Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Deutschland. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Deutschland. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

26 Μαρ 2018

Καταλονία:Τα φρόνιμα παιδιά της Ευρώπης οι Γερμανοί…

Οι Γερμανοί έμπλεξαν ίσως άσχημα αναλαμβάνοντας, με την επιμέλεια που τους χαρακτηρίζει, το ρόλο μιας Ευρωπαϊκής Αστυνομίας

Διάβασμα σε 1,5 ‘

Αποτέλεσμα εικόνας για Katalonien 25.03.2018

Φωτογραφία: berlinertageszeitung.de

Η ΕΕ έχει δείξει τα τελευταία χρόνια το σπάνιο χάρισμα να κάνει συχνά αυτό που την βλάπτει. Και να ακολουθεί μια πολιτική που χτυπά τα διακηρυγμένα ιδανικά της στο πρόσωπο. Όσο δεκτό έγινε το δικαίωμα της πολιτικής αυτοδιάθεσης μεταξύ των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου, τόσο λιγότερο ισχύει κάτι τέτοιο για τους Καταλανούς, ιδίως και για μια πρώην περιφερειακή κυβέρνηση.

Μέχρι στιγμής, όχι μόνο έχουν εγκαταλειφθεί όλες οι προσπάθειες αλληλεγγύης και κατανόησης από τις Βρυξέλλες, έχει εγκαταλειφθεί και η προσπάθεια να προσφερθεί για διαμεσολάβηση. Εκπληκτική εσωτερική πολιτική, ιδιαίτερα όταν κάποιοι θέλουν και οραματίζονται μια ομοσπονδία στην Ευρώπη. Τόσο η κατασταλτική δράση των Ισπανικών αστυνομικών αρχών στο Καταλανικό δημοψήφισμα για ανεξαρτησία 1 Οκτωβρίου 2017, όσο και η νομική αντίποινα μετά, που φάνηκε καθαρά σαν μια βεντέτα, δεν κατηγορήθηκαν από την ΕΕ, πόσο μάλλον  πως να περιμένεις να εκφραστεί κριτική ή μια αποδοκιμασία και επίπληξη, βλέπε πρόσφατα Πολωνία, Ουγγαρία σε διαφορετικές περιπτώσεις.

Έτσι, η συντηρητική κυβέρνηση Rajoy μπορεί να συνεχίσει ‘όπως και κάνει μέχρι σήμερα την άκαμπτη συντηρητική της πορεία, η οποία επιδιώκει ανοιχτά να αμφισβητήσει στα κόμματα της ανεξαρτησίας στην Καταλονία να έχουν τα δικαιώματα που έχουν το δικαίωμα να έχουν, αλλά πάνω απ' όλα αφαιρεί από του ηγέτες της την κοινωνική και πολιτική τους ύπαρξη, καταδιώκοντας και φυλακίζοντάς τους.

Ο Turull κατηγορείται και φυλακίζεται Τόσο στις Βρυξέλλες, όσο και στο Βερολίνο, διατηρούν μια ουδετερότητα, μια μη παρέμβαση, η οποία ισοδυναμεί στην πραγματικότητα με μια συνθηκολόγηση με την αδιάλλακτη σκληρότητα της Ισπανικής εκτελεστικής εξουσίας ενάντια στην κυριαρχία του αιτήματος της πλειοψηφίας στην Καταλονία. Τέλος, στις περιφερειακές εκλογές στις 21 Δεκεμβρίου κέρδισαν και πάλι τα κόμματα ανεξαρτησίας, αλλά εμποδίζονται να σχηματίσουν κυβέρνηση. Ο ορισθείς Περιφερειακός Πρόεδρος Jordi Turull κατηγορείται από το Ανώτατο Δικαστήριο της Μαδρίτης, μαζί με άλλους 13 Καταλανούς πολιτικούς, της εξέγερσης, και βρίσκεται στη φυλακή και θα πρέπει να περιμένουμε μια καταδίκη σαν ένοιχοι, όπου είναι δυνατή και μια ποινή έως και 30 χρόνια.

Ταιριάζει λοιπόν στην όλη εικόνα, όταν πλέον ο πρώην Περιφερειακός Πρόεδρος Carles Puigdemont συλλαμβάνεται μόνο στη Γερμανία μετά από μια σχετική κατάσταση ασύλου που του είχε χορηγηθεί από το Βέλγιο. Όσον αφορά βεβαίως στο ότι επικαλούνται οι Γερμανοί την αναπόφευκτη εκτέλεση της ανανέωσης από την Ισπανία του Ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης, η σύλληψη και η πιθανή έκδοση του είναι ένα πολιτικό ζήτημα πλέον, και που κάνει την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία σε όλες τις προσπάθειες της για αποφύγει μια σύγκρουση, να βυθίζεται και να εμπλέκεται περισσότερο σε μια σύγκρουση. Ενώ οι Φινλανδικές αρχές αρνήθηκαν προφανώς μια πρόσβαση τους στον Puidgemont και δήλωσαν, ότι αυτός «δεν μπορούσε να βρεθεί» στο Ελσίνκι, οι αρχές στο Schleswig-Holstein εργάστηκαν επιμελώς και με νομικίστικο ζήλο για το ένταλμα σύλληψης. Λέγεται ότι υπήρχαν στοιχεία από τους Ισπανούς μυστικούς πράκτορες για τον διωκόμενο Puigdemonts. Όσον αφορά την έκδοση, οι Γερμανικές αρχές θα εμφανιστούν ως εκτελεστές ενός πολιτικά χρωματισμένου συστήματος ποινικής δικαιοσύνης.

