήθηκε ότι είχε επιλέξει την Έλσα Αρτάδη - έναν από τους εμπιστευτικούς του συνεργάτες - ως υποψήφια. Αργότερα εικαζόταν ότι ο πρώην πρόεδρος ήθελε μια παράλληλη κυβερνητική δομή στις Βρυξέλλες, ένα «Συμβούλιο της Δημοκρατίας», ώστε να έχει τον έλεγχο και από μακριά.

Το ERC - έφτασε ως Junts per Catalunya, τον Δεκεμβρίο του 2017 σε 21% – και κατέστησε σαφές: Ο Puigdemont θα μπορούσε να παραμείνει συμβολικός πρόεδρος, αλλά ο φυλακισμένος ηγέτης του ERC Oriol Junqueras de facto θα έπρεπε να κατείχε την εκτελεστική εξουσία. Υπήρξε κόντρα μεταξύ των παρατάξεων της αυτονομίας, και οι διαφορές τους με κάθε νέα κλήση από το Ανώτατο Δικαστήριο γινόταν όλο και πικρότερες: Θα μας βάλουν υψηλά πρόστιμα ή ακόμη θα μας φυλακίσουν γιατί επιμένουμε πάρα πολύ στην ανεξαρτησία? Πολλοί Καταλανοί πολιτικοί ίσως το αναρωτιόντουσαν μηρός στο δικαστήριο και στη συνέχεια μάλλον υα εξήγαγαν τα συμπεράσματά τους για το πώς θα κινηθούν.

Στην πραγματικότητα, οι αποφάσεις, οι φυλακίσεις και οι απειλές του ισπανικού δικαστικού σώματος αφήνουν το σημάδι τους. Κρυμμένη πίσω από μια όμορφη ρητορική, το στρατόπεδο ανεξαρτησίας και αυτονομίας δίνει περισσότερο έμφαση πλέον στην αποφυγή της ανυπακοής. Έτσι, στις διαπραγματεύσεις για το σχηματισμό μιας κυβέρνησης, η "πιο επαναστατική" συνιστώσα - procés constituent, - έπεσε στο κενό. Αυτό δεν ενθουσιάζει το αριστερό κόμμα CUP καθώς και άλλες εκατοντάδες Δημοκρατικές Επιτροπές με σκοπό την προστασία της Δημοκρατίας (CDRs) που δραστηριοποιούνται σε ολόκληρη την Καταλονία από τον Οκτώβριο του 2017. Παρόλο που το CUP εξακολουθεί να προκαλεί δημοσίως με την εξέγερση και να βλέπει τον μοναδικό τρόπο ανεξαρτησίας μια επαναστατική εκκίνηση, το κόμμα δεν πήρε θέση στην κοινοβουλευτική συνεδρίαση την 1η Μαρτίου. Η δήλωση, η οποία συμφωνήθηκε από όλα τα κόμματα της ανεξαρτησίας, δεν επικύρωσε τελικά τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας στις 27 Οκτωβρίου!

Αυτός δεν είναι λόγος να μην δημιουργηθεί ένας διαφορετικός καυγάς Το βράδυ της 1ης Μαρτίου, ο Carles Puigdemont ανακοίνωσε με τηλεοπτικό μήνυμα ότι παραιτήθηκε από την προεδρία. Ο Jordi Sánchez είναι ο ιδανικός υποψήφιος, είπε. Ωστόσο, ο πρόεδρος της πρωτοβουλίας ANC και κορυφαίος υποψήφιος της λίστας Puigdemont δύσκολα θα μπορέσει να αναλάβει καθήκοντα. Από τα μέσα Οκτωβρίου έχει φυλακιστεί για την υποκίνηση της εξέγερσης. Εάν απελευθερωθεί, ο Sánchez θα είναι ο σωστός υποψήφιος για πολλούς: ένας ακτιβιστής χωρίς να ανήκει κομματικά κάπου, προσεκτικός και με στρατηγική σκέψη. Από τη φυλακή, συνέστησε να μην δοθεί μονομερώς καμία διακήρυξη ανεξαρτησίας - ο χρόνος δεν ήταν ο ακατάλληλος. Φυσικά οι θέσεις αυτές είν αι αντίθετες σε εκείνες τις θέσεις του CUP, οι οποίες συντάσσονται στο: ο Puigdemont, όχι ο Sánchez, είναι ο μοναδικός υποψήφιος τους. Το ERC είναι επίσης επιφυλακτικό προς τα έξω, στο λαό τις μάζες, αλλά είναι πιθανό συμφιλιωθεί με τον Sánchez, τον οποίο σέβεται ως συμβολική μορφή. Ο Sánchez θα μπορούσε να δώσει νέα ώθηση στο κίνημα ανεξαρτησίας και να επιτρέψει στο ERC να αναλάβει αποτελεσματικά κυβερνητική δράση στα πλαίσια μιας ισχυρής αντιπροεδρίας.

