Θεσσαλονίκη: Συντριβάνια. Ας μην αναφερθούμε στα σχήματα νερού στη πόλη.

Τελικά επιβιώνουν και διαβιώνουν, προνομιακά τις περισσότερες φορές από τα δικά τους λάθη.

 

Η πολιτική άνοια κάποιων πολιτικών της ΤΑ, Ανάγνωση σε 2,5'

Η πολιτική άνοια[1] της «ΑΓΟΡΑΣ»[2] μιας πόλης 2500 ετών και ο βιασμός της δημόσιας ηθικής.

Επαναδημοσίευση  στις 07.12.2021   

Επανδημοσίευση 5.7.2023

                                                                                           THS02122017

Πηγή: Άγνωστη.

Ξεκινώ αναφερόμενος  παραδειγματικά  σε Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης (27.11.2017) : Δημοτικός Σύμβουλος  αντιπολίτευσης  προς Αντιδήμαρχο έργων:  «Μα πότε τελικά θα αντικατασταθούν τα δένδρα στην οδό … εκεί  κοντά ... , δυο χρόνια τα βλέπω καθημερινά τα κομμένα δένδρα?»   Αντιδήμαρχος έργων προς Δημοτικό Σύμβουλο αντιπολίτευσης:  το γνωρίζουμε και το έχουμε στο πρόγραμμα να βάλουμε υψηλής ποιότητας δένδρα , «το γνωρίζουμε το θέμα και έχουμε δώσει προτεραιότητα στην οδό …», χαμογελώντας ειρωνικά.

Αρχηγός  της μείζονος αντιπολίτευσης  προς Δήμαρχο: «Το λιγότερο που έχετε να κάνετε είναι να πείτε συγγνώμη στους Θεσσαλονικείς».  Το είπε τουλάχιστον 4 φορές στον ίδιο το λόγο του, σχετικά με το γειτνιάζον κράτος των Σκοπίων και το όνομα Μακεδονία  στο οποίο αναφέρθηκε ο Δήμαρχος κατά την επίσκεψή του εκεί περασμένη εβδομάδα.  Δήμαρχος προς αρχηγό της μείζονος αντιπολίτευσης: «Είσαι  παντελώς ανόητος.»

Στο βάθος  του ήχου της χάβρας της αγοράς  κάποια αλαλάζουσα να εκφέρεται κατά των «πραξικοπηματιών» που αποχωρούσαν από την αίθουσα .

Αυτή είναι η δομή του λόγου  των “συ(ν)-γκοινωνούντων  δοχείων” μέσα στην αίθουσα του κτιρίου στη - promenade  bord de l’ eau- Θεσσαλονίκης.

 

Αντιδήμαρχος (γένους θυλυκού) … μπαίνει μέσα στην αίθουσα Δημοτικού Συμβουλίου εν ώρα συνεδριάσεως: Στο ένα χέρι την κούπα του καφέ μιλώντας με κάποια κυρία  καθήμενη στα πίσω καθίσματα της αίθουσας στο διάδρομο και στο στόμα ένα σβηστό στριφτό τσιγάρο.

Αυτή είναι – θα μπορούσε να ήταν και ένας νέος χαρακτηρισμός στο φιλοσοφικό diskurs - η χωρική αναξιοπρέπεια  του αξιώματος της Αντιδημαρχίας  από την ίδια την Αντιδήμαρχο ή απλά “scape demontage”.

Σημεία καιρών  μαζικής κατανάλωσης μιας δημοκρατίας όπως αυτή η μαζική κατανάλωση του Νες καφέ φραπέ. Μας σερβίρουν επικοινωνιακές αντιπαραθέσεις του παραπάνω αναφερόμενου ύφους σαν διαβούλευση σε τοπικό επίπεδο, με καλαμάκι και μέσα στην αίθουσα αλλά και στο σπίτι μας. Μόνο που δεν ακούς τα ρουφήγματα. Είναι το «tittytainment» σε πολιτικό επίπεδο. Από όλα πρέπει να έχει το θέαμα!

Ο κόσμος μας είναι γεμάτος από “nausées EGO”

Ας ξεκινήσουμε από ένα παιδικό  ή αλλιώς πλέον αγαθό και απλό ορισμό της προέλευσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. “Όλη η αξιοπρέπεια των ανθρώπων πηγάζει από την αξιοπρέπεια (και σεβασμό) που δείχνουν απέναντι στη φύση (και στο κλιμα). ^[3]  

Μπορεί κάποιος από αυτούς που εμπλέκονται στην “αγορά” να απαιτήσει την αξιοπρέπεια απέναντι στο θεσμό « Δημοτικό Συμβούλιο» από τον πολίτη ή να απαιτήσει, ο πολίτης να σκεφτεί πολιτικά και όχι α-πολίτικα? Όχι, την αξιοπρέπεια δεν την ζητάς, την κερδίζεις, η πολιτική συνδέει επικοινωνιακά εξουσία και πολίτη. Δεν έχεις να δώσεις πολιτική αγωγή στο «ποίμνιό σου» σου κάνοντας πολιτική, δεν έχεις να κερδίσεις αξιοπρέπεια ! Την αξιοπρέπεια δεν την παίρνεις αιτώντας την από κάπου από ένα φορέα ή θεσμό αλλά μόνο μέσω της πολιτικής αγωγής που πραγματώνεσαι απέναντι στον πολίτη.

Η αξιοπρέπεια όμως βγάζει στην επιφάνεια και ελλείψεις: Νοιώθουμε ότι κάτι λείπει.

Η κεντρική σημασία της αξιοπρέπειας έχει ένα και μοναδικό χαρακτήρα, την ηθική, όπως είπε ο Rousseau: Νομίζουν ότι « είναι γεννημένοι ελεύθεροι αλλά [παντού] είναι δεμένοι με αλυσίδες» μέχρι να έρθει η ώρα τους και τότε σκέφτονται πρώτη φορά την αξιοπρέπεια. Μόνο κοντά, πριν έρθει ο θάνατος τότε θα αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε τι είναι αξιοπρέπεια.

Η αξιοπρέπεια σε πραγματικό χρόνο απέναντι σε αυτόν που πιστεύει, ότι μπορεί να αλλάξει την καθημερινότητά του, ο υγιής αστικό-πολιτικός λόγος και η ηθική είναι η τριάδα του δικαίου του Αειφόρου Δημόσιου «ΚΑΤΙ» που μας οδηγεί στην τελική σύνεση. Ένα από αυτά να βιαστεί, παραδίδεται το «ΚΑΤΙ» στην δυσμένεια της πολιτικής άνοιας.

Ο Καντ στιγμάτισε τον ορισμό της αξιοπρέπειας: «Στο βασίλειο της σκοπιμότητας όλα έχουν ή μια τιμή ή μια αξιοπρέπεια. «Ότι έχει μια τιμή, στη θέση του μπορεί να υπάρξει κάτι άλλο ισοδύναμο. Ότι όμως υπάρχει πέρα από κάθε μορφή τιμής, για το οποίο δεν αναγνωρίζεται κάποιο ισοδύναμο αυτό έχει μια αξιοπρέπεια.» [Μεταφυσική των ηθών. Γερμ.: Immanuel, Kant., Grundlegung zur Metaphysik der Sitten, Stuttgart 2008, p. 72 ]. Και η τιμή και η σύγκριση εδώ αναφέρεται σε αξίες όχι οπωσδήποτε σε καθαρό χρήμα. Η αξιοπρέπεια απαλλάσσεται από μόνη της από την ίδια λέξη ρίζας την «αξία» [Τι είναι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια . Γερμν.: P, Tiedeman., Was ist Menschenwürde, Darmsatdt 2006, p. 83].

Θα ερχόντουσαν οι σημερινοί πολιτικοί στην εύνοια της Αρχαίας Ελληνικής «ατέλειας» ? Θα μου πείτε μόνοι τους τα διεκπεραιώνουν πλέον δεν χρειάζονται την άδεια ή κάποιο θεσμικό πλαίσιο. Οι άνθρωποι στην Αρχαία Ελλάδα δεν γνώριζαν τη λέξη αξιοπρέπεια αλλά το μέγεθος και την απόλυτη αξία του δημόσιου «ΚΑΤΙ» και παράλληλα διερευνούσαν την ύπαρξη του ανθρώπου. Ο Πλάτων πρέσβευε, ότι ο άνθρωπος θα έπρεπε να μοιάσει στο Θεό και με αυτό τον τρόπο να εξυψωθεί πάνω από τα ζώα.

Ο Ernst Bloch στοχευμένα είπε για την αξιοπρέπεια: «Συμμετοχή στην παγκόσμια σύνεση την ενότητα του ανθρώπινου είδους, το φυσιολογικό δικαίωμα για ειρήνη, τη γνήσια δημοκρατία και την αμοιβαία στήριξη» [Δίκαιο για τη φύση  και ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Γερμ.: Ernst, Bloch., Naturrecht und menschliche Würde, Frankfurt/Main, 1972, pp. 27, δευτ. πηγή].