"Επικίνδυνοι προδότες" Η ενδικοφανή προσφυγή στους ισχύοντες κανόνες της ΕΕ σαν δικαιολογία για τη σύλληψη, ωστόσο, δεν θα μείνει αρκετά σαν τεκμηριωμένη. Με το τρόπο που η σύγκρουση στην Ισπανία ολοένα και περισσότερο πολιτικά τεταμένη γίνεται, πρέπει να επηρεάσει την ΕΕ. Και δεν φτάνει αυτό αλλά είναι πρόθυμη να στηρίξει κάποιους εάν πρόκειται να κυνηγηθούν "προδότες" και να τους εξουδετερώσει. Αυτό δεν μπορεί να ισχύσει σαν ένδειξη έξυπνης πολιτικής λογικής, τουναντίον είναι καταδικασμένο σύντομα να χρεοκοπήσει.

“Και η Γερμανία που είναι αρχηγός της ΕΕ? Η ηθική βλάβη του συγκεκριμένου προβλήματος είναι προγραμματισμένη. Τουλάχιστον το Βέλγιο δεν ήταν διαθέσιμο για τους διώκτες του Carles Puigdemont, και του χορήγησε κατοικία και άσυλο. Ίσως μπορεί να φανταστεί κανείς ότι υπάρχει τουλάχιστον τόσοι εξυπνάδα να κρατήσουν υπό κράτηση τον Puigdemont αλλά να μη τον παραδώσουν στις Ισπανικές αρχές. Θα ήταν επίσης ένα θέμα ιστορική ευαισθησίας, καθώς ο Καταλανός Περιφερειακός Πρόεδρος Lluis Companys, δηλωμένος Ρεπουμπλικάνος, ο οποίος εκδόθηκε το 1940 από τις Γερμανικές δυνάμεις κατοχής στη Γαλλία στις Δικαστικές αρχές του Ισπανού Φράνκο εκτελέστηκε στη Βαρκελώνη στις 15 Οκτώβριου 1940.”

Όχι μόνο λόγω της κλιμακούμενης σύγκρουσης και πάλι στην Καταλονία, λαμβάνοντας επίσης υπόψη τις παραδόσεις της ΕΕ, ή άρνηση να αναλάβει την ευθύνη μιας αποκλιμάκωσης είναι δύσκολο κατανοητό. Κάτι τέτοιο δεν υπήρξε ποτέ σε σχέση με άλλα κινήματα για πολιτική αυτοδιάθεση. 1990/91, υποστηρίχθηκαν ρητά οι φιλοδοξίες ανεξαρτησίας των σοβιετικών δημοκρατιών της Βαλτικής κατά της ΕΣΣΔ. Στη Κύπρο εδώ και δεκαετίες προσπαθείται μια διαμεσολάβηση, όπως και στην απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία, η ΕΕ υπεύθυνη έκανε την εμφάνισή της και έχει αναλάβει τμήματα της πολιτικής και νομικής διαχείρισης από τις αρχές του 2008. Εάν η ΕΕ στο τέλος ιδιοποιηθεί την ισπανική επίσημη θέση και διαχείριση της σύγκρουσης στη Καταλονία, τότε υποβαθμίζει τη θεωρία της Ευρώπης των περιφερειών σε φάρσα.

Dr. Nicolas Theodosakis/Lutz Herden

26 Σεπ 2017

Der Freitag-Cornelia Koppetsch:ΕΚΛΟΓΕΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑ 2017: Η ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ,Cornelia Koppetsch κοινωνιολόγος στο TU Darmstadt



Η παρηγοριά του εθνικισμού

Εκλογική  εκστρατεία  Γιατί οι άνθρωποι διαμαρτύρονται κατά των προσφύγων και όχι κατά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης?  Σχετικά με τις επιτυχίες κινητοποίησης που δεν είναι παράλογες.

Der Freitag,  Cornelia Koppetsch | Έκδοση 38/2017

Cornelia Koppetsch είναι καθηγήτρια της κοινωνιολογίας στο TU Darmstadt. Εργάζεται σε ένα βιβλίο με θέμα "σχισμές στη μεσαία τάξη.  Δεξιός λαϊκισμός στην πρόσφατη σύγχρονη κοινωνία. Απόδοση και μετάφραση από τα Γερμανικά Dr. Rer. pol. Νικος Θεοδοσάκης . Λέξεις εντός [ ] είναι διευκρινήσεις του μεταφραστή.