Οι Seniors διαδηλώνουν

Εν τω μεταξύ στους δρόμους διαδηλώνουν για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Για εβδομάδες, μαχητικοί ηλικιωμένοι στα πλαίσια των διαμαρτυριών τους παντού απαιτούν αύξηση των χαμηλών συντάξεών τους. Ταυτόχρονα, οι προετοιμασίες για τη γενική απεργία για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στις 8 Μαρτίου προβλέπουν συζητήσεις για το φεμινισμό, την ανισότητα των μισθών και τη βία κατά των γυναικών. Ένα τέτοιο έντονο δημόσιο πολιτικό διάλογο η χώρα ποτέ δεν γνώριζε σε αυτό το βαθμό. Η συντηρητική κεντρική κυβέρνηση αντιμετωπίζει εντυπωσιακά νευρικά τις διαμαρτυρίες, δεν κολλάει στη σκληρή σκληρότητα με την οποία αντιμετώπισε και την Καταλανική αυτονομία. Ενάντια στους Καταλανοί μπορούν να κυβερνούν άνετα, αλλά εναντίον των γυναικών και των ηλικιωμένων, απέναντι σε τόσους δυνητικούς ψηφοφόρους? Τα κόμματα ανεξαρτησίας της Καταλονίας θα βοηθούσαν πολύ  εάν υιοθετήσουν το απλό σύνθημα της φεμινιστικής διαδήλωση:μαζί είμαστε περισσότεροι!

Μυανμάρ: Βία στο όνομα του Βούδα και τι σχέση έχουν οι τότε αποικιοκράτες και ο εξισλαμισμός των ασιατικών χωρών με τις συγκρούσεις?

Βιρμανία(Μιανμάρ): Βία στο όνομα του Βούδα;

Μια σύντομη ιστορική αναδρομή. Πόσο πολύ επέδρασε η αποικιοκρατία στις σημερινές συγκρούσεις στη Μιανμάρ και που εμφανίζονται και στη Σρι Λάνκα πλέον.

                                                                                                                            THS 11032018 Διάβασμα σε 4,5 ‘

Βουδιστής Μοναχός διαμαρτυρόμενος, και Rohingua με την οικογένεια του σε  μια βάρκα να εκλιπαρεί τους  Πακιστανούς συνοριοφύλακες να τους  αφήσουν να εισέλθουν στο Πακιστάν. 

"Δεν είναι ο Βουδισμός αυτή η Ευγενική Θρησκεία που αφήνει τον καθένα να είναι όπως είναι?" Ήταν η ρητορική ερώτηση του συντονιστή μιας εκπομπής στο κανάλι ZDF. Το reportage δείχνει εικόνες κατεστραμμένων σπιτιών, καταστημάτων και τζαμιών, καθώς και άνδρες με μακριά κλομπ που χτυπούν έναν άνθρωπο. Μεταξύ αυτών που ξυλοκοπούν τον άνθρωπο είναι και ένας άνδρας με ενδυμασία μοναχού.
Δείτε επίσης σχετικά με τα τελευταία γεγονότα μιας εθνοκάθαρσης από τους στρατηγούς και την νυν πρωθυπουργό Aung San Suu Kyi :

https://zaungastnic.blogspot.it/2017/10/der-freitag-christine-keilholz-myanmar-m.html