Ποιος έχει τελικά αξιοπρέπεια? Όλοι οι άνθρωποι?, Όλα τα όντα? Γιατί? Γιατί έχουν την ικανότητα της λογικής σκέψης? Τι θα γίνει όμως με αυτούς που δεν είναι άτομα πλέον με αυτή τη λογική, γιατί έχασαν την διάνοιά τους και την μνήμη τους?

Σύμφωνα με τον Tiedemann δεν τους ανήκει καμία αξιοπρέπεια, αλλά επειδή υπάρχει μια σειρά ηθικών βασικών εννοιών, μας οδηγούν αυτές στο να τους συμπεριφερθούμε αξιοπρεπώς, όπως σε όλα τα όντα. Ακόμα και με το ηθικό τους κακούργημα απέναντι στη πολική υπόσταση της κοινωνίας?

Πολιτικά, αναρωτιόμαστε λοιπόν πως εμφανίζεται τελικά η πολιτική αξιοπρέπεια σε ένα άνθρωπο. Η πολιτική αξιοπρέπεια σαν ορισμός στοχεύει σε ένα quasi πολιτικό ελάχιστο μέγεθος- όπως το εννοεί ο Πλάτων- στο οποίο 

ένας πολιτικός πρέπει να μπορεί να συμμετέχει από κοινού με τους άλλους πολιτικούς της «ΑΓΟΡΑΣ» και πολίτες, εάν θέλει να ζει σύμφωνα με ένα αληθινό και ηθικό βίο στη βάση μιας  πολιτικής αγωγής. 

Όμως σήμερα βλέπουμε μια πολιτική να αναδύει από την πρόσφατη ιστορία αυτού του έθνους αλλά και παγκοσμίως, του πλανήτη, η οποία στοχεύει μόνο στην πολιτική εκγύμναση των μαζών, για να κατευναστεί ας πούμε το 80% του πληθυσμού και να μη εξεγερθεί. Η ζωτικότητα του κοινωνικού διαλόγου έχει τραβήξει το πιο κοντό σπίρτο από όλες τις συγκρίσιμες αξίες.

Τέλος για να φτάσουμε και στο νόημα του τίτλου. Ο Tiedeman αναφέρεται στην διαφορά της απόλυτης αξίας και της ηθικής αξίας. Ορίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ως την "απόλυτη αξία που έχει ένα άτομο, υπό την έννοια, ότι το ίδιο έχει τη θεμελιώδη ικανότητα να αποφασίζει με τη θέλησή του βάσει των δικών του εκτιμήσεων και έτσι να ταυτίζεται με τον δημιουργό της θέλησής του"[4]. Και ο Seneca προς αυτή την κατευθυνση συλογίζεται οταν μιλάει για την ελευθερία του ατόμου. Φαίνεται πιο σημαντικό όμως πώς συμπληρωματικά καθορίζει την απόλυτη αξία ως εξής ο Tiedeman: "Η απόλυτη αξία του βασίζεται επίσης στο γεγονός ότι η συνείδηση της δικής του αξιοπρέπειας προκύπτει από μια επικοινωνιακή διαδικασία από την οποία προκύπτει ταυτόχρονα και η συνείδηση για την αξιοπρέπεια του άλλου."[5]

Αυτό είναι υλοποιήσιμο σαν ιδεατή «αξιοπρέπεια» μόνο όταν ο πολιτικός υποταχθεί στην πολιτική αγωγή που του επιβάλει η κοινωνία και ο πολίτης στην πολιτική αγωγή που του επιβάλει ο απέναντί του.

Τέλος, «Πολική» είναι μια άλλη λέξη για την δημόσια πολιτισμένη αντιπαράθεση. Δημόσιοι αυτοεξευτελισμοί,  ναι ακόμα και αυτοαπαξιώσεις (όπως παραπάνω) δείχνουν μόνο προς μια κατεύθυνση: βεβιασμένη αποσυναρμολόγηση της πολιτικής πειθούς και αξιοπρέπειας ή διαφορετικά, πολιτική άνοια.

«Τι θα πίστευε ένας επισκέπτης ζωολογικού κήπου εάν θα έβλεπε ένα πίθηκο μέσα από το κλουβί του να πετάει τα φιστίκια έξω από το κλουβί».

Και είναι αυτός … ο πολιτικός  ζωολογικός μας κήπος...  

Θα πρότεινα δε,  με δημόσιο κάλεσμα  και για τους Δημότες να καλέσουν  μια φορά την “αγορά τους” με μοναδική ημερήσια διάταξη  ‘Αφήγηση του ποιήματος  “Οκτανα” του  Ανδρ. Εμπειρίκου’. Αλλιώς εάν τους είναι υπερβολικό τότε την  “Άνοιξη” του Κ. Καρυωτάκη.

---

[1] Η άνοια (dementia) δεν είναι μια μεμονωμένη πάθηση, αλλά ένα σύνολο από συμπτώματα, κυρίως … ασθενείς που έχουν σχέση με τις γνωσιακές λειτουργίες του εγκεφάλου (μνήμη, προσανατολισμός, συγκέντρωση, αντίληψη, λόγος, επίλυση προβλημάτων κ.ο.κ.) και επηρεάζουν την καθημερινότητα. Ο ασθενής με άνοια, δεν γνωρίζει που βρίσκεται, ποια είναι τα πρόσωπα γύρω του, ξεχνάει να ντυθεί ή να φάει, είναι ανήσυχος, φωνάζει κ.ο.κ.

[2] ‘Αγορά’, ‘Δημοτικό Συμβούλιο’, ‘Εκτελεστική Τοπική Αυτοδιοίκηση’, χρησιμοποιούνται με το ίδιο νόημα αλλά όχι σύμφωνα με τη ιστορική τους προέλευση.

[3]Αξιοπρέπεια του Πλάσματος. Θεμελίωση, Σημασία και Καθήκον μιας νέας Συνταγματικής Αρχής. Γερμ. :Würde der Kreatur, Grundlegung, Bedeutung und Funktion eines neuen Verfassungsprinzips, in: Nida-Rümelin/D. Von den Prfordten (Hg), Ökologosdche Ethik und Rechtstheorie, Studien zur Rechtsphilosophie und Rechtstheorie, 10), Baden-Baden 1995, 355-364, εδω 360. δευτ. πηγή]

[4] Τι είναι ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Γερμ.: P. Tiedemann., Was ist Menschenwürde, Darmstadt 2006, p. 283

[5] Τι είναι ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Γερμ.:P. Tiedemann., Was ist Menschenwürde, Darmstadt 2006, p. 283

der Freitag-Christine Keilholz:ΜΠΟΥΤΑΡΗΣ σε Interview ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ: ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

 Christine Keilholz | Έκδοση 35/2017, 31.08.2017

  Απόδοση μετάφραση  από τη Γερμανική, Dr. rer pol. Νίκος Θεοδοσάκης

THS06102017

"Nα γίνει η δεύτερη καλύτερη πόλη του κόσμου "

Πορτραίτο Ο Γιάννης Μπουτάρης υπήρξε κάποτε παραγωγός κρασιού και ένας καλός επιχειρηματίας. Από το 2011 ο συνταξιούχος είναι ο δήμαρχος της Θεσσαλονίκης

Foto: Eirini Vourloumis/NYT/Redux/Laif

Ένας άνδρας κάθεται στην πολυθρόνα. Το δερμάτινο σαλόνι  το  έχει αφήσει ένας από τους προκατόχους του από τη δεκαετία του 1960. Όπως το γραφείο από δρυς, εξηγεί ο  Γιάννης Μπουτάρης. Στην πραγματικότητα δεν είναι το στυλ του . Τα έπιπλα ήταν εκεί, οπότε έπρεπε να εκπληρώσουν το σκοπό τους, να δουλευτούν.

Την επόμενη ώρα, ο Γιάννης Μπουτάρης θα καπνίσει πέντε τσιγάρα και θα πει την ιστορία του. Είναι ένα αδύνατος άνδρας. Τα ωραία μάτια του φαίνονται μέσα από ένα ρυτιδωμένο  πρόσωπο. Ένα ελληνικό έπος από έναν άνθρωπο σε ηλικία 75 ετών που έχει πέσει από πολλούς  βράχους και έχει ξαναβγεί πάλι στην επιφάνεια από πολλές τρύπες. Από το αλκοόλ. Από μια καταστρεπτική περίοδο μόνο party [life]. Από ένα κενό μετά το θάνατο της συζύγου του.