 

Illustration: Jonas Hasselmann für der Freitag [πίσω απο τη Jalousie κρύβεται η λέξη "οι ¨Αλλοι]
Όπου  εμφανίζεται η Angela Merkel στην προεκλογική της εκστρατεία, παρενοχλείται με σφυρίγματα και φωνές. Μέλη της AfD και άλλων δεξιών ομάδων ενορχηστρώνουν αυτές τις διαδηλώσεις. Αντιπροσωπεύουν προεκλογικές εκστρατείες για το δικό τους ενδιαφέρον, επειδή οι διαδηλώσεις αυτές υπόσχονται να ελκύσουν πολύ κόσμο. Με την AFD, ένα κόμμα δεξιότερα της CDU και της CSU, θα προχωρήσει  και θα μπει στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο πρώτη φορά από την γέννηση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας.  Αλλά τι γνωρίζουμε πραγματικά για τα αίτια και τα κίνητρα της διαμαρτυρίας αυτής? Τι γνωρίζουμε για τις αιτίες της αδυναμίας αυτής και τους λόγους για το μίσος ενάντια στους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Ενώ στο ένα άκρο φοβιστικοί σχεδόν διανοούμενοι τρομάζουν σκεπτόμενοι ότι μπορεί να υπάρξει υποτροπή της βαρβαρότητας του φασισμού, και υποψιάζονται ότι η αιτία της πολιτικής μετατόπισης προς τα δεξιά έχει να κάνει με την άνοδο των «δεξιών πολιτικών θέσεων", αυταρχικών δομών και προσωπικοτήτων, άλλοι όπως η Αμερικανίδα φιλόσοφος Nancy Fraser ερμηνεύουν την άνοδο των ακροδεξιών λαϊκιστικών κομμάτων ως ένδειξη ενός σύντομα ερχόμενου τέλους της ηγεμονικής θέσης του νεοφιλελευθερισμού. Η σύγχυση παραμένει όμως: Γιατί οι διαδηλωτές δεν προτιμούν να στραφούν και να ενταχθούν προς τα αριστερά; Γιατί διαμαρτύρονται για τη μετανάστευση, τους οίκους ασύλων και το Ισλάμ αντί ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση;
Η πρώην Δυτική Γερμανία και αργότερα η ενωμένη Γερμανία εμφανίστηκαν λόγω δεκαετιών οικονομικής ευημερίας, αλλά και λόγω της έντονης αντιπαράθεσης [πολιτιστικά και εκπαιδευτικά] στο θέμα της ναζιστικής κληρονομιάς και την επεξεργασία του προβλήματος στη κοινωνία, να έχουν αρκετή ανοσία απέναντι σε επιτυχίες  ακροδεξιών λαϊκιστικών κομμάτων [μέχρι σήμερα]. Ως εκ τούτου η επιτυχία της AFD ήταν μια έκπληξη, για πολλούς, επειδή τα ακροδεξιά λαϊκιστικά κινήματα και κόμματα εμφανίστηκαν αρχικά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ίσχυαν σαν προσωρινό φαινόμενο, και το οποίο θα εξαφανιζόταν σύντομα.
Μια τέτοια θεώρηση δεν είναι πλέον λογική και μάλιστα το αργότερο με την εκλογή του Donald Trumps ως προέδρου των ΗΠΑ τον Νοέμβριο του 2016. Επομένως, από τη σκοπιά των πολιτικών επιστημών, η Γερμανία είναι απλώς ουραγός σε μια ["κοινωνικό-πολιτική"] εξέλιξη η οποία έχει ήδη προχωρήσει περισσότερο σε άλλες δυτικές χώρες. Η διαρκής συνέχιση της κρίσης του ευρώ, στο οποίο αποκαλύπτεται και η αιτία του χρέους των νότιων χωρών της ΕΕ, και η πιθανή συνέχιση της πίεσης των μεταναστευτικών ροών προς την Ευρώπη είναι πιθανό να οδηγήσει την AFD να καθιερωθεί μόνιμα στο πολιτικό προσκήνιο. Σε όλη την Ευρώπη, από το 1980 το μέσο ποσοστό των λαϊκιστικών δεξιών κομμάτων σε εκλογές για τα εθνικά κοινοβούλια από 5,1 διπλασιάστηκε σε 13,2%, τριπλασιάζοντας το μερίδιό της των εδρών από 3,8 έως 12,8%.
Θα εγκαταλείψει πραγματικά ο νεαρός Γερμανός αγωνιστής της IS  Ghent τη [προσπάθειά του]; Ο Yassin Musharbash παρουσιάζει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, το οποίο δύσκολα θα μπορούσε να είναι πιο ενημερωμένο: Πόσο υπε-επιβαρυμένοι αισθάνονται [τα σώματα και] οι  αρχές ασφαλείας; Πώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε τους τρομοκράτες μέσα από τη καρδία της κοινωνίας; Και πάνω απ 'όλα, τι συμβαίνει ...