https://zaungastnic.blogspot.it/2018/01/aung-san-suu-kyi-myanmar-rohingya.html

https://zaungastnic.blogspot.it/2018/02/reuters-myanmar-yanmar-reuters.html

Απατηλά όνειρα
Από το καλοκαίρι του 2012 έχουν υπάρξει επανειλημμένες αναφορές για βία σε βουδιστικές χώρες κατά των μουσουλμανικών μειονοτήτων, ιδίως από τη Βιρμανία (Μιανμάρ) και περιστασιακά από τη Σρι Λάνκα. ΟΙ αναφορές αυτές καταστρέφουν πολλές ψευδαισθήσεις, ιδίως στη Δύση, σχετικά με μια ειρηνική και απλή διαδικασία εκδημοκρατισμού και ένα αυξανόμενο άνοιγμα της χώρας. Από το 2012, η βραβευμένη με Νόμπελ Ειρήνης Aung San Suu Kyi ήταν βουλευτής της χώρας.  Μόνο τον Νοέμβριο του 2010, η τότε στρατιωτική κυβέρνηση είχε ανακαλέσει την 15ετή κατ 'οίκον κράτησή της. Οι ελεύθερες κοινοβουλευτικές εκλογές προγραμματίζονται να πραγματοποιηθούν το 2015, με πολλούς να ελπίζουν ότι η Aung San Suu Kyi θα ηγηθεί της χώρας. Σήμερα, τον Μάρτιο 2018 σαν de facto πρωθυπουργός της Βιρμανίας, της ανακάλεσαν το βραβείο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που είχε λάβει το 2011. Μέσα από όλα αυτά τα όνειρα τώρα ανατέλλουν νέα  αναφορικά με πολλούς νεκρούς, πρόσφυγες, κατεστραμμένα σπίτια, καμένες γειτονιές και καταστήματα και κατεστραμμένα τζαμιά και μαζικούς τάφους. Το Human Rights Watch μιλούσε πριν μερικά χρόνια, μάλιστα για "εθνοκάθαρση". Σήμερα είναι γεγονός αλλά με την πρωτοβουλία των στρατηγών της. Ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι ότι οι βουδιστές μοναχοί προφανώς όχι μόνο εμπλέκονται σε αυτές τις βίαιες υπερβολές, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και τις υποκινούν.

Όταν ο Βούδας μισεί "
Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης είναι πρόθυμα να τα βγάλουν όλα αυτά στη δημοσιότητα για να διαλύσουν τη δυτική εικόνα του βουδισμού ως μια ειρηνική, ανεκτική, μη βίαιη θρησκεία. Και έτσι, ο δημοσιογράφος Georg Blume της ZEIT μιλά για ότι η Δύση θα πρέπει να «διορθώσει την εικόνα του καλού Βουδισμού» και ότι υπάρχει επίσης ένας «κακός, ξενοφοβικός, δολοφονικός Βουδισμός» που «πρέπει να αντιμετωπιστεί ξεκάθαρα από τον κόσμο». Ο τίτλος της Süddeutsche: “Όταν ο Βούδας μισεί". Και το εξώφυλλο του περιοδικού Time από την 1η Ιουλίου δείχνει το "πρόσωπο της βουδιστικής τρομοκρατίας".
Αυτό αναφέρεται στον Ashin Wirathu, τον πλέον διάσημο μοναχό στη Βιρμανία, ο οποίος ήταν 9 χρόνια φυλακισμένος υπό τη στρατιωτική κυβέρνηση για τις αντι-μουσουλμανικές του δραστηριότητες. Μέσα από τις ομιλίες μίσους και θεωρίες συνωμοσίας, συνεισφέρει όχι ασήμαντα στη προώθηση μιας συνεχιζόμενης σύγκρουσης. Διασυνδεδεμένος με τα media αναφέρεται και καταγγέλλει έναν απειλητικό εξισλαμισμό της χώρας, και που αυτό νομιμοποιεί τη βία από πλευράς των βουδιστών ως άμυνα.

Φωνές ενάντια σε αυτή τη κατάσταση της βίας

Τον Δεκέμβριο του 2012, 18 γνωστές βουδιστικές προσωπικότητες όλων των παραδόσεων Βουδισμού, μεταξύ των οποίων και οι S.H. ο Δαλάι Λάμα, ο Θίχ Ναντ Χαν, ο Μπούκχου Μποχχί, ο Χαράντα Ρόσχι και ο Δρ. Α Τ Ariyaratne, έκαναν έκκληση με μια ανοικτή επιστολή προς τον λαό της Βιρμανίας, για ειρήνη και την επίκληση των βουδιστικών αρχών της μη βίας, της συμπόνιας και της φροντίδας. Σ Η Δαλάι Λάμα τόνισε επανειλημμένα, ότι η βία δεν είναι αποδεκτό μέσο για τους Βουδιστές. Κατά τα άλλα παρέμειναν σιωπηλοί όλοι οι άλλοι στους υπόλοιπους βουδιστικούς κύκλους - επισήμανε η Ursula Baatz (Buddhismus Aktuell)[1]. Αυτό ασφαλώς έχει πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς μπορεί επίσης να σχετίζεται και με την πολυπλοκότητα της κατάστασης. Για να γίνει αυτό λίγο πιο διαφανές για τους αναγνώστες μας, ζητήσαμε από τον Thierry Dodin, να φωτίζει το παρασκήνιο αυτής της σύγκρουσης και να το θέσει σε ένα ιστορικό πλαίσιο. Η συζήτηση μαζί του έγινε από τον Tenzin Peljor και επί του παρόντος με συντομεύσεις και επιμέλεια από τη Monika Deimann-Clemens. Η Petra Kühl, η οποία έζησε στη Μυανμάρ εδώ και περισσότερα από 15 χρόνια, μας έστειλε μια έκθεση σχετικά με την τρέχουσα κατάσταση. Επιπλέον, έχουμε συντάξει ιστότοπους με περισσότερες πληροφορίες.