Το να φύγει από αυτή την καρέκλα είναι ακόμα μια πρόκληση, ακόμα και στα  75 του. Ο δήμαρχος αγωνίζεται να δείξει τα τελευταία του σχέδια. Η Θεσσαλονίκη πρόκειται να έχει ένα μνημείο ολοκαυτώματος. Κάτω στο λιμάνι στους χώρους του παλιού σιδηροδρομικού σταθμού. 25 εκατομμύρια ευρώ θα κοστίσει το έργο, δέκα εκατομμύρια θα δώσει η Γερμανική Ομοσπονδιακή κυβέρνηση, είπε. Ένα γερμανικό αρχιτεκτονικό γραφείο συμμετείχε και στα σχέδια.

Ο Γιάννης Μπουτάρης δεν είναι εξειδικευμένος πολιτικός, αλλά έχει ταξιδέψει σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ και της Αυστραλίας, για να συγκεντρώσει κεφάλαια από τις εβραϊκές κοινότητες για το έργο του. Δεν είναι διπλωμάτης, αλλά έχει καταθέσει  στεφάνια στο Άουσβιτς. Ο Γιάννης Μπουτάρης είναι επιχειρηματίας εδώ και 50 χρόνια. Και εδώ, λέει, είναι ένα καλό deal για την πόλη του, στην οποία θέλει να δώσει ώθηση. Με περισσότερους από 300.000 κατοίκους, η Θεσσαλονίκη είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας στον απομακρυσμένο βορρά, σε μια μητροπολιτική περιφέρεια 1,5 εκατομμυρίων κατοίκων. Ένας φίλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου ίδρυσε το λιμάνι, δεκάδες λαοί ανέπτυξαν την πόλη γύρω από το λιμάνι. Τελευταία η Θεσσαλονίκη έχει τη φήμη  να είναι ο φάρος μιας  ευέλικτης, καινοτόμου Ελλάδας. Από τότε που διοικεί εδώ  ο Γιάννης Μπουτάρης.

Συντριβή και νέα αρχή

Το στερεότυπο, ότι οι Έλληνες δεν μπορούν να διαχειριστούν οικονομικά  τα χρήματα τους, δεν μπορούν να φθάσουν σε ένα σημείο να επενδύσουν αποτελεσματικά τα χρήματά τους, να μη μπορούν να ξανασηκωθούν από εκεί που έπεσαν - η περίπτωση του  Γιάννη Μπουτάρη είναι η αντίθετη απόδειξη. Το 2010, η Θεσσαλονίκη τον εξέλεξε δήμαρχο, όταν  η πόλη ειχε καταστραφεί οικονομικά.  Ήταν η εποχή που η Ελλάδα δεν μπορούσε να χειροτερέψει περισσότερο. Όταν οι Ευρωπαίοι εταίροι είχαν  ήδη έτοιμο το πρώτο από τα τρία πακέτα διάσωσης για την υπερχρεωμένη χώρα, ο Μπουτάρης ξεκίνούσε μια νέα ζωή στην ηλικία των 68 ετών. Τη ζωή ως Polit-Star.

Ο Γιάννης Μπουτάρης προέρχεται από μια γνωστή δυναστεία οινοποιών. Έδωσε το κτήμα στα παιδιά του το 2002. Από συντριβές στη ζωή του άλλο τίποτα αλλά δεν τα κρατάει μυστικά  ο παππούς 6 εγγονών. Ούτε το ξεπερασμένο αλκοολισμό, αλλά ούτε και τον  θάνατο της συζύγου του. Ο Μπουτάρης είναι ένας ταλαντούχος αυτοδημιούργητος. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι αυτός που συνηθίζει να είναι ο δεύτερος. Ως δήμαρχος της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Ελλάδας, έχει μόνο ένα στόχο. "Αυτό είναι," λέει, παίρνοντας ένα νέο τσιγάρο. "Το θέμα είναι ότι πρέπει να είμαστε η καλύτερη δεύτερη πόλη στον κόσμο." Η Θεσσαλονίκη πρέπει να δώσει ένα παράδειγμα για το πώς μπορεί να λειτουργήσει μια δεύτερη πόλη.

Στην πραγματικότητα, δεν μπορούσε να κάνει πλέον και πολλά στραβά. Ο επίσημος προκάτοχός του μπήκε στη φυλακή για διαφθορά. Τίποτα δεν λειτουργούσε όταν ο Μπουτάρης ανέλαβε καθήκοντα. Αλλά το ότι είναι διαφορετικός το έδειξε  με τον άθλο του Ηρακλή που πέτυχε. Οι ατελείωτες απεργίες στους εργαζόμενους στη συλλογή αστικών αποβλήτων  έληξαν όταν ο Μπουτάρης έκανε σαφείς δηλώσεις. "Τότε συνειδητοποίησαν ότι αν δεν ακολουθήσουν τις αποφάσεις μου, αφήνω τα σκουπίδια στον ιδιωτικό τομέα." Μετά από αυτό κινιόμαστε όλοι με άλλο αέρα.

Ο δημοτικός προϋπολογισμός ήταν καταστροφή. Από τους 5.500 δημοτικούς υπαλλήλους, αποχώρησαν μέχρι σήμερα 2.000. «Προσπαθήσαμε όχι μόνο να δημιουργήσουμε την εντύπωση, αλλά και να δώσουμε αποτελέσματα ότι η διοίκηση της πόλης έχει μια σύγχρονη οργάνοδοίικηση». Το 2012 είχε κερδίσει μια μικρή προστιά 300 ψήφων στο δεύτερο γύρο, τέσσερα χρόνια αργότερα οδήγησε την παράταξη στις εκλογές και κέρδισε με του με 58% .

Το 2011, η New York Times συμπεριέλαβε  τη πόλη Θεσσαλονίκης μεταξύ των "41 πόλεων που πρέπει κάποιος να δει". Η εφημερίδα μιλούσε με ενθουσιασμό για μια "πόλη του μέλλοντος" όσον αφορά τους ανθρώπους και τον Lifestyle τους.

Δεν χρειάζεται πολύς χρόνος για να αναζητήσουμε την ελληνική κρίση στο αστικό τοπίο. Η περιοχή της Θεσσαλονίκης έχει ανεργία των νέων στο 60%. Οι συνταξιούχοι, οι ηττημένοι της ελληνικής πολιτικής αποταμιεύσεων, πωλούν μαντήλια, ζωοτροφές πουλιών, φθηνά κοσμήματα. Το μικρό μέγεθος της ελληνικής οικονομίας αποκαλύπτεται πίσω από τις προθήκες και stands χιλιάδων μικροπωλητών που πωλούν αφίσες, καθίσματα μοτοσικλετών ή εικόνες.

Ο πλούτος βρίσκεται κάτω από τη γη και μεγαλώνει  όπου γίνονται εξκαφές. Είναι τα απομεινάρια των 2.300 χρόνων ιστορίας. Από τη δεκαετία του 1980, η Θεσσαλονίκη σχεδίασε ένα τρένο μετρό. Απαιτούνται τρεις ενάρξεις αρκετές αποτυχίες έργων και όλα τα συναφή πολιτικά σκάνδαλα. Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι τα τείχη, τα οποία συναντούν οι πολιτικοί μηχανικοί παντού. Ελληνιστικούς ναούς, ρωμαϊκά τείχη, βυζαντινά φορολογικά γραφεία, εβραϊκά και σλαβικά σπίτια. Για το μετρό, που πρόκειται να είναι στα μισά του 2018 έτοιμο, αυτά είναι μόνο εμπόδια. Για το Γιάννη Μπουτάρη ένας θησαυρός με τον οποίο μπορεί να κερδίσει χρήματα «Ο τουρισμός και η ταυτότητα της πόλης, αυτό είναι το πιο σημαντικό περιουσιακό μας στοιχείο». Κανείς, λέει, δεν μπορώ να το πιστέψω,  ποτέ δεν προσπάθησε να αναδέιξει αυτή την ιστορία. Μέχρι να έρθει ίδιος. Λέει.

Ο Μπουτάρης έχει μια νεανική ομάδα που συγκεντρώθηκε γύρω του, έχει ένα βιβλίο που εχει τακτοποιημένα για τα πολλά βραβεία που έχει παραλάβει  το  διεθνώς: Ο Δήμαρχος του μήνα Οκτωβρίου, η «The City Majors Foundation» το 2012. Δύο χρόνια αργότερα ήταν στην 8η θέση του καταλόγου του"Δημάρχων του Κόσμου".

Η Αγγλική Guardian γιόρτασε τον Μπουτάρη ως «φάρο ελπίδας για την Ελλάδα». Και του Μπουτάρη  του αρέσει να γιορτάζει ως ένας που δεν  του ταιριάζει ένα κατεστημένο δεξί-αριστερό σχήμα [πολιτικής]. Ένας ήρωας πρέπει να είναι διαφορετικός από τους υπόλοιπους, είχε πει ο Όμηρος. Ο Μπουτάρης τονίζει την αντίθεσή του στην Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία αντιτίθεται στις παρελάσεις του για το Gay Pride. Και γιόρτασε τις διαφωνίες του με την αριστερή κυβέρνηση του Συρίζα στην Αθήνα. Τι γνώμη έχουν αυτοί γι αυτόν "δεν τον ενδιαφέρει καθόλου". Η δουλειά του ήταν να διαχειριστεί την πόλη, γιατι τελικά γι' αυτό εκλέχτηκε.