Μετά την άγρια άνοδο της AfD και την εκλογή  του Trump στα μέσα μαζικής ενημέρωσης που στο κοινό  αρχικά γεννήθηκαν διάφορα ιδιαίτερα προβλέψεις για  μια παγκόσμια κατάρρευση, η κάλυψη από τα ΜΜΕ σήμερα είναι μάλλον ήπια. Φαίνεται σχεδόν σαν να θέλει κάποιος με την έννοια του σφυρίζω κλέφτικα μέσα στο δάσος της απειλής, να απαξιώσει την απειλή ενός ανερχόμενου λαϊκίστικου δεξιού κόμματος. Οι AfD υποστηρικτές και διαδηλωτές παρουσιάζονται συχνά στους αναγνώστες γερμανικών δημοσιογραφικών σελίδων σαν δυσαρεστημένοι παιδιά που μαστίζονται από παράλογους φόβους και συναισθήματα [ανασφάλειας και αδυναμίας να αντιμετωπίσουν μια κατάσταση] , αισθάνονται διαρκώς να βρίσκονται σε μειονεκτική θέση, τους διακατέχει ελάχιστη εμπιστοσύνη και [κάποια στιγμή] φώναξαν δυνατά τη δυσαρέσκειά τους. Με αυτό δεν διαψεύδεται μόνο, ότι αυτό  είναι υπεύθυνο για την επιτυχία του λαϊκισμού σε αρκετά υψηλό επίπεδο και μέτρο, αλλά λειτουργεί και από την άποψη της ιδιαίτερης θέσης της,  μια μορφή κατακύρωσης, η οποία έχει γίνει γνωστή στην ανθρωπολογία από τον Edward Said σαν  «Οthering»: Αίρει τον εαυτό του και το κοινωνικό του προφίλ (image), καθώς ταξινομεί μια δεξιά και λαϊκίστική στάση σαν ξένη, όλα αυτά τα προβάλλει στην διαμόρφωση της προσωπικότητας  «των Άλλων» και προβαίνει  σε μια εντονότερη διάκριση και αποστασιοποίηση από αυτούς τους «Άλλους».
Ωστόσο, αν θέλουμε να καταλάβουμε γιατί το Ισλάμ, η πολιτική ασύλου και η μετανάστευση κινούν το ενδιαφέρον και έχουν επιτυχίες στην κινητοποίηση των δεξιών  λαϊκίστικων κομμάτων σε όλη την Ευρώπη, πρέπει να κάνουμε πίσω ένα βήμα και να λάβουμε υπόψη  μας την κοινωνική τοπική δέσμευση της ίδιας μας  άποψης.

Ανισότητα των ευκαιριών
Το ότι οι έξυπνοι συνειδητοποιημένοι αναγνώστες και φιλελεύθερες ελίτ δεν ενοχλούνται ιδιαίτερα  από τους μετανάστες, έχει αρχικά ένα απλό λόγο: οι μετανάστες θεωρούνται κυρίως από αυτούς όχι σαν ανταγωνιστές για πολυπόθητα αγαθά, θέσεις κοινωνικής ισχύος, απασχόλησης, της στέγασης, τις κοινωνικές υπηρεσίες και κρατικές επιχορηγήσεις. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στις μεγάλες πόλεις όπου οι αιτούντες άσυλο υποστηρίζονται με διάφορες μορφές, αλλά κανείς από αυτούς δεν έχει άλλα σημεία επαφής μαζί τους.
Σε πολλά μέρη του Βερολίνου, για παράδειγμα, στο Prenzlauer Berg ή στο Kreuzberg, υπάρχουν γειτονιές με αποκλειστικούς χώρους διαβίωσης, υψηλότερα εισοδήματα, καθώς και αόρατους και αποτελεσματικούς μηχανισμούς κλειδώματος διαμερισμάτων. Για το λόγο αυτό, όλοι αυτοί δεν έχουν κάτι ενάντια τους μετανάστες και είναι συνεπώς ακατανόητες γι’ αυτούς κάποιες ρατσιστικές συμπεριφορές. Σε αυτόν τον κόσμο, οι μετανάστες έρχονται κυρίως στο ρόλο ενός «υπηρέτη» - δηλαδή ενός  φύλακα ή μικροπωλητή, οδηγό δεμάτων και εργατικό βοηθό - ή στο ρόλο των άπορων «προσφύγων». Σε αυτές τις κοινωνικές upper class  κοινωνικές ομάδες, μας διαφεύγει  επίσης το γεγονός ότι οι κοινωνικές συγκρούσεις έχουν αλλάξει δραματικά από τη δεκαετία του '70 και δεν είναι πλέον ντυμένες με την κλασσική μορφή των ανισοτήτων και των διαφορών στη διανομή εισοδήματος.