Ο Thierry Dodin γεννήθηκε το 1960 στο Παρίσι. Σπούδασε Θιβετολογία, Εθνολογία και Θρησκευτικές Σπουδές. Τα κύρια θέματα του είναι η πολιτιστική ιστορία, η σύγχρονη ιστορία καθώς και κοινωνικά, πολιτικά και οικολογικά ζητήματα στο Θιβέτ και τις χώρες των Ιμαλαΐων, καθώς και στις χώρες του βουδιστικού πολιτισμού. Από το 1990 διεξάγει διάφορα ερευνητικά έργα, δημοσιεύει πολυάριθμα βιβλία και άρθρα και διοργανώνει διεθνή συνέδρια. Πρόσφατα, διεύθυνε ερευνητικό πρόγραμμα για την παγκοσμιοποίηση του Θιβετιανού βουδισμού. Συμμετείχε επίσης σε διάφορα αναπτυξιακά έργα στο Θιβέτ. Από το 2001 είναι διευθυντής της υπηρεσίας πληροφοριών TibetInfoNet, με έδρα το Λονδίνο. Δείτε: www.tibetinfonet.net

 

Συνομιλία με τον Thierry Dodin
 

Οι ρίζες της σύγκρουσης
Tenzin Peljor: Είναι οι συγκρούσεις που ξέσπασαν στη Βιρμανία πριν από περίπου ένα χρόνο, νέες ή δεν είχαν παρατηρηθεί μέχρι σήμερα;
Thierry Dodin: Οι συγκρούσεις αυτές δεν είναι καινούργιες, ήταν και στις ημέρες της στρατιωτικής κυβέρνησης. Και δεν είναι ότι αγνοήθηκαν - απλά ξεχάστηκαν γρήγορα . Εμφανίζονται συνεχώς και στη συνέχεια αποδυναμώνουν και πάλι: είναι συμπτώματα ανεπίλυτων προβλημάτων! Όσο παραμένουν τα προβλήματα, οι συγκρούσεις θα συνεχιστούν.
TP: Πότε εμφανίστηκαν αυτές οι συγκρούσεις;
TD: Οι συγκρούσεις στη Βιρμανία ή ακόμη και εκείνες στη Σρι Λάνκα, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα τώρα, έχουν τις ρίζες τους κυρίως στον 19ο αιώνα, στην εποχή της αποικιοκρατίας. Αλλά οι Βουδιστές και οι Μουσουλμάνοι, όπως πρέπει να ξέρετε, έχουν μια μακρά ιστορία συγκρούσεων σε αυτό το μέρος του κόσμου.


Ο Βουδισμός ήταν κάποτε η κυρίαρχη θρησκεία στην Ασία, η οποία εκτεινόταν από την Κεντρική Ασία μέχρι την Ιαπωνία και από τη νότια Σιβηρία μέχρι την Ινδονησία. Κατά το δεύτερο μισό της πρώτης χιλιετίας, άρχισε την ανάπτυξή και επέκταση του τότε το Ισλάμ, από τη Δυτική Ασία προοδευτικά προς τα ανατολικά. Το μεγαλύτερο μουσουλμανικό κράτος στον κόσμο σήμερα είναι η Ινδονησία, και η Ινδονησία ήταν βουδιστική και ινδουιστική χώρα, όπως και η Μαλαισία. Απλά μόνο σκεφτείτε το συγκρότημα του ναού του Borobudur.

 
Μεγάλα τμήματα της Κεντρικής Ασίας ήταν βουδιστικά μέχρι που το Ισλάμ καθιερώθηκε από αραβικές επιδρομές εκεί ως θρησκευτική υπεροχή. Ιδιαίτερα χώρες όπως το Τατζικιστάν και το Αφγανιστάν - τα αγάλματα του Βούδα του Bamyan!