Τατουάζ στα  πόδια

Τέτοιες κουβέντες ακούγονται καλά σε γερμανικά αυτιά. Το 2015, στο αποκορύφωμα της ελληνικής κρίσης, όταν η χώρα χρειάζεται ένα τρίτο πακέτο διάσωσης και όλος ο κόσμος τσατιζόταν με την συμπεριφορά του του σούπερ σταρ του υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη, ο Μπουτάρης περιόδευσε σε γερμανικές εφημερίδες, σαν τον «καλό Έλληνα». Είναι πραγματικά ένας; Ο Μπουτάρης ανυψώνει τα τατουάζ πόδια από μπροστά από τα πόδια της καρέκλας που κάθεται. «Καλός Ελληνας», δεν έχω ιδέα τι θα πει  αυτό." Είναι επιχειρηματίας και θέλει να κάνει τα πράγματα όλα σαν επιχειρηματίας. Η εβραϊκή ιστορία είναι μια καλή ιστορία για δουλειές. Κατά καιρούς, η εβραϊκή κοινότητα στη Θεσσαλονίκη αριθμούσε 100.000 ανθρώπους. Μέχρι το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όπου  το 95% εξοντώθηκε - ή κατάφερε να δραπετεύσει. Μετά από αυτό, δεν υπήρξε η παραμικρή υπενθύμιση της εβραϊκής ιστορίας στη πόλη. Η Θεσσαλονίκη έκτισε το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο πάνω  στο Εβραϊκό νεκροταφείο. Τίποτα δεν πρέπει να μας θυμίζει, ότι τότε οι ελληνικές αρχές στήριξαν τους Γερμανούς να καταστρέψουν την Εβραϊκή κληρονομιά της πόλης.

Η έξοδος ξεκίνησε το 1917 μετά τη μεγάλη πυρκαγιά, όταν πολλοί Εβραίοι ζήτησαν την τύχη τους στη Δυτική Ευρώπη. Ο Γάλλος λαμπρός Νόμπελίστας λογοτέχνης  Patrick Modiano είναι απόγονος των Σεφαραδικών Εβραίων από τη Θεσσαλονίκη. Αρκετά καλή προϋπόθεση για να κερδίσεις χρήματα, λέει ο έμπορος κρασιού στο δημαρχείο. Εν τω μεταξύ, 100.000 Εβραίοι επισκέπτονται την πόλη κάθε χρόνο. 30.000 από το Ισραήλ, τα υπόλοιπα από την Αμερική και την Ευρώπη. "Οι Τούρκοι και οι Εβραίοι ψάχνουν τις ρίζες τους", λέει. "Οι Τούρκοι έρχονται με παλιούς χάρτες της πόλης και αναζητούν τα σπίτια των προγόνων τους".

Πάνω απ 'όλα, οι Τούρκοι στη Θεσσαλονίκη αναζητούν τα ίχνη του ιδρυτή του κράτους τους. Ο Κεμάλ Ατατούρκ ήταν δικτάτορας, λέει ο Μπουτάρης, αλλά οι Τούρκοι τον αγαπούν τι να κάνουμε . «Όταν περισσότεροι από ένα εκατομμύριο Έλληνες πηγαίνουν κάθε χρόνο στην Κωνσταντινούπολη για να επισκεφθούν την Αγία Σοφία, γιατί να μην έχουμε και εμείς ένα κέρδος από  τον Ατατούρκ;» Έτσι, η Δημοτική Αρή της πόλης έπεισε  τις Turkish Airlines, να προγραμματίσει δύο πτήσεις καθημερινά από την Κωνσταντινούπολη προς  Θεσσαλονίκη. Το σπίτι στο οποίο ο γιος του υπαλλήλου Μουσταφά Κεμάλ, γεννήθηκε το 1881, όπου και έζησε  με την ίδια την οικογένεια του σε αρκετά πιεσμένες  και μέχρι μετά το θάνατο του πατέρα του το 1888 , είναι πλέον μέρος του κτιριακού συγκροτήματος που ανήκει στον τουρκικό προξενείο.

Στο μουσείο βρίσκονται τα κουτάλια σούπας του Ατατούρκ προστατευμένα από γυαλί και το βραδινό κοστούμι του Ατατούρκ. Η μητέρα του κάθεται σαν κέρινο ομοίωμα επάνω σε ένα ντιβάνι. Στην αυλή βρίσκεται ένα δέντρο, κάτω από το οποίο υποτίθεται ότι έπαιξε ο νεαρός Ατατούρκ, τουλάχιστον στο σημείο αυτό έτσι αναφέρει μια πλάκα. Το 2016 επισκέφθηκαν το σπίτι  εκατό χιλιάδες Τούρκοι, λέει ο Μπουτάρης.

Ξοδεύουν χρήματα. "Δεν με νοιάζει αν αρέσει στους Έλληνες ο Atatürk ή όχι." Ο καλός Έλληνας πάντα ρωτάει πρώτα τι του φέρνει μια επένδυση.

Δεν μπορούσε να υπολογίσει έτσι ξαφνικά τι κόστισε στη πόλη η κρίση μες τους πρόσφυγες. Η Θεσσαλονίκη βρίσκεται στη Βαλκανική οδό, όπου πολλοί πρόσφυγες δοκιμάζουν ακόμα την τύχη τους, αν και η διαδρομή είναι τώρα και ένα χρόνο κλειστή [μπλοκαρισμένη από τα κράτη μέλη της ΕΕ]. Όταν τα σύνορα ήταν κλειστά στα βόρεια, ο Δήμος πήρε πρόσφυγες σε καταυλισμούς γύρω από τη Θεσσαλονίκη. Η Ελλάδα δεν είναι ονειρεμένος προορισμός. Οι 60.000 πρόσφυγες που επί του παρόντος μένουν στη χώρα δεν θέλουν να παραμείνουν – έχουν κολλήσει [γραφειοκρατικά].

Οι άνθρωποι ήθελαν να πάνε στη Γερμανία, η οποία εξασφάλιζε με το επιχειρηματικό πνεύμα στην πόλη [ελπίδες για διαβίωση]. Διαμορφώθηκε γρήγορα ένα σύστημα διακινητών, ταξί ή απλοί οδηγοί μετέφεραν τους πρόσφυγες στα σύνορα για 15 ευρώ. Είναι ένα από τα πολλά τοπικά συστήματα  που δημιουργήθηκαν  για να βγάλουν χρήματα με ανθρώπους κατά μήκος της διαδρομής των Βαλκανίων. Ο Μπουτάρης προτιμά να συνεργαζετε με τους λίγους που θέλουν να μείνουν. Μπορεσε και έβαλε πολλους από αυτούς σε διαμερίσματα της  πόλης και έμειναν για αρκετό χρονικό διάστημα. Τα παιδιά τους πηγαίνουν στο σχολείο τα απογεύματα όταν τα ελληνικά παιδιά είναι ήδη στο σπίτι τους. Μαθαίνουν μουσική, μαθηματικά και δύο γλώσσες. "Η Θεσσαλονίκη έχει πάντα να λέει ένα  «καλωσόρισες» στους μετανάστες, έχουμε εμπειρίες με τέτοια πράγματα", λέει ο Μπουτάρης. Δεν πιστεύει ότι η πόλη είχε οποιοδήποτε κόστος από τους πρόσφυγες. Όλα πληρώθηκαν από τα Ηνωμένα Έθνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο δήμος έχει επωφεληθεί στο τέλος. "Αυτοί οι άνθρωποι τρώνε, ντύνοντε, πηγαίνουν στα καφέ. Πολλοί έχουν κερδίσει χρήματα από αυτούς. "

Οι Γερμανοί, λέει ο Μπουτάρης, το βλέπουν λίγο στραβά. Πάντα ρωτούν πρώτα για το κόστος ενός πράγματος. Του αρέσουν οι Γερμανοί, του αρέσει ο τρόπος που επιλύουν τα προβλήματα τους. Του αρέσει και το κρασί από την περιοχή Mosel. "Οι Γερμανοί έχουν δεσμευτεί, είτε θέλουν είτε όχι, να ηγηθούν της Ευρώπης." Δυστυχώς, μερικές φορές δεν ήξεραν πώς να συμπεριφερθούν σωστά. Αλλά καταφέρνομε σιγά σιγά και επικοινωνούμε ό ένας με τον άλλο.
---------------------------

Zaungast:ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ à la Grecque ΜΕ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗ ΝΕΑ ΠΑΡΑΛΙΑ

Διαβούλευση à la Grecque  και  η αισχύνη μιας βιασμένης αξιοπρέπειας.