Το πρόβλημα των προσφύγων δεν είναι συμπτωματικό. Σε αυτό το πρόβλημα αποκρυσταλλώνονται τα περιγράμματα μιας νέας κοινωνικής συγκρουσιακής τάξης.  Εάν λάβουμε υπόψη μας [ για να κατανοήσουμε την αντίστροφη ανάπτυξη] ότι  πολιτική σύγκρουση στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα αναφερόταν ακόμα στη υποχρέωση να διανεμηθεί  δικαίως ο πλούτος που παράγεται στην επικράτεια του έθνους για την καταπολέμηση της ανισότητας ευκαιριών μεταξύ των κοινωνικών τάξεων, στις αρχές του 21ου αιώνα διεφάνει μια αυξανόμενη σύγκρουση σχετικά με ένα πολύ πιο θεμελιώδες ζήτημα, ποια κοινωνική συλλογικότητα [πολιτειακή σφαίρα]  στον πολιτικό χώρο του εθνικού κράτους μπορεί και οφείλει  να εκπροσωπηθεί εν γένει.
Το ευαίσθητο  σημείο αυτού του ζητήματος προκύπτει από το γεγονός ότι η οικονομική προστιθέμενη αξία και οι εμπορικές συναλλαγές, καθώς και οι συναλλαγές αναδιανομής του κράτους πρόνοιας, εξελίχθησαν και δημιουργήθηκαν από τη διεθνοποίηση των αλυσίδων προστιθέμενης αξίας μέσα από τις αγκυλώσεις  του εθνικού κράτους. Έχουν χωρίσει τον κόσμο σε παγκόσμιες, εθνικές και τοπικές ζώνες. Αφενός, η δημιουργία παγκόσμιων αλυσίδων παραγωγής και εφοδιασμού και, αφετέρου, η ανάπτυξη νέων τεχνολογιών επικοινωνίας συνέβαλαν σε αυτό. Οι κοινωνικές τάξεις τώρα διαφέρουν μόνο ως προς το ερώτημα, ανάλογα σε ποιά ζώνη κατοικούν,  και ποιές νέες διακρατικές τάξεις εμφανίζονται. Η διαδικασία αυτή, ωστόσο, δεν μπορεί να εξομοιωθεί με τη μετανάστευση, αφού αρκετά διαφορετικές διεθνικές θέσεις [και καταστάσεις] στεγάζονται κάτω από την ομπρέλα ενός και του αυτού εθνικού κράτους.

Η υπερεθνική Κατώτερη Τάξη
Οι εξειδικευμένοι εργαζόμενοι της ανώτερης μεσαίας τάξης αποτελούν τη υπερεθνική  κορυφή της κοινωνίας. Διαθέτουν σε διακρατικό επίπεδο, πολιτιστικό κεφάλαιο, διακρατική δυνατότητα για εκπαίδευση και βελτίωση των επιδεξιοτήτων τους και είναι σε ένα βαθμό πιο χαλαρά συνδεδεμένα με το εθνικό οικονομικό και κοινωνικό χώρο συγχρόνως με την αύξηση της διακρατικής αλληλεξάρτηση από τις παγκόσμιες μητροπόλεις. Η κοινωνική τους κατάσταση όλο και λιγότερο αποφασίζεται στη χώρα του. Ένας εταιρικός σύμβουλος στη Φρανκφούρτη, ένας επενδυτής τραπεζίτης του Λονδίνου και ένας αρχιτέκτονας στην Ταϊβάν κατοικούν σε ένα κοινό χώρο μεταφορών και  συναλλαγών, ακόμη και αν δεν συναντήθηκαν ποτέ πρόσωπο με πρόσωπο, και πάντα παραμένουν στο εσωτερικό των χωρών τους. Συχνά, οι διακρατικοί εμπειρογνώμονες, οι οποίοι βρίσκονται κυρίως στο συμβουλευτικό, οικονομικό και πολιτιστικό [κλαδικό] τομέα , μοιράζονται όχι μόνο μια κοινή επαγγελματική ταυτότητα αλλά και έναν κοινό κοσμοπολίτικο τρόπο ζωής. Αυτό είναι αποτέλεσμα της διαβίωσης στις πόλεις, οι οποίες έχουν από κοινού κοινές υποδομές  και καταναλωτική κουλτούρα  και αποτελούν μια κοσμοπολίτικη πατρίδα, όπως διαπίστωσε  η κοινωνιολόγος Saskia Sassen. Επιπλέον, τα διάφορα εθνικά εδάφη συνδέονται μέσω του Διαδικτύου. Ως εκ τούτου, οι συνθήκες διαβίωσης θα εξισωθούν διεθνώς στο μέλλον. Η αίσθηση ότι ανήκει στην κοσμοπολίτικη ανώτερη μεσαία τάξη τους έθνους του, χαλαρώνει στον ίδιο βαθμό που αυξάνεται η διακρατική αλληλεξάρτησή του μέσα στις παγκόσμιες πόλεις (Global cities).