- ήταν κάποτε τα οχυρά του Βουδισμού. Στην Ινδία, η πτώση του Βουδισμού αποδίδεται κυρίως στους Mουσουλμάνους εισβολείς. Ωστόσο, γνωρίζουμε σήμερα ότι η ιστορία ήταν πολύ πιο περίπλοκη. Δεν μπορούμε να κάνουμε υπεύθυνους για την εξαφάνιση του Βουδισμού μόνο τους Mουσουλμάνους, ακόμη και αν ήταν υπεύθυνοι (κυρίως Αφγανοί και Τούρκικες εθνότητες για τη φυσική καταστροφή των μεγάλων μοναστηριακών συγκροτημάτων όπως Nalanda
Σε μια τεράστια γεωγραφική περιοχή, το Ισλάμ και ο Βουδισμός αντιτίθενται ιστορικά ο ένας στον άλλο σχεδόν πάντα ως αντιπάλοι. Από τον 7ο αιώνα μέχρι τον 16ο, 17ο αιώνα, ο Βουδισμός εξαφανίστηκε από ολόκληρες χώρες της Ασίας. Αυτό είναι ένα ιστορικό γεγονός που διαμορφώνει τη σχέση μεταξύ των δύο θρησκειών μέχρι και σήμερα.
Ωστόσο, η επέκταση του Ισλάμ δεν συνέβη παντού με τη μορφή εισβολών και βίας. Παρά το γεγονός ότι η βία υπήρχε σε Ινδία και Κεντρική Ασία, στη Νοτιοανατολική Ασία ήταν μια αργή διαδικασία που προήλθε από τις πόλεις-λιμάνια - της Ινδονησίας- ένα νησί έθνος και τη Μαλαισία μια χερσόνησος-, αλλά και τη Βιρμανία, όπου πολλοί Μουσουλμάνοι εγκαταστάθηκαν στις ακτές τους. Υπήρξε έντονο εμπόριο μεταξύ της Ανατολικής Ασίας και του Μουσουλμανικού κόσμου, ιδίως μέσω των Αραβικών εμπόρων. Αυτοί είχαν εγκατασταθεί σχετικά νωρίς στις πόλεις-λιμάνια της Νοτιοανατολικής Ασίας και άσκησαν επιρροή στις γύρω περιοχές. Το εμπόριο έχει μεταμορφώσει σε μεγάλο βαθμό τη παράκτια Νοτιοανατολική Ασία και την κοινωνία της.
Ένα σημαντικός, αλλά ελάχιστα διερευνημένος τομέας είναι η θέση της γυναίκας. Στη Νοτιοανατολική Ασία, φαίνεται - ειδικά σε προ-βουδιστικούς χρόνους - να έχουν σχετικά ισχυρή θέση. Από την Ινδονησία μέχρι το σημερινό Γιουνάν (Κίνα) υπάρχουν ακόμη ίχνη μητριαρχικών δομών. Στα λιμάνια, εργαζόντουσαν επί το πλείστον άνδρες, το οποίο στη συνέχεια έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξάπλωση του Ισλάμ. Έτσι, ο Βουδισμός, ο οποίος είχε φτιάξει μια συνεργατική κουλτούρα με τους παλιούς λαϊκούς πολιτισμούς και κουλτούρες σταδιακά αντικαταστάθηκε από μια κοινωνικά και οικονομικά ωθούμενη πολιτιστική εισβολή και μεταβολή.
Επιπλέον, ο Βουδισμός δεν είναι γενικά μια μορφή θρησκείας που προσεγγίζει τις μάζες. Οι Βουδιστές ελίτ, είτε σε Θεραβάντα, Μαχαγιάνα, ή Βατζραγιάνα - και οι τρεις ήταν παρόντες στη Νοτιοανατολική Ασία - αδιαφορούν για το αν οι άνθρωποι,  ο λαός δηλαδή,  κατανοούν τις διδασκαλίες. Ο Βουδισμός προσανατολιζόταν περισσότερο στους μορφωμένους και σχετικά πλούσιους ανθρώπους που είχαν τον ελεύθερο χρόνο να ασχοληθούν με τα μεγάλα μεταφυσικά ερωτήματα, την ταλαιπωρία, την εξιλέωση, κλπ .. Για τις μάζες έγιναν ανεκτές παραδοσιακές μορφές της θρησκείας, όπως  το Προβουδιστικό πνεύμα λατρείας ή ακόμη και οι νεεισαχθείς Ινδικές Θεότητες, όπως Brahma ή Γκανέσα που ήταν πιο απτά ‘πρόσωπα’ για τον λαό. Οι άλλες θρησκείες – το Ισλάμ, ο Ινδουισμός και ο Χριστιανισμός - είναι πιο κοντά στους ανθρώπους με πολλούς τρόπους: δίνουν στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων μια δομή και τοποθετούν το άτομο σε ένα κοινωνικό σύστημα συντεταγμένων.
 