19.4.2017, Δημοσίευση στο περιοδικό παράλλαξη (parallaximag.gr)

Επαναδημοσίευση 05.07.2023

Κρατική αξιοπρέπεια. «Ρητορικά θεωρείται πλέον η αξιοπρέπεια ως στοιχείο της δημόσιας δράσης  μάλλον παρωχημένο», διαπιστώνει  ένα ιστορικό λεξικό της ρητορικής. Στην καλύτερη περίπτωση την συναντάμε, σαν ένα «ψευδό- φαινόμενο» κανονιστικών παραστάσεων,  όπως κρατικές πράξεις - πρωτόκολλα, όπου κάποιος μπορεί  να την συναντήσει σαν ρητορική αξιοπρέπεια ακόμα, σαν καμουφλάζ, σαν σκηνοθεσία, σαν επιφάνεια, που αποπροσανατολίζει  από κρίσιμες και αποφασιστικές διεργασίες.

"Απαντώντας στις αιτιάσεις της αντιπολίτευσης, ο Γιάννης Μπουτάρης επανέλαβε ότι τα 500 τμ τραπεζοκαθίσματα δεν θα πλημμυρίσουν τη νέα παραλία των 280 στρεμμάτων. «Δεν χάνει κανένα δημόσιο χαρακτήρα η Νέα παραλία. Πάρτε το χαμπάρι. Έχει πάρα πολύ κόσμο ο οποίος θέλει να καθίσει και να πιει σε καρέκλα, τον καφέ του. Καλά είναι να απλωνόμαστε στο γρασίδι. Εγώ δεν θέλω να καθίσω στο γρασίδι. Εγώ θέλω γκαρσόνι να μου φέρνει τον καφέ μου» συμπλήρωσε. [Πηγή: thessnews.gr, 10.4.2017    

Κάπου κάτι  λείπει στην πρόταση.   «… με αξιοπρέπεια»!Μα δεν είναι αυτό το πρόβλημα και το θέμα αντιπαράθεσης. Σίγουρα ο δημόσιος χαρακτήρας  δεν  θα χαθεί κύριε Δήμαρχε αν είναι ελεγχόμενη η δράση στα πλαίσια ενός βιώσιμου αστικού σχεδιασμού.  Και αυτοί που θέλουν να ξαπλώνουν στο γρασίδι, να ικανοποιηθούν και αυτοί που θέλουν προσφερόμενο καφέ από ένα γκαρσόνι, να τον έχουν ‘αξιοπρεπώς’.  Εάν είναι εφικτό και μπορεί με κανόνες να συμβεί αυτό, να συμβεί αλλά στα πλαίσια ενός γενικότερου μπούσουλα  βιώσιμης χρήσης δημόσιων χώρων και μόνο .

 

Από την άλλη όταν μιλάμε για δημόσιο χαρακτήρα δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιούμε τον όρο σαν parola ούτε από την μια πλευρά ούτε από την άλλη.

Αλλά που είναι αυτό το πανδαιμόνιο από φορείς υπηρεσιών  και αξιοπρέπειας  με τις εξειδικευμένες γνώσεις να μιλήσουν και να εξηγήσουν στο κοινό!!!

Ναι,  στην Ελλάδα, εάν κάποιος  αμφισβητεί και επιχειρηματολογεί δημοσίως τότε είναι ανόητος. Δεν έχει μείνει τίποτα από μια αστική (με την έννοια του πολίτη) χειραφέτηση.

Πριν συνεχίσω,  επειδή νοιώθω ελάχιστο θυμό πρέπει να επιπλήξω προληπτικά τον εαυτό μου: Αυτοσυγκράτηση είναι η πιο ευγενής στάση! Προς Θεού όχι  κατ 'αποκοπή ισοπέδωση. Διατήρηση της αξιοπρέπειας.  Ελπίζω να τα καταφέρω.

Εύλογο  λοιπόν το να υπάρχει αυτή η διασκεδαστική αν θέλετε αντιπαράθεση – σίγουρα ο/η αναγνώστης έχει παρακολουθήσει  τις ανταλλαγές  ‘θεσεων’ στα ΜΜΕ-, τόσο μεταξύ του Δημάρχου προσωπικά και των πολιτών -αφού το θέτει και προσωπικά- αλλά φαντάζομαι και στα εσωτερικά του πλειοψηφικού  Δημοτικού Συμβουλίου που φτάνουν και στο σημείο να προτείνουν Δημοψήφισμα ( Δημοτικός Σύμβουλος Ανδρέας Κουράκης): «ΝΑΙ» ή «ΟΧΙ». Για να αποσυμφορήσουν την ένταση, να δείξουν ότι ενδιαφέρονται για την κοινωνία των πολιτών(?) με ένα ερώτημα το οποίο σίγουρα θα είναι  ανόητο   και αλλόκοτο. Τι θα ρωτήσουν τον πολίτη στο δημοψήφισμα, αν θέλει να κατέβει στην παραλία να πιεί καφέ με τις υπηρεσίες ενός garçon ή για το ποιά θα πρέπει να είναι η χρήση της παραλίας?  Προσέξτε κύριοι και λιγοστές κυρίες του ΔΣ πως θα το χειριστείτε το θέμα,  γιατί έχουμε πρόσφατο στο μυαλό μας το τελευταίο της κυβέρνησης.

Όσο λαΪκά  κατανοητό και να είναι αυτό που είπε ο Δήμαρχος,  θα ρωτήσω:  Με ποια τεκμηριωμένη θέση  μιας αειφορικής (βιώσιμης) αστικής ανάπτυξης συνάδει αυτό που θέλει ο Δήμαρχος;  

Ο πολίτης και ο κάθε Δήμαρχος θέλει να γίνει το δικό του. Πρέπει να βρεθεί το δίκαιο λοιπόν μεταξύ αυτών των δυο. Το δίκαιο του φυσικού περιβάλλοντος διαβίωσης ποιος θα το εκφράσει;  Μακάρι να μπορούσε να μιλήσει. Ποιος μας λέει ότι η ανθεκτικότητα του περιορισμένου  και εγκλωβισμένου  χώρου πράσινου – μεταξύ μιας λεωφόρου ταχείας κυκλοφορίας και θαλάσσιου μετώπου- δηλαδή η Νέα  Παραλία, είναι δεδομένη a priori. Για παράδειγμα. Η ανθεκτικότητα σε επισκεψιμότητα  του συγκεκριμένου φυσικού περιβάλλοντος στο φοινικόδασος στο Βάι  (250 στρ. όσο δηλαδή περίπου και η νέα παραλία) για να συνεχίσει να υπάρχει, έχει υπολογιστεί σε 2000 άτομα ανά  έτος.  Ας προσεγγίσουμε τις αθροιστικά  δρώμενες αρνητικές δυνάμεις επί της Νέας παραλίας από ένα αστικό περιβάλλον   με την περιβαλλοντική συνείδηση που έχει ο ΕΛΛΗΝ !!!   

Στα 280 στρ. παραλίας που λέτε εσείς  θέλετε  μισό στρέμμα, δηλαδή 500 τμ, τραπεζοκαθίσματα. Πόσα άτομα κάθονται ? Για  2 x 100  τμ. μιλούσατε αν κατάλαβα καλά όχι για μισό στρ. Ποιον ρώτησαν; Κυρ Γιάννης κερνάει  κυρ Γιάννης πίνει…

Ας ξεκινήσουμε με αυτό που λιτανεύετε και εσείς ο ίδιος και οι συνεργάτες σας στο Δημοτικό Συμβούλιο, που και που, την λέξη «αειφορία».  Φαντάζομαι ότι όλα αυτά τα project που θέλετε να κάνετε με την μείωση του CO₂ τα κάνετε επειδή τα πιστεύετε και όχι για να δείξετε προς τα έξω ότι είστε ένα αειφορικά σκεπτόμενο δημοτικό συμβούλιο και μόνο (παρεμπίπτοντος έδωσε ο Δήμος στο εν το μεταξύ στο  κυλικείο του Δήμου  κάδους ανακύκλωσης ?) ή για να πάρετε φτηνό χρήμα σε   τράπεζες  αλλά και επειδή υπάρχουν Ευρωπαϊκά προγράμματα βρε αδερφέ, μη τα χάσουμε τα μπικικίνια και έχει λίγα ο Δήμος, κρίμα είναι.  Αν και εδώ από υπερβολικό ζήλο, έχουν γίνει αρκετά στραβά με τα LED στον εκσυγχρονισμό του δημοτικού φωτισμού. Δεν είναι όμως επί του παρόντος.