Από την άλλη πλευρά δημιουργείται επίσης μια άλλη  "υπερεθνική χαμηλότερη" τάξη. Εδώ, εκπροσωπούνται άτομα, ως σύγχρονο διακρατικό προλεταριάτο με χαμηλό εισόδημα από διάφορες περιοχές του κόσμου, όπως οι χαμηλής εξειδίκευσης εργάτες και οι λιγότερο εξειδικευμένοι τοπικοί εργαζόμενοι και οι μετανάστες από τις χώρες του δεύτερου και του τρίτου κόσμου. Αυτό δημιουργεί σοβαρά μειονεκτήματα στους τοπικούς εργαζόμενους, επειδή οι μισθοί τους πρέπει να προσαρμοστούν στα χαμηλότερα διεθνή πρότυπα [ βλέπε και TTIP CETA και προπάντων TiSA που θα επιτρέπει την ενοικίαση εργαζομένων παγκοσμίως μεταξύ 52 χωρών][1]. Για αυτούς, η «κοινωνική κυλιόμενη σκάλα»  που οδηγεί προς τη μεσαία τάξη δεν υπάρχει πλέον, καθώς ως εργαζόμενοι σε ένα διακρατικό οικονομικό χώρο δεν είναι πλέον κάτω από την αιγίδα μιας εγχώριας οικονομίας του κράτους τους, ακόμη και αν έχουν όλα τα πολιτειακά δικαιώματα ως πολίτες. Η ανάπτυξη της υπερεθνικής τάξης προωθείται από δύο συμπληρωματικές διαδικασίες: Τη μεταφορά επιχειρήσεων σε λεγόμενες χώρες χαμηλού εργατικού κόστους και εργαζόμενους μετανάστες από φτωχότερες χώρες, οι οποίες προσφέρουν ευνοϊκότερα την ίδια εργασία. Οι πολωνοί νοσηλευτές, οι φύλακες από τη Σρι Λάνκα και οι Μεξικάνοι οικιακοί βοηθοί ανταγωνίζονται τους τοπικούς εργαζόμενους.

Η περίπτωση των μεσαίων στρωμάτων
Μεταξύ της υπερεθνικής κορυφής της Ελίτ και της ανώτερης μεσαίας τάξη και της υπερεθνικής  κατώτερης τάξης υπάρχει μια σε εθνικό επίπεδο οικονομικής και κοινωνικής πρόνοιας ο χώρος της μεσαίας τάξης, της οποίας το επίπεδο ευημερίας ακόμη σε μεγάλο βαθμό καθορίζεται από τα εθνικά κοινωνικά ιδρύματα και για τους οποίους μια ιθαγένεια σε ένα πλούσιο κράτος κοινωνικής πρόνοιας αποτελεί ένα σημαντικό προνόμιο. Αλλά αυτό το τμήμα της μεσαίας τάξης χάνει όλο και περισσότερο την επιρροή του όσο αφορά τη μελλοντική τύχη της χώρας. Σχετικά με τα σημαντικά θέματα των δυνατοτήτων  επιβίωσης και της κατανομής πόρων υπάρχουν όλο και  λιγότερο κλασικοί "δικηγόροι από τη μεσαία τάξη", όπως συνδικαλιστικές οργανώσεις, επαγγελματικές ενώσεις ή πολιτικά κόμματα, αλλά πολύ περισσότερο η παγκόσμια οικονομική αλληλεξάρτηση, οι διακρατικοί θεσμοί και διεθνείς εμπορικές συμφωνίες  και οι δομές διακυβέρνησης. Οι εδώ σκιαγραφημένες πολιτικές συγκρουσιακές γραμμές αποκρύπτονται τόσο στα μέσα ενημέρωσης και όσο και στη δημόσια σφαίρα αποπροσανατολίζοντας την ενημέρωση αναφερόμενοι στη πολύδιαδεδομένη  " μεσαία τάξη".

Το εθνικό κράτος δεν είναι πλέον το αδιαμφισβήτητο και  δεδομένο δοχείο μιας μεσαίας τάξης που αντιπροσωπεύεται από τα πολιτικά κόμματα και τα συνδικάτα: φατρίες μεσαίας τάξης διαχωρίζονται πλέον ανάλογα της οικονομικής τους ένταξης σε περιφερειακές,  εθνικές ή υπερεθνικές τάξεις. Ακόμη και η γραμμή μεταξύ των αυξανόμενων μητροπολιτικών περιοχών και στάσιμων ή υπό συρρίκνωση εβρισκόμενων περιφερειών όπου καταργούνται κοινωνικές υποδομές και χώροι κατοικίας συμπτύσσονται, αλλάζει τη δομή των κοινωνικών ανισοτήτων μακροπρόθεσμα .