Οι συγκρούσεις δεν έχουν θρησκευτικά κίνητρα
TP: Έχουν π.χ. οι τρέχουσες συγκρούσεις στη Μυανμάρ, θρησκευτικά κίνητρα? Σχεδόν όλα τα μέσα ενημέρωσης αυτό έχουν υποθέσει έως τώρα.
TD: Όχι, αυτές δεν έχουν κατά κύριο λόγο θρησκευτικά κίνητρα, έχουν σαφώς εθνικιστικά και κοινωνικά κίνητρα. Σύμφωνα με την γενικότερη εθνική αυτογνωσία της πλειοψηφίας, οι Βιρμανοί είναι Βουδιστές. Εάν δεν είστε Βουδιστής και ζείτε με διαφορετικό τρόπο, τότε μπορείτε γρήγορα να αισθανθείτε περιθωριοποιημένος - δικαίως ή αδίκως. Στη Βιρμανία, υπάρχουν όχι μόνο συγκρούσεις με μουσουλμάνους, αλλά και με άλλες μειονότητες, οι οποίες είναι περισσότερο χριστιανικά (ή ανιμιστικά) προσανατολισμένες. Αυτά συνέβαιναν τώρα και χρόνια και έχουν επιδεινωθεί από την εισβολή/εισοδο του χριστιανισμού στις λεγόμενες φυλές Hill-Tribes, τις ορεινές φυλές που ζουν σε μεγάλο μέρος της χερσαίας περιοχής στο βορρά. Για να ξεχωρίζουν από τους Βουδιστές, εντάχθηκαν στον χριστιανισμό των Βρετανών αποικιακών ηγεμόνων τότε.
Σε βίαιες συγκρούσεις, φυσικά, οι μειονότητες υποφέρουν ιδιαίτερα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι μειονότητες δεν συνέβαλαν στη σύγκρουση. Έτσι, οι Rohingyas στη Βιρμανία είναι αρκετά επιτυχείς σε ορισμένους οικονομικούς τομείς. Το αποτέλεσμα είναι ότι αισθάνονται ανώτεροι με κάποιο τρόπο και, δεύτερον, ότι ζηλεύουν τον πληθυσμό της πλειοψηφίας. Μια σοβαρή  σύγκρουση  στη Βιρμανία είχε προκαλέσει π.χ. η περίπτωση ενός μουσουλμάνου εμπόρου χρυσού, που προσέφερε ένα τίμημα σε μια φτωχή βουδιστική οικογένεια που ήθελε να πουλήσει τα οικογενειακά κοσμήματά της, με τα οποία όμως δεν συμφωνούσαν στη τιμή.
Όπως είπα, οι συγκρούσεις στη Βιρμανία προέκυψαν εξαιτίας κοινωνικών εντάσεων. Εδώ συγκρούστηκαν ομάδες εθνοτήτων, όχι θρησκείες, ακόμη και αν αυτές οι ομάδες ορίζουν την ταυτότητά τους μέσω της θρησκείας. Οι αποικιακοί κυβερνήτες, για τη Βιρμανία και τη Σρι Λάνκα ήταν το Ηνωμένο Βασίλειο, προωθούσαν σκόπιμα και χρησιμοποίησαν τους ανταγωνισμούς μεταξύ διαφορετικών εθνοτήτων για δικούς τους σκοπούς.