Έχουμε έρθει σε αυτό το σημείο να συζητάμε με αυτό τον τραγελαφικό τρόπο  και για τέτοια ασήμαντα καθημερινά  θέματα αναψυχής, αλλά σημαντικά από πλευράς βιωσιμότητας δημόσιου χώρου - σαν και δεν έχουμε σημαντικότερα στην πόλη μας- γιατί κάπου στο δρόμο το χάσαμε το παιγνίδι και εσείς σαν εκπρόσωποι μας στο Δημοτικό Συμβούλιο και εμείς σαν πολίτες.  Δεν μπορέσατε να μας κάνετε να συνεργαστούμε μαζί με το Δημοτικό Συμβούλιο  γιατί ίσως δεν προσπαθήσατε ακόμα περισσότερο από ό,τι χρειαζόταν. Αλλά προφανώς  το πλειοψηφικό σύστημα είναι γλυκό.  Και όταν άκουγα αυτό το στερεότυπο: «κρατείται, εγκρίνεται» συνήθως, «δεν εγκρίνεται» σπάνια, χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερη αντίδραση και τεκμηρίωση σε κάποια σημαντικότατα θέμα, γιατί οι ΔΣ δεν κατέχουν την γνωστικότητα τομεακών δημοτικών αντικειμένων για να κρίνουν, ας μη γελιόμαστε, τότε φεύγεις από την αίθουσα του ΔΣ.  Και το αποτέλεσμα είναι αυτό. Ποιο;  Ότι συνεχίζει η διαχείριση= και μόνο-  των Δημοτικών χωρίς να υπάρχει ένας μπούσουλας στα πλαίσια του οποίου θα κινηθεί ο Δήμος  για να αναπτύξει το αστικό αειφορικό του προφίλ και να προσαρμόσει τις αναπτυξιακές πολιτικές του.

Από την άλλη εμείς όπως πάντα Έλληνες, κουραστήκαμε γρήγορα από την «αγανάκτηση», είμαστε των 100 όχι των 10.000 μτρ. δρομείς. Μια «αγανάκτηση» που θέλαμε να εκφράσουμε, αλλά γιατί? Γιατί  οι Ισπανοί «μας  πλήγωσαν τον τσαμπουκά». Όμως αυτό δεν είχε σχέση με αυτήν την ‘αγανάκτηση’ που ήθελε να πει ο Stèphane Hessel (απεβίωσε το  2013). Aν o Έλληνας συνειδητοποιούσε και αισθανόταν την απαξίωση  (in-dignez –vous)  που βίωνε μέσα από το κράτος και τη κοινωνία τότε θα αγανακτούσε και θα ήταν ακόμα στους δρόμους και με σοβαρές προτάσεις και  επιτεύγματα, ίσως να είχαμε φτάσει στο επίπεδο των Ισλανδών, όσο  αφόρα την συλλογική σκέψη και δράση.  Αργότερα απογοητευτήκαμε από  τις ψευτοϋποσχέσεις  και ψευτοδιλήμματα γιατί ελπίζαμε ότι θα ξαναγυρίσουν οι εποχές των χρυσών κουταλιών για το λαό- το διεφθαρμένο κατεστημένο συνεχίζει να διοικεί  και να ροκανίζει - και γυρίσαμε πάλι εκεί που ήμασταν τόσα χρόνια πριν  όταν έρεε το χρήμα των ‘Κουτόφραγκων’ και όλοι κάναμε τουμπέκι γιατί όλοι είχαμε λερωμένη τη φωλιά μας, αλλά καλά περνούσαμε. Που? Μα στον βολικό  καναπέ αλλά  τώρα με ένα tablet στα πόδια μας, απαξιώνοντας οι ίδιοι τους εαυτούς μας.  Η κοινωνία των πολιτών εκφράζει την αλληλεγγύη της και την αγανάκτησή της τώρα πλέον σε ψηφιακή μορφή, αλλά είναι  ένα φθηνό τετριμμένο εργαλείο με περιορισμένες δυνατότητες άσχετα αν το βλέπουν πολλοί σαν πανάκια. Σαν μέσο πληροφόρησης – και με πολύ προσοχή πλέον- ναι. Τίποτε άλλο.

Η δύναμη μιας κοινωνίας πρέπει να είναι οι «πρωτοβουλίες πολιτών» και οι «εξωκομματικές πολιτικές ομαδικές πρωτοβουλίες». Ας μην ξεχάσουμε,  αλλά με μεγάλη προσοχή – τουλάχιστον όσο αφορά την Ελλάδα- τις ΜΚΟ. 

Στόχος της βιώσιμης ή αλλιώς αειφορικής αστικής ανάπτυξης: Η δημιουργία ενός λειτουργικού μείγματος εντός γειτονιών και δημοτικών διαμερισμάτων με την βοήθεια της ολοκληρωμένης ανάμειξης της κατοικίας της εργασίας της φροντίδας και της αναψυχής.

Πολυκεντρικότητα σαν μέσο για ένα αποκεντρωμένο συγκεντρωτισμό. Αυτό είναι και ένα αξίωμα-ιδεώδες  στην Agenda 21 του 1992. Συμφωνούμε μέχρι εδώ; Φαντάζομαι ναι. Μην προχωρήσουμε και στην Αgenda 2030 γιατί εκεί δεν θα έχουμε να πούμε απολύτως τίποτα για την Θεσσαλονίκη, αν κα ι η ίδια η Agenda 2030  είναι λίγο πολύ χωρίς φιλόδοξους συγκεκριμένους στόχους. Ένας στόχος της Agenda 21 επίσης είναι: Ισορροπία μεταξύ οικονομίας και οικολογίας. Οι συμβαλλόμενοι αλλά και υπογράφοντες την Agenda  είναι υποχρεωμένοι επίσης σε τοπικό επίπεδο να προωθήσουν μια περιβαλλοντικά και κοινωνικά βιώσιμη ανάπτυξη. «Σκέψου παγκόσμια, δράσε  'όμως' τοπικά». Πρέπει  εκεί, όπου υπάρχει το πρόβλημα, να διερευνηθεί και να βρεθεί η επιδιωκόμενη λύση σε όποιο επίπεδο αυτοδιοίκησης.  Οι ντόπιοι κάτοικοι θα πρέπει με τις ικανότητες τις γνώσεις, τις επιδεξιότητες τους να συνεισφέρουν μέσα από την συμπεριφορά τους με αξιοπρεπή αντιπαράθεση  στην εξεύρεση κάποιας λύσης. Και εδώ φαντάζομαι θα συμφωνήσουμε ή όχι.

Τι μπορεί να επιτύχει  λοιπόν μια συμμετοχική διαβούλευση πολιτών στα κοινά  αλλά και στις δημοτικές  αποφάσεις;

•  Μπορεί να νομιμοποιεί αποφάσεις  της πλειοψηφίας του Δημοτικού Συμβουλίου, και να  βελτιώνει την ποιότητα και την αποδοχή του αστικού σχεδιασμού.
• Οι δημοκρατικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων να είναι ευκολότερα βιώσιμες και κατανοήσιμες.
• Να συνδημιουργεί  μέσω της συμμετοχής των πολιτών σαν μια βασική προϋπόθεση για μια βιώσιμη, ολοκληρωμένη αστική ανάπτυξη.

Θεωρώντας  σαν  προϋπόθεση (ιδανική) την αποδοχή  και την πραγματική συμμετοχή (σχεδόν) όλων των κατοίκων τότε θα πρέπει μια βιώσιμη αστική ανάπτυξη να είναι:

-        προσανατολισμένη  σε κάποια  ιδεώδη  και σε κάποιους στόχους (αυτά είναι δύο διαφορετικά πράγματα,

-        εξισορροπητική και ρυθμιστική μεταξύ των διαφόρων ομάδων συμφερόντων και last but not least,

-        ανθρωποκεντρική, αντιληπτή, κατανοητή, και ενδιαφέρουσα/γοητευτική (από την άποψη  της προσωπικής δέσμευσης  του πολίτη για συμμετοχή).

Τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη φαίνεται ότι εξακολουθεί να υφίσταται σε μεγάλο βαθμό το αντίθετο:

1.      Στους περισσότερους δήμους  - όπως στη Θεσσαλονίκη - δεν έχει ψηφιστεί ένα πλειοψηφικό σύστημα ιδεωδών -δηλαδή ποια είναι τα κρίσιμα χαρακτηριστικά με βιώσιμο χαρακτήρα που πρέπει να προσέξουμε μακροπρόθεσμα  ειδικότερα για την πόλη-  και σύστημα στόχων συγκεκριμένα για την αστική ανάπτυξη. Εάν υπάρχει, να μας το δώσει ο Δήμος.

2.     Συνήθως απαιτείται συχνά – εάν πληρείται  το πρώτο σημείο- για την αειφόρο αστική ανάπτυξη να δοθεί μια προτεραιότητα μονομερώς ή στον στο τομέα της οικολογίας ή στον τομέα της οικονομίας, συνήθως στο δεύτερο, καθώς έχουμε και την οικονομική κρίση.

3.     Βιώσιμη αστική ανάπτυξη είναι ένα πολύ σύνθετο και ως εκ τούτου  εξαιρετικά δύσκολο θέμα, το οποίο αυτή την στιγμή  αφήνει  πλήρως ή μερικώς αδιάφορο τουλάχιστον – αν μπορούμε να το θέσουμε και στατιστικά- το 95% του συνόλου των κατοίκων της πόλης.