Η βαθύτερη πολιτική λογική των δεξιών λαϊκιστικών κομμάτων είναι η υπόσχεση αποκατάστασης της χαμένης συμβίωσης μεταξύ της μεσαίας τάξης (του λαού) και του εθνικού κράτους. Αυτό γίνεται δημιουργώντας μια νέα πολιτική σύγκρουση: Μεταξύ των ηλικιωμένων και των μεταναστών, μεταξύ του πλειοψηφικού πληθυσμού και των αυτονομιστών, μεταξύ των "παγκόσμιων πολιτών" και των διαφόρων "επαρχιών". Ενώ οι συνδικαλιστικές οργανώσεις εξαφανίζονται, οι λαϊκιστές νομοθέτες αλλάζουν τον πολιτική ατζέντα: ποιες κοινωνικές ομάδες οφείλουν σε γενικές γραμμές  να αποτελούν ακόμα μέρος της κοινωνίας; Τα προνόμια και οι προστατευτικοί μηχανισμοί που μπορούν τα  ισχυρά δυτικά κράτη να δώσουν βρίσκονται στο επίκεντρο της κινητοποίησης της λαϊκιστικής δεξιάς. Και αυτό δεν είναι καθόλου παράλογο, δεδομένου ότι για τους περισσότερους πολίτες στις αναδυόμενες ή αναπτυσσόμενες χώρες, ο μόνος τρόπος για να ευημερήσουν δεν είναι η εκπαίδευση, η προσπάθεια ή το επάγγελμα, αλλά η μετανάστευση από μόνη της.

Επιπλέον, πρέπει να υπογραμμιστεί μια άλλη πτυχή: η AfD, καθώς και άλλα δεξιά κόμματα, συντάσσουν ένα βιώσιμο πολιτικό υποκείμενο κατά την αναφορά τους στον όρο  "λαό", διαχωρίζοντας τους έτσι από τα μεταδημοκρατικά, νεοφιλελεύθερα-ατομικιστικά πολιτικά πρότυπα άλλων κομμάτων. Σε αντίθεση με την αριστερά, που πλέον  έχει στερηθεί το δικό της πολιτικό υποκείμενο την  «εργατική τάξη», οικοδομούν στο ενδιάμεσο διάστημα μια κοινότητα, μια συλλογική πράξη, εναντίον της τάσης προς την ατομικιστικότητα  και απο-αλληλεγγυοποίηση της κοινωνίας. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι ο αποκλεισμός των μεταναστών είναι λογικός από οικονομικής άποψης. Στην πραγματικότητα, οι μετανάστες συμβάλλουν περισσότερο στη χρηματοδότηση του κράτους πρόνοιας από ό, τι λαμβάνουν στα πλαίσια των κοινωνικών επιδομάτων  και των κοινωνικών υπηρεσιών.

Πολιτιστική ομοιογένεια
Αυτό εξηγείται εν μέρει επειδή είναι νεότεροι από τον εγχώριο αυτόχθονα πληθυσμό. Πολλοί άνθρωποι φτιάχνουν μια μονόπλευρη εικόνα της έκτασης της μετανάστευσης και των συμπεριφορών των μεταναστών, διότι ξεχωρίζουν κυρίως από το χρώμα του δέρματος, το είδος ένδυσης, τη γλώσσα και τη συμπεριφορά της πλειοψηφίας του πληθυσμού [που μεταναστεύουν]. Η ιδέα των μεταναστών ως «κοινωνικά παράσιτα» είναι μεν λάθος, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κατά την διαμόρφωση του κράτους πρόνοιας στη Γερμανία όπως  και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες ξεκίνησε από εθνικά και πολιτισμικά ομοιογενή πληθυσμό. Η πολιτιστική ομοιογένεια εξασφαλίζει αυτή την άποψη, μια βασική αλληλεγγύη ανάμεσα διαφόρων τμημάτων του πληθυσμού, την εμπιστοσύνη στο δίκαιο κράτος πρόνοιας - δικαιοσύνη μεταξύ  των γενεών - και, επομένως, η συμμόρφωση απέναντι σε πρότυπα και βεβαίως την προστασία κατά της απάτης απέναντι στο κράτος πρόνοια. Με άλλα λόγια, οι αντίπαλοι της παγκοσμιοποίησης, του ασύλου και της μετανάστευσης δεν βλέπουν μόνο  ότι απειλούνται παραδοσιακοί   τρόποι ζωής τους, αλλά και η λειτουργία του κράτους πρόνοιας. Μια απειλή η οποία επιβεβαιώνεται μετά από τις πολλές πρόσφατες επιθέσεις στο κράτος πρόνοιας - περικοπές στη δημόσια υγεία και την εκπαίδευση, αύξηση των τελών για τις δημόσιες υπηρεσίες, κατάρρευση των υποδομών, διαρκής περαιτέρω αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης, ευελιξία της αγοράς εργασίας etc etc. Αυτές είναι επιθέσεις στην μεσαία τάξη, η οποία είναι ο μεγαλύτερος δικαιούχος των κοινωνικών παροχών  του κράτους πρόνοιας.

Fazit: Το ζήτημα των προσφύγων δεν είναι η αιτία, αλλά το σύμβολο της νέα συγκρουσιακής τάξης του 21 αιώνα λόγω των υπερεθνικών  ανισοτήτων και συγκρούσεων στα πλαίσια της [διαμόρφωσης]  της κοινωνικής πρόνοιας .