Κάποιος πρέπει επίσης να αναφέρει στο πλαίσιο αυτό και τον Ορθοδοξισμό του Ισλάμ, ο οποίος έλαβε χώρα στο πλαίσιο της αποικιοκρατίας. Σε πολλές περιοχές της Ασίας έως τον 20ο αιώνα, το Ισλάμ ήταν σε αντίθεση με τη σημερινή του εικόνα στη Δύση μια ευέλικτη θρησκεία που προσαρμόστηκε αρμονικά στο τοπικό πολιτιστικό περιβάλλον,. Αλλά όταν οι μαθητές θρησκειών πήγαιναν στη Μέση Ανατολή και επισκέπτονταν εκεί τα κορανικά σχολεία, γνώρισαν μια αυστηρή, πολύ πιο ανυπόστατη εκδοχή του Ισλάμ. Αυτό, για παράδειγμα, εκπροσωπείται από τους Wahabites (Ουαχαμπισμός (αραβικά: Wahhābiya) αποτελεί θρησκευτικό κίνημα ή κλάδο του σουνιτικού Ισλάμ), οι οποίοι ισχυρίζονται ότι αντιπροσωπεύουν το αυθεντικό Ισλάμ. Παρεμπιπτόντως, η ισχύς τους αυτή προκύπτει επίσης μέσα από τα παιχνίδια εξουσίας των Βρετανών αποικιακών ηγεμόνων. Υπό την επίδραση αυτών των άκαμπτων διδαγμάτων, επέστρεφαν οι Μουσουλμάνοι στην πατρίδα τους, και έτσι μεταμόρφωσαν πλήρως το τοπικό Ισλάμ. Είναι δύσκολο να το φανταστεί κανείς, αλλά πολλές γυναίκες στην Ινδονησία δεν φορούσαν πανωφόρι μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Η βία δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με τις διδασκαλίες του Βούδα
ΤΠ: Μπορεί η βία των Βουδιστών στη Βιρμανία να δικαιολογηθεί με τις διδασκαλίες του Βούδα?
TD: Βασικά όχι! Η Βουδιστική ηθική δεν είναι ούτε αυστηρή ούτε απόλυτη, αλλά απορρέει από τη σχέση αιτίας-δράσης και προσθέτει τις περιστάσεις και την ψυχολογία, και συγκεκριμένα τα κίνητρα που αποτελούν τη βάση μιας δράσης. Τίποτα δεν είναι έγκυρο μία για πάντα, κάθε μεμονωμένη περίπτωση πρέπει να επανεξεταστεί. Βασικά, όμως, η βία περιλαμβάνει αρνητικό κάρμα και ταλαιπωρία και δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από αυτά που λύνει. Υπάρχουν όμως και οριακές περιπτώσεις στις οποίες η χρήση βίας είναι νόμιμη και μπορεί να εφαρμοστεί και μάλιστα πρέπει να γίνει π.χ. για να αποτρέψει το μεγαλύτερο κακό. Ο Βουδισμός είναι πολύ επιδέξιος και ευέλικτος με τα κλασσικά ηθικά διλήμματα και η στάση του απέναντι στη βία έχει πολλά να κάνει με την κοινή λογική.
Ωστόσο, η βία που μιλάμε εδώ στη Βιρμανία και τη Σρι Λάνκα, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί μες τις διδασκαλίες του Βούδα. Πρόκειται για Groupego, τη σύγκρουση μεταξύ διαφορετικών εθνοτήτων. Σύμφωνα με τον Βουδισμό, πρέπει να αναγνωρίζουμε το πρόβλημα, να το επεξεργαζόμαστε και να το λύνουμε, αλλά όχι με βία! Η ομιλία του μίσους είναι ασυμβίβαστη με τη μοναστηριακή πειθαρχία, τη Vinaya. Είναι ενδιαφέρον ότι η βία δεν έχει δικαιολογηθεί με βουδιστικά πιστεύω, αλλά πάντα με κοινωνικές δικαιολογίες όπως "ο μουσουλμανικός πληθυσμός αναπτύσσεται πολύ γρήγορα" ή "οι μουσουλμάνοι παίρνουν τις συζύγους μας" κλπ.