4.     Δημοτικοί σύμβουλοι λόγω των καθημερινών υποχρεώσεων τους για το επάγγελμα τους δεν είναι σε θέση να ενημερωθούν ειδικότερα για θέματα όπως αειφορία και την  ένταξη της στην αστική ανάπτυξη και δημοτική πολιτική. Γνωρίζουν γενικά και αόριστα,  ότι υπάρχει μια λέξη «βιωσιμότητα - αειφορία » που συνδέεται με την προστασία του  περιβάλλοντος και  τίποτε άλλο,  και ότι πρέπει να την αναφέρουν συνέχεια. Μια καμουφλαρισμένη  ‘αξιοπρέπεια’ απέναντι στην ίδια την βιωσιμότητα.  Parole parole.

5.       Υπάρχουν  πολίτες  που επιθυμούν  να συμμετέχουν, όμως,

o   περίπλοκες καταστάσεις ...

o   η αδιαφάνεια στη λήψη αποφάσεων στο πολιτικό προσκήνιο...

o   μαζί με  χρονικά παρατεταμένες και περίπλοκες διαδικασίες .. και όλα αυτά εντός Δήμου, σπρώχνουν τους πολίτες στο να διακατέχονται από υψηλό αίσθημα απογοήτευσης, ergo στροφή μακριά από τέτοια θέματα!

Και πάμε τώρα στα βιώματα και τις εμπειρίες σε παγκόσμια κλίμακα γιατί τα βιώματα επί μέρους κοινωνιών μιας παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας τα λαμβάνουμε υπ’όψη μας, δεν τα αγνοούμε. Οι συζητήσεις για το θέμα μιας αειφορικής ή βιώσιμης αστικής ανάπτυξης και ενός σχεδιασμού έχουν δείξει, ότι μια τέτοια ανάπτυξη  έχει πιθανότητες υλοποίησης μόνο αν υποστηρίζεται και στηρίζεται  όχι μόνο από την δημοτική κυβέρνηση και τους πολιτικούς της, αλλά πάνω απ 'όλα με μεγάλη πλειοψηφία  από τους πολίτες. Δηλαδή εδώ απαιτεί  το αειφορικό σύστημα μια συνδημιουργία.

Σε άλλες χώρες της Ευρώπης και άλλων ηπείρων έχουν έρθει σε ένα σημείο να βλέπουν την βιώσιμη αστική ανάπτυξη πλέον και  με  χιούμορ και με λίγο αστειότητα. Όχι μόνο με επιστημονική απόχρωση και σοβαρότητα, όπως κάνει σήμερα ο γράφων.

Εδώ στην Θεσσαλονίκη θα πρέπει να το δούμε, όμως, πριν από το στάδιο αυτό, δηλαδή και επιστημονικά, για να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε από κάπου και να τεκμηριώσουμε  απέναντι στους πολίτες αλλά και απέναντι στους εκπροσώπους των πολιτών την ανάγκη να συμμετέχουν σαν ισότιμοι partners  στον αστικό σχεδιασμό.  Είναι σαφές ότι  οι περισσότεροι πολίτες θα θελήσουν να δουν το θέμα της δικής τους συμμετοχής στα κοινά από  μακριά, από απόσταση.  Ίσως όμως να προσπαθήσουμε εμείς σαν ενεργοί πολίτες που θέλουμε να είμαστε , να πείσουμε το Δημοτικό Συμβούλιο  αλλά και τους πολίτες για την αναγκαιότητα της τήρησης των αξιωμάτων και ιδεωδών μιας αειφορικής αναπτυξιακής αστικής πολιτικής και σχεδιασμού .

Και ερωτάται το Δημοτικό Συμβούλιο και ο Δήμαρχος: Ποίο είναι το αειφορικό /βιώσιμο προφίλ της πόλης της Θεσσαλονίκης;  Υπάρχει κάπου να το διαβάσουμε;   Να δούμε τελικά αν χρειάζεται και η συμμετοχή των πολιτών.  Γιατί εάν δεν υπάρχει, τσάμπα καταναλώνουμε ώρες ατέλειωτες για να πεισθούμε εμείς αλλά και να πείσουμε τους πολίτες και εκπροσώπους αυτών στο Δημοτικό Συμβούλιο.

Ας θέσουμε διαφορετικά την ερώτηση με περισσότερη σαφήνεια: Ποιος είναι ο βαθμός  προσβασιμότητας και  προσιτότητας της πόλης;  Και εδώ δεν εννοούμε την προσβασιμότητα από θάλασσα ή από ξηρά…

Και προχωράμε στο θέμα αναψυχή και πράσινο μιας αειφορικής αναπτυξιακής πολιτικής με μερικές ερωτήσεις.

Σε τι ωφελεί  το πράσινο στη παραλία και για τους κατοίκους της παραλιακής αλλά και για όλους τους κατοίκους που έχουν πρόσβαση σε αυτή, εάν συμβαίνουν τα παρακάτω:

-   Ότι δεν θα μπορέσει ο επισκέπτης να ηρεμήσει με αναψυχή, να περπατήσει  χωρίς να ακούει κάθε 50-100 μέτρα μουσική ή τις βοές των ατόμων που διασκεδάζουν ή συζητούν, τα κορναρίσματα των αυτοκινήτων για να βρουν σε μια οδό ταχείας κυκλοφορίας ένα παρκινγκ ιδιαίτερα τους θερινούς και ανοιξιάτικους μήνες.

-    Γιατί πρέπει να συμπληρωθεί το οπτικό μας πεδίο κατά τη διάρκεια του περιπάτου, μεταξύ πράσινων δένδρων και κατοικιών, με ομπρέλες ή άλλους είδους στέγαστρα ;

-    Γιατί θα πρέπει να βγάλετε τον μοναδικό σχεδόν υπαρκτό συνεχή 4 χιλιομέτρων ποδηλατοδρόμο -ασχέτως ελλειμματικών προδιαγραφών-  της πόλης στον δρόμο ταχείας κυκλοφορίας ή να τον καταργήσετε; Έχει η πόλη τόσους πολλούς ποδηλατόδρομους;  Πού χωράει εδώ η Agenda 21 σχετικά με την αύξηση της μετάβασης από αυτοκίνητο σε ποδήλατο. Τις οικογένειες με τα παιδάκια τους που ξεκινούν να μαθαίνουν ποδήλατο για να μπορούν σαν πολίτες αργότερα να το χρησιμοποιούν πού θα τους πάτε; Στους σίγουρους άλλους ποδηλατόδρομους που έχετε κατασκευάσει;

-    Μπορείτε να υποστηρίξετε ότι η δημοτική αναπτυξιακή  πολιτική ή τουλάχιστον αυτή που θεωρείτε ότι υπάρχει,  εξυπηρετεί και προωθεί την κινητικότητα χωρίς ίδιο αυτοκίνητο για την επίτευξη των στόχων της μείωσης  εκπομπών καυσαερίων – και αυτό Agenda 21 - από αυτοκίνητα και τους σπρώχνετε να κατέβουν στο παραλιακό μέτωπο για να πιούν τον καφέ τους προσφερόμενο από ένα γκαρσόνι ;
Φαντάζομαι ότι θα πείτε να πάρουν τα ΜΜΜ να κατέβουν στην παραλία. Μαζί σας. Ερώτηση: Γνωρίζετε ή δεν ενδιαφέρθηκε το τμήμα περιβαλλοντικής ποιότητας του Δήμου να μάθει αν όλα τα εν ενεργεία και κυκλοφορούντα λεωφορεία ΟΑΣΘ  έχουν κάρτα καυσαερίων και από ποια χρονιά και αν αυτά στηρίζουν την περιβαλλοντική πολιτική του Δήμου συμπληρωματικά;  Για το συγκεκριμένο θέμα μήπως έχει γίνει κάτι για την προώθηση του Car-Sharing; Θα αλλάξουν τα δρομολόγια του ΟΑΣΘ για να έχει ο πολίτης καλύτερη πρόσβαση στην παραλία και να μην αναγκάζεται να έρχεται με το αυτοκίνητο; Θέλει κουράγιο για να αλλάξεις ένα ολόκληρο λαό.

-      Υπάρχει Θεσσαλονικιά στρατηγική ποδηλατοδρόμων και πεζοδρόμων για να δράσει συμπληρωματικά με το «κατεβείτε στην παραλιακή να πιείτε καφέ»;

-      Σκεφτήκατε ότι μια τέτοια κίνηση μπορεί να κινήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση  στην χρήση του παραλιακού μετώπου της Νίκης σε μονό-εκμεταλλεύσεις διασκεδαστικής αναψυχής, δηλαδή ένας απέραντος δρόμος με καφετέριες. Ήδη  δυο αλυσίδες καταστημάτων έχουν ξεκινήσει το παιγνίδι. Είναι τα λεγόμενα αν έχετε ακούσει, τα external  economies of scale και ειδικότερα τα  localization economies.