[1] TiSA (Trade in Services Agreement) Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΥΠΕΡΑΤΛ/ΚΗ ΕΜΠ/ΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ, in: https://zaungastnic.blogspot.gr/2017/09/tisa-trade-in-services-agreement.html

24 Σεπ 2017

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΛΑΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ-ΒΕΡΟΛΙΝΟ, Κάτι φάνηκε - Besetzte Volksbühne Berlin 22-09-2017. Etwas wird sichtbar









Etwas wird sichtbar
Volksbühne Hat man lang nicht gesehen: Menschen, die vom Grundsätzlichen träumen, besetzen ein Haus
Matthias Dell | Ausgabe 39/2017 7

Etwas wird sichtbar
Ob Chris Dercon das meinte, als er Partizipation propagiert hat?
Foto: Christian Thiel/Imago
Warum nicht mal die Machtfrage stellen? Wem die Stadt gehört, ist mittlerweile ein geläufiger Slogan, der immer mal wieder auf irgendwelchen Podien diskutiert wird. Ist der Veranstalter solcher Gespräche institutionalisiert, gibt’s für die eingeladenen Experten sogar Honorar und hinterher Wein und Laugengebäck. Damit können auch Journalistinnen umgehen, weil sie manchmal drüber berichten oder selbst auf dem Podium sitzen.

Was dagegen seit dem 22. September an der Berliner Volksbühne geschieht, ist schwerer zu fassen: Ein Netzwerk von Leuten – Künstler, Kulturarbeiter, Studentinnen, die sich auf Facebook als Gruppe „Staub zu Glitzer“ organisiert haben – hat die Berliner Volksbühne am Rosa-Luxemburg-Platz besetzt. Einfach so. Mit dem Ziel, unter einer Kollektivintendanz (tägliches Plenum) die nächsten zwei Jahre das Haus zu bespielen. Am Montag ging das Programm etwa los mit: „13-17 Kinderschminken, 17-18 HADES, TLMEA – zwei experimentelle Kurzfilme des Künstlers Kevin Kopacka, um 24 Uhr endete es mit „Hexenhochzeit“ und anschließender Party.

Geht’s jetzt wirklich darum, Theaterhäuser zu besetzen? Ist das 1968, 1980 oder 1989 nicht viel besser und richtiger gemacht worden? Und darf man das überhaupt – dem zwar von vielen kritisierten, aber doch offiziellen Intendanten Chris Dercon (die Besetzerinnen bieten ihm einen Platz im Kollektiv an) das Haus wegbehaupten?

„Er (Dercon) liefert nur den Vorwand und die Gelegenheit, sich die Kontrolle über eine attraktive Immobilie anzueignen“, schreibt am putzigsten der Theaterimmobilienmakler Peter Laudenbach in der Süddeutschen Zeitung. An der 1A-City-Lage seiner Sprache wird erkennbar, wie wenig Fantasie in den Bereichen der Gesellschaft herrscht, in denen die Welt geordnet, die Eigentumswohnung abbezahlt und das Erbe in geschmackvollen Restaurants verfuttert wird. Die anderen, jemanden von den zwölf Millionen Deutschen unterhalb der Armutsgrenze, die kennt man nicht; auch deshalb sind sie einem suspekt.

Und deshalb macht die Volksbühnen-Besetzung etwas sichtbar: Wenn man die Machtfrage stellt, dann ist es nur konsequent, grundsätzlich zu werden (und nicht etwa drei Extra-Förderungen aus dem Hauptstadtkulturfonds zu erpressen). Dann redet man von allem. Was dabei herauskommt, hängt nicht davon ab, ob einem Leute, die den Gendergap sprechen, eh nie sympathisch waren oder man Basisdemokratie für überholt hält: Es geht allein um die Frage, ob es „VB61-12“ (so heißt die Aktion nach der aktuell kleinsten Atombombe) gelingt, den sich genommenen Raum mit Sinn zu füllen. Mit Menschen. Mit Gesellschaft.

Seit 26. September liegt ein Verhandlungsangebot vor, dass Kultursenator und Dercon-Intendanz gemacht haben – die Besetzer könnten den Grünen Salon und den Pavillon auf der Westseite des Hauses bespielen.

Möglich, also denkbar ist die Aktion erst geworden durch das Sinnvakuum, das Dercons Berufung zum Intendanten der Volksbühne aufgetan hat. Begleitet wird die Besetzung von Ironien – dass der Verhandlungspartner in der Politik der Linken-Kultursenator Klaus Lederer ist, der sich noch erinnern kann, wie seine Partei 1994 Asyl in dem Haus fand. Oder dass Dercon auf dem Tempelhofer Feld, wo seine Arbeit mit Boris Charmatz’ Massentanz begann, Partizipation propagiert. Und dann durch die Stadt hin zum Rosa-Luxemburg-Platz ziehen wollte. Nun ist die Stadt schon vor ihm da. Schauen wir, was bleibt.
Geschrieben von
Matthias Dell
Filmverantwortlicher

Ετικέτες