Αλλά ο Βουδισμός μπορεί να καταστρατηγηθεί όπως και άλλες θρησκείες
Όσο και να εκτιμά κάποιος τον Βουδισμό, πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι οι Βουδιστές δεν είναι απαραιτήτως οι καλύτεροι άνθρωποι. Όπου ο Βουδισμός έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι των πολιτισμών, έχει επίσης καταστρατηγηθεί για τη δημιουργία ταυτότητας, ομαδικότητας, εγωισμού και εθνικισμού του χειρότερου είδους. Και όμως παρόλα αυτά ο Βουδισμός βασίζεται στον προβληματισμό και την κατανόηση σε πολύπλοκα πλαίσια, όχι στην κατασκευή ταυτοτήτων που επιδιώκει να διαχωριστούν από άλλες ταυτότητες που πρέπει στη συνέχεια να καταστραφούν και να εξαφανιστούν. Όποιος το κάνει αυτό καταστρατηγεί τον Βουδισμό.
TP: Υπάρχουν πολλοί βουδιστές μοναχοί στη Βιρμανία που υποστηρίζουν τη βία κατά των μειονοτήτων ή των μουσουλμάνων; Υπάρχουν κάποιες αρνητικές φωνές από τους Βουδιστές για αυτό το θέμα ή κόντρα πρωτοβουλίες;
TD: Η κατάσταση στη Βιρμανία είναι συγκεχυμένη. Οι μοναχοί που κηρύττουν τη βία κατά των Μουσουλμάνων είναι μια μικρή μειοψηφία. Αλλά φυσικά το ερώτημα είναι πάντα πόσο επιρροή έχει αυτή η μικρή μειονότητα. Εάν δεν υπήρχαν προβλήματα και καμία υποστήριξη από μέρη του πληθυσμού, αυτή η μειοψηφία δεν θα μπορούσε να επιτύχει τίποτα. Ωστόσο, ένα αποφασισμένο, ισχυρό βέτο που θα μπορούσε να σταματήσει αυτούς τους μοναχούς μπορεί να προέλθει μόνο από άλλους βουδιστές μοναχούς σε μια τέτοια χώρα. Η κρατική εξουσία θα διασφαλίσει την τάξη, αλλά με τους μοναχούς, θα το χειριστεί πολύ προσεκτικά, γιατί η κοινωνία τους σέβεται. Με άλλα λόγια, η μειοψηφία που ασκεί το μίσος και την ομιλία στο Sangha μπορεί να ελέγχεται αποτελεσματικά μόνο εάν η πλειοψηφία των μοναχών αναλαμβάνει την ευθύνη και χρησιμοποιεί την εξουσία τους. Κατά τη γνώμη μου, αυτός είναι ένας κρίσιμος παράγοντας για την επίλυση της σύγκρουσης στη Βουδιστική πλευρά.
ΤΠ: Πώς μπορεί ένας μεμονωμένος μοναχός της Βιρμανίας, όπως ο Ashin Wirathu, να αναδειχθεί ως ηγέτης ενός τέτοιου κινήματος χωρίς να τον σταματήσουν οι συμπατριώτες του ή μια βουδιστική αρχή; Η κυβέρνηση δεν φαίνεται να θέλει να τα σπάσει μαζί του.
TD: Να σας πω, ο Βουδισμός είναι μια αρκετά αναρχική θρησκεία. Τα μοναστήρια απολαμβάνουν μεγάλη αυτονομία. Δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου αλληλεπικαλυπτόμενες οργανώσεις και αν υπάρχουν τότε δεν έχουν πραγματική δύναμη, είναι σε ανταγωνισμό μεταξύ τους ... Δεν υπάρχει καμία αρχή αποδεκτή από όλους που να μπορεί να εξουσιάσει το Sangha και να καθορίσει δεσμευτικούς κανόνες και κατευθύνσεις. Ο Δαλάι Λάμα π.χ. δήλωσε ότι η δολοφονία είναι "αδιανόητη" στο όνομα της θρησκείας, αλλά μια τέτοια δήλωση θα είχε πολύ περισσότερη δύναμη εάν προερχόταν από Βιρμανικούς μοναχούς. Μερικοί μοναχοί πετάγονται έξω από τη μονή ή προσωρινά εκδιώκονται γιατί είχαν μιλήσει με μια γυναίκα πάρα πολύ! Μπορούμε να ευχηθούμε ότι με μια τέτοια σοβαρότητα θα πρέπει να αντιμετωπιστεί και ο ιεροκήρυκας μίσους όπως ο U Wirathu. Οι θρησκευτικοί κανόνες απαγορεύουν να μιλάς άσχημα για τρίτους.
Επιπλέον, είναι επίσης γνωστό, ότι στον τύπο δεν αναφέρεται κανείς όταν συμβαίνει κάτι θετικό. Αλλά αν ένας βουδιστής μοναχός ζητήσει τη δολοφονία μουσουλμάνων ή την απέλαση από τη χώρα, τότε θα περάσει από όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αυτό είναι ένα πρόβλημα της σύγχρονης εποχής μας: Ο αποφασιστικός παράγοντας για τη διάδοση των γεγονότων δεν είναι η αντιπροσωπευτικότητά τους, αλλά η επίδραση των μέσων ενημέρωσης στο κοινό. Τέλος, η  ακροαματικότητα θα πρέπει να είναι η επιθυμητή! Εδώ πρέπει να στηρίξουμε όσους μπορούν να επηρεάσουν θετικά για τη λύση των  συγκρούσεων και να τους δοθεί μια πλατφόρμα για να το κάνουν αυτό. ■

Πηγή:https://info-buddhismus.de/Burma-Gewalt-im-Namen-des-Buddha.html and  Oύρσουλα Ρίτσαρντ  

---

[1] https://buddhismus-aktuell.de/startseite.html