-    Κοιτάξτε όμως τα σχέδια χρήσης γης και εκμετάλλευσης του Δήμου και αναρωτηθείτε.  280 στρ, είναι πολλά για μια πόλη,  που δεν έχει παρά μόνο στο συγκεκριμένο  παραλιακό μέτωπο δυνατότητα συνδυασμού πράσινου-θάλασσας  και αναψυχής.  Μόνο αυτό υπάρχει. Πώς το καθορίζετε εσείς έτσι αυθαίρετα ότι είναι πάρα πολλά ή είναι αρκετά τα 280 στρ. για 1 εκ. κατοίκους της ευρύτερης περιοχής;

-    Αν είχε η πόλη 3-5 x από 280 στρέμματα στην διάθεση της τότε θα μπορούσε κάποιος να πει να κατεβάσουμε και τραπεζοκαθίσματα. Μέσα σε ένα τέτοιο χώρο ποια είναι η περιβαλλοντική ανθεκτικότητα του χώρου που λέγεται παραλία; Δεν μπορεί ένας χώρος να καλύψει όλες τις ανάγκες της πόλης. Νομίζω είναι κατανοητό.

-     Πόσα μέτρα απόσταση έχει ένα/μια κάτοικος της Θεσσαλονίκης κατά μέσο όρο να διανύσει για να φτάσει σε πράσινο χώρο αναψυχής; Δεν μιλάμε για τις τρίγωνες και τετράγωνες νησίδες στις γειτονιές. Όχι βέβαια, αλλά όπως αυτή της παραλίας. Από χάρτη που κοίταξα είναι από 2,3 έως 3,8 Km!

-    Μπορεί να διαχειριστεί και να συντηρήσει ο Δήμος υποδομές και φυσικό περιβάλλον μετά από μια τέτοια κίνηση. Η ιστορική διαδρομή της διοίκησης έδειξε ότι σε πολλά θεματικά αντικείμενα δεν  το κατέχει .

Πρόσβαση για όλους σε όλα; Η Θεσσαλονίκη μπορεί να αντιμετωπίσει μια αυξανόμενη – που θεωρείτε εσείς ότι υπάρχει-  ζήτηση σε προσβασιμότητα σε κάποιους χώρους με περιορισμένη ανθεκτικότητα ή περιορισμένους πόρους- όπως το παραλιακό μέτωπο, μόνο με μια  σαφή τεκμηριωμένη και καθορισμένη έννοια δικαίου - και βεβαίως με νέες ας πούμε καινοτόμες και ευχάριστες  προσεγγίσεις.  Όχι όπως διαβάστηκε – αν αληθεύει-  «εγώ θέλω βρε αδελφέ να μου φέρνει τον καφέ μου ένα γκαρσόνι». Έτσι τεκμηριώνει ο Δήμαρχος τις αποφάσεις του σχετικά με την δική του ορολογία της «ανάπτυξης» ; Είναι σοβαρότητα Δημάρχου αυτή ή έχουμε και κάνουμε την πλάκα μας.

Ο πολίτης χρειάζεται λύσεις οικουμενικές αντί λύσεις προσαρμοσμένες σε ατομικές ομάδες-στόχους, με την έννοια σχεδιασμός και εκμετάλλευση για όλους. Εδώ η εξ’ αρχής δημοκρατική συμμετοχή του πολίτη  στον σχεδιασμό και την εφαρμογή της προσβασιμότητας (αειφορική αστική ανάπτυξη) μπορεί να δράσει σαν πρόληψη στο μέλλον για συγκρούσεις στόχων κατά την υλοποίηση τους,  αλλά και συγκρούσεις γενικότερα μεταξύ των διαφόρων ομάδων ενδιαφερόντων.

Βρείτε ποιά είναι η επιθυμητή ποιότητα των πράσινων χώρων αναψυχής στη πόλη και ποιες  είναι αυτές οι διαφοροποιημένες χρήσεις που μπορούν να υπάρξουν στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Πώς; Μα ρωτήστε τους ίδιους τους πολίτες στις γειτονιές και αφήστε τους να συν-διαβουλευτούν και συναποφασίσουν κατεβάζοντας δικιά τους πρόταση. Δώστε τους την ευκαιρία. Αν δεν υπάρχει αντίδραση τότε κάντε ότι θέλετε και μη τους ρωτάτε πλέον. Αυτό είναι όμως ένα process! Δεν τελειώνει σε μια  ή  δύο  5-ετίες.

Μην υποτιμάτε τις ικανότητες και επιδεξιότητες αλλά και ειδικότερες γνώσεις που μπορεί να έχει ο πολίτης της πόλης για ένα συγκεκριμένο θέμα που άπτεται του αστικού σχεδιασμού, αλλά δεν μπορεί να τις φέρει ο ίδιος στο Δημοτικό Συμβούλιο γιατί ο τρόπος που λειτουργείτε  μας διώχνει όλους από τα κοινά. Δώστε του την ευκαιρία στη γειτονιά να συνεργαστεί σύμφωνα με την ειδικότητα και το γνωστικό του αντικείμενο . Τι πιο αντιπροσωπευτικό μπορεί να είναι κάτι άλλο.

Πιστεύω, ότι αν θέλουμε να αναπτύξουμε ένα προφίλ αειφορίας στην πόλη, που να επιτυγχάνει μια ισχυρή επικοινωνιακή δράση της πόλης τόσο προς τα μέσα όσο και προς τα έξω, που φαντάζομαι αυτό θέλει ένας Δήμαρχος για την πόλη του, βοηθάει ελάχιστα, εάν χρησιμοποιήσουμε γνωστές παρωχημένες δομές, αλλά και ό,τι μας καπνίσει, π.χ. διαγωνισμός ψαρέματος και ψήσιμο κατευθείαν κτλ. κτλ.- και στη συνέχεια πάλι να τις ξανά-σκιτσάρουμε πάνω στο χαρτί μιας δημοτικής πολιτικής.

Την αλλαγή-μεταβολή που χρειάζεται η πόλη της Θεσσαλονίκης – που φαντάζομαι θέλετε και εσείς- για να παραμείνει ζωντανή στα επόμενα χρόνια πρέπει να την διαμορφώσουν οι πολίτες από κοινού με τους εκπροσώπους τους στο Δήμο στις γειτονιές- το ποιο μέγεθος θα έχει μια γειτονιά το καθορίζετε εσείς-  στα πλαίσια της δημιουργίας ενός αειφορικού προφίλ.  Αυτές οι αλλαγές θα διαμορφωθούν με τέτοιο τρόπο για να επιτευχθεί ένας συμβιβασμός μεταξύ:

των οικονομικών ενδιαφερόντων,

της κοινωνικής δικαιοσύνης,

της πολιτιστικής ανάπτυξης και

της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος διαβίωσης.

Προλάβετε στο μέλλον τέτοιες συγκρούσεις  με μια και μοναδική προσπάθεια:

Βάλτε τους πολίτες να πάρουν ευθύνες εάν θέλουν κάτι.

Κάντε τον αστικό σχεδιασμό για τους πολίτες ενδιαφέροντα και ελκυστικό.

Η δημιουργία διαφόρων «φόρα πολιτών»  θα φέρει μια ευρύτερη συζήτηση μεταξύ των   πολιτών, της διοίκησης και των δημοτικών πολιτικών οργάνων.

Και μη φοβάστε. Σπάστε τις αλυσίδες  σας  που απαξιώνουν  τους πολίτες.  Φτιάξτε  ένα αστικό Δήμο με αξιοπρέπεια Αυτό είναι το καθήκον σας. Όχι σε κάθε ΔΣ  να εγκρίνετε ή να μην εγκρίνετε. Το ει δυνατόν ‘ευκολότερο’ όπως είθισται πάντα.  

Οι προκλήσεις και οι συγκρούσεις στόχων έχουν και τα θετικά τους. Θα είναι αυτά που θα μας φέρουν στο δρόμο για την αειφόρο ανάπτυξη στην πόλη της Θεσσαλονίκης.  Μη δαιμονοποιούμε τις διαφορετικές γνώμες και θέσεις πολιτών  στα πλαίσια ενός δημοκρατικού διαλόγου και μιας συμμετοχικής διαβούλευσης των πολιτών. Τονίζω όμως «συμμετοχικής διαβούλευσης»  έως και «συναπόφασης» - και όχι διαβούλευσης à la Grecque . Μη ξεχνάμε ό,τι είναι αδιανόητα μια δημοκρατική πολιτική  - σε όποιο επίπεδο διακυβέρνησης και αν είναι αυτό-  χωρίς την συμβολή μιας δημόσιας νομιμοποίησης εκ μέρους των πολιτών.

Εύθραυστη η ελπίδα μου, τι λέτε;